Azjatycka twierdza miejska. Singapur: Siły zbrojne trzeciej generacji [ANALIZA]

Republika Singapuru to w zasadzie państwo-miasto leżące na wyspie o tej samej nazwie oraz na 62 małych wysepkach rozlokowanych na południu Półwyspu Malajskiego. To jedno z ważniejszych państw w obszarze ekonomiczno-gospodarczym i turystycznym Azji Południowo-Wschodniej, do czego przyczynia się również położenie u wylotu Cieśniny Malakka, czyli ważnego szlaku morskiego łączącego Ocean Indyjski z Pacyfikiem.

W zakresie polityki i strategii obronnej Singapur stawia przede wszystkim na działania dyplomatyczne i skuteczne odstraszanie potencjalnego agresora. Od lat stara się zatem utrzymywać przyjazne stosunki z sąsiadami oraz z innymi krajami regionu i obszaru operacyjnego działania (partnerstwo na poziomie dwustronnym, jak i wielostronnym).

Siły Zbrojne Singapuru i rola cyber

Zadaniem Sił Zbrojnych (SZ) oprócz samej obrony kraju jest udział w tworzeniu regionalnej i globalnej architektury bezpieczeństwa, która pomaga utrzymać stabilne środowisko zewnętrzne sprzyjające interesom Singapuru. Od 2004 roku rozpoczęto w nich proces tzw. transformacji trzeciej generacji, który nadal jest kontynuowany w celu uzyskania zaawansowanej zdolności do działania na wielopłaszczyznowym i sieciocentrycznym polu walki. Przykładem już nabytych nowych możliwości była zdolność do przeprowadzenia zintegrowanego uderzenia w ramach ćwiczenia FORGING SABRE, podczas którego Siły Powietrzne i Lądowe przekazywały informacje za pośrednictwem sieci do zintegrowanego stanowiska dowodzenia, które następnie kierowało oddziałami, pododdziałami i systemami zadaniowymi a cały system walki był połączony w czasie rzeczywistym.

Wojsko bierze udział w międzynarodowych misjach związanych z bezpieczeństwem i odbudową, a także w operacjach niesienia pomocy ofiarom katastrof w wielu częściach świata. Jest aktywnym członkiem ćwiczeń dwustronnych i wielostronnych, aby zacieśnić stosunki sojusznicze w dziedzinie obronności oraz utrzymać silną sieć relacji obronnych czy przyczyniać się do tworzenia solidnej, otwartej i włączającej architektury bezpieczeństwa regionalnego.

Najważniejszym spójnym ogniwem SZ pozostaje człowiek, profesjonalista w realizacji stawianych mu zadań, zdeterminowany i dążący do uzyskiwania coraz lepszych wyników w służbie.

We wspomnianej już transformacji trzeciej generacji tworzone jest nowe dowództwo cybernetyczne, aby skutecznie radzić sobie z cyberatakami i atakami hybrydowymi. Ma ono nadzorować sieć „militarną”, szkolić jednostki cybernetyczne w zakresie monitorowania i obrony przed zagrożeniami, a także oceniać podatności na ataki, wykrywać próby włamań i naruszeń w systemie.

Szczególnym obszarem zainteresowania SZ są najnowsze technologie obronne, a w szczególności robotyka, analityka i sztuczna inteligencja. Umożliwi to lepsze wykorzystanie technologii do zwalczania nowych zagrożeń. Ponadto utworzony zostanie specjalny teren ćwiczeń SAFTI, który ma wspierać proces szkolenia w zakresie przeciwdziałania konwencjonalnym zagrożeniom i terroryzmowi. Będzie obejmował zarówno obszar otwarty, jak i zurbanizowany co ma umożliwić każdemu batalionowi prowadzenie szkoleń w różnych obszarach zadaniowych.

Lotnictwo jako kluczowy element systemu obrony i odstraszania

Siły Powietrzne (SP - Republic of Singapore Air Force, RSAF) są w stanie szybko i efektywnie oddziaływać na każde potencjalne zagrożenie w szerokimi spektrum zasięgu. To w ich skład wchodzą wszystkie statki powietrzne (samoloty, śmigłowce i duże BSP), bowiem Wojska Lądowe i Marynarka Wojenna w zakresie wszelkich operacji powietrznych ściśle z nimi współpracują.

W ramach sprostania wyzwaniom stojącym obecnie i w przyszłości przed RSAF zakłada się uzyskanie zdolności do prowadzenia działań w szerszym zakresie wykonywanych misji, jeszcze wyższej efektywności oraz utrzymanie wysokich kwalifikacji pilotów, operatorów i personelu naziemnego.

