Jak specjalsi wspierają armię najludniejszego kraju świata? [ANALIZA]

Siły przeznaczone do wykonywania operacji specjalnych w Indyjskich Siłach Zbrojnych (SZ) składają się z komponentów (oddziały i pododdziały) sił specjalnych wchodzących w skład Wojsk Lądowych, Sił Powietrznych i Marynarki Wojennej tego kraju.

W czasie pokoju do głównych ich zadań należy:

• prowadzenie operacji specjalnych wykonywanych poza własnym terytorium;
• zbieranie informacji wywiadowczych;
• walka z grupami terrorystycznymi i ekstremistycznymi;
• uwalnianie zakładników;
• zapewnienie ochrony i obrony obiektów infrastruktury krytycznej;
• przeprowadzanie specjalnych operacji psychologicznych.

Natomiast w trakcie trwania konfliktu zbrojnego indyjscy specjalsi zajmują się:

• pozyskiwaniem informacji wywiadowczych niezbędnych dla sił własnych na obszarach prowadzonych działań wojennych;
• niszczeniem ważnych obiektów militarnych i infrastruktury krytycznej przeciwnika;
• organizowaniem zasadzek i sabotażu;
• działaniem na zapleczu przeciwnika w celu zakłócenia jego administracji państwowej i wojskowej, systemów wymiany danych czy wsparcia działań;
• naprowadzaniem lotnictwa oraz systemów artyleryjskich na wybrane cele;
• prowadzeniem operacji psychologicznych by zdemoralizować siły przeciwnika;
• pozyskiwaniem nowych rodzajów broni i sprzętu wojskowego strony przeciwnej;
• prowadzeniem działań poszukiwawczych i ratowniczych;
• ewakuacją personelu wojskowego znajdującego się w niebezpieczeństwie lub wziętego do niewoli podczas wykonywania misji bojowych.

Zasadniczym typem działań sił specjalnych Indii pozostaje operacja specjalna, rozumiana tam jako zespół realizowanych zadań przez wybrane oddziały i pododdziały z wykorzystaniem taktyki specjalnej i metod prowadzenia działań bojowych, które nie są typowe dla tradycyjnych rodzajów SZ.

Same operacje specjalne są planowane i przeprowadzane w celu przeprowadzenia poszczególnych działań mających zapewnić ochronę interesów państwa, zabezpieczenia wydarzeń specjalnych oraz zapewnienia powodzenia wykonywania operacji wojskowych, a także w celu zapewnienia bezpieczeństwa dla obywateli i infrastruktury krytycznej.

W 2019 roku w ramach Dowództwa Obrony SZ Indii powołano Dowództwo Operacji Specjalnych, któremu powierzono opracowanie koncepcji wykorzystania, taktyki i systemu szkolenia w prowadzeniu operacji specjalnych i planowaniu ich użycia (m.in. wdrażając doświadczenie bojowe SZ innych krajów).

Poszczególne formacje Wojsk Specjalnych w ramach rodzajów SZ podlegają operacyjnie temu dowództwu a jednocześnie decyzje w kwestiach ich kompleksowego wsparcia powierzone są dowództwu Wojsk Lądowych, Sił Powietrznych i Marynarki Wojennej. W przyszłości planowane jest utworzenie w ramach Dowództwa Operacji Specjalnych mieszanego dywizjonu lotnictwa , w skład którego wejdą m.in. samoloty transportowe C-130J Hercules, śmigłowce transportowe CH-47F Chinook, wielozadaniowe Mi-17V-5, bojowe AN-64 Apache i wsparcia bojowego Dhruv, a także rozpoznawcze BSP Sercher.

Specjalsi z Wojsk Lądowych

W ramach tego komponentu funkcjonuje dziewięć batalionów komandosów o łącznej sile ok. 4,5 tys. ludzi. W czasie pokoju realizują one zadania związane ze zwalczaniem terroryzmu, a także tłumienie zamieszek i przywracanie prawa na terenach zaistnienia masowych wystąpień, prewencyjnych i odwetowych operacji granicznych oraz uwalniania zakładników.

W czasie wojny głównymi zadaniami pozostaje prowadzenie rozpoznania i niszczenie obiektów strategicznych oraz przechwytywanie wysokich rangą cywilnych i wojskowych przywódców strony przeciwnej.

Rekrutacja kandydatów do tych sił specjalnych odbywa się w wyniku zgłaszania się żołnierzy z jednostek wojskowych do ośrodka szkoleniowego 50. Wydzielonej Brygady Powietrznodesantowej (Agra, Uttar Pradesh). W ciągu miesiąca są tam oni poddawani testom sprawdzającym ich predyspozycje do służby w siłach specjalnych. Codziennie organizowany jest 5 km marszobieg, a okresowo 20 kilometrowe marsze forsowne po trudnym terenie z wybranym sprzętem bojowym. Szkolenie odbywa się w różnych warunkach geograficznych, w tym na pustyni i w górach. Przekazywane są też zasady taktyki prowadzenia działań specjalnych w terenie zurbanizowanym. Na ostatnim etapie selekcji przeprowadzane są ćwiczenia sprawdzające indywidualne umiejętności każdego kandydata.

Trzy miesiące później rozpoczyna się główny etap szkolenia, który otwiera kurs spadochronowy. Szkoleni wykonują pięć skoków, z których jeden odbywa się w nocy. Następnie przeprowadzane są specjalne kursy w skokach z dużej i niskiej wysokości oraz szybowania do miejsca lądowania. Wykonywane są skoki grupowe, tandemowe i pojedyncze w dzień i w nocy, w każdych warunkach terenowych (pustynia, woda, las, góry). Żołnierze przechodzą również szkolenie z zakresu nurkowania.

Aby zwiększyć interoperacyjność we wspólnie wykonywanych działaniach, prowadzone są one w kilku etapach. I tak gdy jedna ze szkolonych grupa musi pokonać dżunglę i zorganizować miejsce przyjęcie innej grupy, ta druga organizuje lądowanie kolejnego kontyngentu itd.. Takie szkolenie pozwala nawiązać interakcję między żołnierzami, poprawić ich sprawność fizyczną oraz umiejętność poruszania się w trudnym terenie.

Specjalistyczne szkolenie odbywa się również na poligonie górskim (dystrykt Tavang, Arunachal Pradesh) położonym na wysokości 5 tys. metrów n.p.m. Okres tego szkolenia trwa około miesiąca. W tym czasie żołnierze zdobywają umiejętności wspinaczki górskiej, uczą się przetrwania w takim obszarze, w niskich temperaturach i prowadzenia działań bojowych w tych warunkach. Samo przekwalifikowanie odbywa się co roku.

Szkolenie odbywa się również na bazie szkoły szkolącej kadry do prowadzenia operacji przeciwpowstańczych i działań bojowych w dżungli (n. Wairangte, stan Mizoram). Szkoleni nabywają tam m.in. umiejętności z zakresu urządzania obozu czy pokonywania przeszkód wodnych. Szczególną uwagę zwraca się na technikę strzelania i przeprowadzanie operacji rajdowych.

Komponent z Sił Powietrznych

Składa się z 15 odrębnych kompanii (poddziałów) specjalnego przeznaczenia Garuda w łącznej liczbie 1,9 tys. żołnierzy. Zakres realizowanych zadań obejmuje m.in. tłumienie prób infiltracji grup sabotażowych i terrorystów w bazach lotniczych zlokalizowanych w stanie Dżammu i Kaszmir, ochronę obiektów państwowych i militarnych, zapobieganie próbom przeprowadzania ataków terrorystycznych i porwaniom, uwalnianie zakładników, prowadzenie sabotażu za liniami przeciwnika, zajmowanie lotnisk i pasów startowych strony przeciwnej, prowadzenie akcji poszukiwawczo-ratowniczych i innych operacji specjalnych.

Nabór odbywa się na zasadzie kontraktu poprzez selekcję kandydatów w wieku poniżej 25 roku życia, a następnie szkolenie ich w ramach programu szkolenia sił specjalnych. Selekcja kandydatów przeprowadzana jest w specjalnych ośrodkach, obejmuje testy psychologiczne, intelektualne oraz ocenę sprawności fizycznej. Podstawowe szkolenie przyszłych specjalsów z Sił Powietrznych trwa 52 tygodnie. W pierwszym etapie (trwającym trzy miesiące) główny nacisk położony jest na podniesienie poziomu ich sprawności fizycznej. Program ma na celu rozwijanie siły, wytrzymałości i szybkości reakcji. Na tym etapie organizowane są też kursy strzeleckie, szkolenie górskie czy posługiwania się materiałami wybuchowymi.

Centrum szkoleniowe znajduje się w bazie lotniczej Chandinagar (Uttar Pradesh). Ponadto szkolenie przeprowadza się w szkole przeznaczonej dla personelu wykonującego operacje przeciwko powstańcom (n. Wairangte, stan Mizoram), bazie lotniczej Hindon (Uttar Pradesh), Gurgaon (Haryana) oraz górskim ośrodku szkoleniowym (Dżammu i Kaszmir). Wybrani żołnierze przechodzą szkolenie z zakresu nurkowania w ośrodku ćwiczeń nurków bojowych (Cochin, Kerala). Końcowy etap szkolenia przeprowadza się w lotniczej szkole spadochronowej (Agra, Uttar Pradesh) a po jego ukończeniu nowi specjalsi ćwiczą już w jednostkach czynnych. Na podstawie wyników szkolenia, wybrani żołnierze, , mogą zostać wysłani na staże do sił specjalnych Wielkiej Brytanii, Niemiec i USA.