Na stanie RSAF są nowoczesne maszyny bojowe i wsparcia działań. Należy do nich 60 wielozadaniowych F-16 C/D w wersjach Block 52 i Block 52+. Pozyskano je w latach 1998-2004 i od tego czasu sukcesywnie modernizowano. Maszyny najpierw wyposażono m.in. w izraelskie zasobniki Litening III oraz amerykańskie AN/AAQ-33 Sniper, celowniki nahełmowe DASH, łącza wymiany danych Smart Datalink czy zasobniki zakłócające ELL-8212. Kolejno w ramach programu Mid-Life Upgrades 2013 roku i postanowień z 2015 roku zmodyfikowano je dodając m.in. radiolokatory AN/APG-83 SABR z anteną AESA, system nawigacji inercyjnej i satelitarnej LN-260, urządzenie IFF AN/APX-126, celowniki nahełmowe JHMCS, terminale systemu wymiany danych w standardzie Link 16, modułowe komputery misji czy nowe wyświetlacze wielofunkcyjne w kokpicie. W zakresie samego uzbrojenia dostosowano maszyny do przenoszenia pocisków krótkiego zasięgu AIM-9X, pocisków Python 5, bomb kierowanych GBU-38 JADM, GBU-49/50, GBU-39/B SDB czy CBU-105. Również singapurskie samoloty mogą przenosić pod kadłubem zasobniki rozpoznawcze Condor 2 LOROP i radiolokacyjne ELM-2060.

Jednym z ważniejszych samolotów bojowych RSAF jest obecnie F-15SG, których na stanie ostatecznie jest 40 egzemplarzy. Począwszy od 2010 roku zaczęły one przybywać do Singapuru a dostawy zrealizowano w 2016 roku. Co prawda ten typ bazuje na dwumiejscowych F-15 Strike Eagle, ale znacznie różni się od niego pod względem zastosowanego napędu i wyposażenia zadaniowego. I tak w singapurskich maszynach zastosowano silniki F110-GE-129, zupełnie nową awionikę, radiolokator AN/APG-63(V)3 z anteną AESA, czujnik termowizyjny AN/AAS-42 Tiger Eyes, zasobnik celowniczy AN/AAQ-33 i nawigacyjny AN/AAQ-13. Ponadto system samoobrony EPAWSS i celowniki nahełmowe JHMCS. W skład przenoszonego uzbrojenia wchodzą pociski AIM-120C-5/7 AMRAAM, aim-9x Block II, bomby GBU-10/12 Paveway II, GBU-31/38 JDAM, GBU-54 Laser JADM oraz AGM-154A-1/C. F-15SG jest planowany do przeprowadzenia modernizacji w kolejnych latach.

Pomimo, że Singapur przystąpił do programu JSF jako tzw. uczestnik współpracujący, to długo podejmował decyzję o nabyciu maszyn V generacji. Dopiero w 2020 roku poinformowano o zgodzie Departamentu Stanu na pozyskanie przez ten kraj 12 maszyn w wersji F-35B. Wybór samolotu STOVL podyktowany jest zdolnością do operowania z niewielkich lotnisk oraz z nowego okrętu lotniczego JMMS. Pierwsze cztery samoloty miałyby być dostarczone w 2026 roku, przy czym z niepotwierdzonych informacji Lockheed Martina wynika, że będą one specjalnie dostosowane do wymagań nowego odbiorcy (prowadzenie operacji w warunkach wysokiej temperatury, wilgotności i zasolenia). Niedawno zdecydowano też o zakupie F-35A, by zastąpić F-16. W ten sposób docelowo lotnictwo Singapuru będzie tworzone przez F-35A/B i F-15SG.

Ważną rolę w SP pełnią cztery samoloty Gulfstrem G550 AEW. Ich zadania to dozór radiolokacyjny, wczesne wykrywanie i ostrzeganie, zwiad elektroniczny i dowodzenie operacjami powietrznymi. Zastąpiły one E-2C i są w eksploatacji od 2009 roku. Wyposażone są m.in. w radiolokator ELW-2085 z anteną AESA oraz system WRE ELL-8382, samoobrony ELM-2160 i zwiadu elektronicznego ELINT/COMINT.