Morscy komandosi

Siły specjalne wydzielone ze składu Marynarki Wojennej obejmują trzy jednostki Marine Commando o łącznej sile 1,6 tys. ludzi, z których każda jest przydzielona do jednego z trzech dowództw morskich - zachodniego (Mumbai), wschodniego (Vizakhapatnam) i południowego (g. Kochin).

Każdy taki oddział ma w swoim składzie jednostkę antyterrorystyczną - jednostkę szybkiego reagowania. Poza wykonywaniem głównych zadań zajmują się one realizacją działań poszukiwawczo-ratowniczych na morzu.

Kurs szkoleniowy dla przyszłych specjalsów z Marine Commando trwa dwa lata i jest prowadzony w Centrum Szkolenia Sił Specjalnych Abhimanyu Marynarki Wojennej Indii (Mumbaj, Maharasztra). Jego pierwszy etap trwa miesiąc i obejmuje różne testy sprawności fizycznej. Eliminacja kandydatów w tym okresie wynosi średnio ok. 50%. Kolejny etap (dziewięć miesięcy) to przede wszystkim szkolenie w posługiwaniu się różnymi rodzajami broni, opanowanie metod prowadzenia operacji specjalnych, pozyskiwania informacji wywiadowczych o przeciwniku, a także prowadzenia rozpoznania w różnych warunkach (głównie wybrzeże morskie, brzegi rzek, przybrzeżne laguny, dżungle itp.).

Wszyscy komandosi Marynarki Wojennej są zobowiązani do odbycia kursów skoków spadochronowych w Airborne Spadochron School of the Airborne Forces oraz w ośrodku szkolenia nurków bojowych. Przechodzą też szkolenie antyterrorystyczne.

Specjalsi w dalszym ciągu są głównie szkoleni do prowadzenia operacji z okrętów oraz zwalczania uprowadzeń statków i piractwa na morzu. Personel wytypowany do jednostek szybkiego reagowania przechodzi dodatkowe szkolenie antyterrorystyczne. Wówczas uczy się go uwalniać zakładników, przejmować okręty/statki i obiekty infrastruktury naziemnej.

Szkolenie spadochronowe jest kontynuowane w ramach programu szkolenia w powietrzu, który przewiduje skoki z samolotu na bardzo niskich wysokościach z wymuszonym otwarciem spadochronu, także w sprzęcie do nurkowania.

W końcu po przybyciu do wyznaczonych jednostek bojowych ok. roku trwa szkolenie pod okiem instruktorów przypisanych do wyznaczonych grup zadaniowych. Główny nacisk położony jest wówczas na opanowaniu taktyki prowadzenia działań sabotażowych.

Zasadnicze uzbrojenie

Poszczególne komponenty sił specjalnych uzbrojone są w broń krótką jaką są pistolety Glock-17 lub Glock-19 i indywidualną - pistolety maszynowe Uzi, MP-5A2, MP-9; karabinki automatyczne Insas, M4A1, TAR-21 Tavor oraz AKM i AKMS. Broń specjalna to karabiny snajperskie PSG-1 i MSG-90 a zespołowa - karabiny maszynowe Insas i Negev.

Oprócz tego grupy zadaniowe wyposaża się w granatniki Carl Gustaw i przeciwpancerne pociski kierowane Spike. Do działań w różnych warunkach przewidziany jest specjalistyczny sprzęt.

Wojskowe samoloty transportowe An-32, HS-748 Avro i C-130J oraz śmigłowce Mi-17 i Dhruv wykorzystywane są do przerzutu w rejony wykonywania misji bojowych. Formacje Marine Commando wykorzystują do tego również okręty i łodzie należące do Marynarki Wojennej. Specjalne pojazdy podwodne reprezentują włoskie dwu- i czteromiejscowe holowniki typu CE-2F/X 100, które są w stanie dostarczyć nurków bojowych z bronią i ładunkiem na odległość do 45 km. Są ponadto wyposażone w pojemniki do transportu broni strzeleckiej, sprzętu łączności i wsparcia inżynieryjnego, urządzeń obserwacyjnych i pozycjonowania.

Lekkie łodzie motorowe i wiosłowe różnych typów są również wykorzystywane jako jednostki w działaniach specjalnych.