Nowe Airbusy A330 MRTT (6 egzemplarzy), przekazywano sukcesywnie w latach 2015-2019. Ich cechą charakterystyczną w stosunku do rodziny tych maszyn jest wzmocniona struktura konstrukcyjna, bardziej aerodynamicznie dopracowany płatowiec, nowsza awionika oraz zintegrowany system tankowania TIMS. Wyposażono je zarówno w sztywny bom jak i dwa zasobniki podskrzydłowe z giętkimi przewodami. Mogą transportować do 300 żołnierzy, osiem palet wojskowych lub 27 standardowych kontenerów lotniczych LD3. W 2020 roku RSAF i Airbus zawarli umowę o współpracy w ramach programu SMART MRTT. Jej wynikiem jest zamontowanie na maszynach singapurskich jako pierwszych systemu automatycznego przekazywania paliwa typu A3R (Automatic Air-to-Air Refuelling).

W skład floty średnich maszyn transportowych wchodzą cztery C-130B i sześć C-130H. Od 2010 roku otrzymały one cyfrową awionikę oraz nowe systemy łączności, nawigacyjne i samoobrony. Jak na razie w planach do 2040 roku nie planuje się pozyskać następców tych „wiekowych” już maszyn. Również najwcześniej około tego roku mogą wejść do służby nowe morskie samoloty patrolowe. Obecnie wykorzystywane, pięć Fokkerów 50 MPA przeszło modernizację połączoną z wymianą radiolokatora, głowicy obserwacyjnej i systemów łączności.

W ramach partnerstwa publiczno-prywatnego z firmą Lockheed Martin Simulation, Training and Suport (LMSTS) odbywa się podstawowe szkolenie na 19 samolotach turbośmigłowych PC-21Pilatus. Natomiast jego zaawansowana część jest prowadzona z wykorzystaniem zintegrowanego systemu szkolenia trzeciej generacji, w skład którego wchodzi 12 samolotów M346 Master. Szkolenie pilotów śmigłowców odbywa się w ramach podobnej usług firmy ST Aerospace z wykorzystaniem pięciu śmigłowców EC120B Colibri.

W ramach unowocześnienia floty bezzałogowców w 2009 roku Singapur pozyskała z Izraela pięć BSP Hermes-450 a następnie w 2012 roku również pięć BSP Heron 1. Flota tych ostatnich rozszerzyła się po pozyskaniu kolejnych pięciu aparatów w następnych latach. W planach do 2040 roku planuje się pozyskać zwiadowcze BSP klasy MALE nowej generacji. W 2021 roku poinformowano, że zakupiono 12 BSP Hermes 900 za około 300 mln USD.

W 2017 roku zapowiedziano modernizację 20 posiadanych śmigłowców szturmowych AH-64D Apache Longbow. Kilka maszyn zostało wyposażonych w radiostacje satelitarne oraz zintegrowany system samoobrony HIEWS, ale program nagle przerwano. Od tego czasu Boeing ponawia gotowość modernizacji tych maszyn do standardu AH-64E Guardian.

Rok wcześniej zapadła decyzja o zakupie 16 egzemplarzy H225M od Airbus Helicopters oraz tyle samo CH-47F od Boeinga. Kilka starszych CH-47SD przeszło niedawno proces modernizacji awioniki, systemów łączności, samoobrony oraz silników. Nowe H225M wyposażono m.in. w system łączności satelitarnej, głowice obserwacyjną MX-15, reflektor-szperacz i zintegrowany system samoobrony. Podobne wyposażenie otrzymają CH-47F.

W latach 2009-2010 do eksploatacji weszło sześć śmigłowców S-70B Seahawk. W 2018 roku dołączyły do nich dwa S-70B Block 2, a starsze maszyny zmodyfikowano do nowszego standardu. Wyposażenie zadaniowe obejmuje m.in. radiolokator poszukiwawczy AN/APS-143, głowice obserwacyjną AN/AAS-44, sonar zanurzeniowy L-3 HELRAS DS-100, integrator systemu automatycznej identyfikacji statków AIS oraz kontroler w kabinie.

Również w Singapurze opracowano system zintegrowanej obrony powietrznej, w ramach którego współdziałają zestawy przeciwlotnicze średniego zasięgu Aster 30, krótkiego zasięgu Spyder oraz wspomniane już maszyny wczesnego ostrzegania Gulfstream G550, wielozadaniowe F-15SG oraz zestawy krótkiego zasięgu.

Marynarka Wojenna – zabezpieczenie interesów gospodarczych

W okresie około 60 lat (po oddzieleniu kraju od Malezji w 1965 roku) Marynarka Wojenna Republiki Singapuru (Republic of Singapore Navy, RSN) przeszła długą drogę od dwóch łodzi z drewnianymi kadłubami do jednej z najnowocześniejszych flot wśród krajów Azji Południowo-Wschodniej. Zasadniczym powodem jej rozwoju jest fakt, że bezpieczeństwo tego wyspiarskiego państwa, które nie posiada własnych zasobów naturalnych, zależy wyłącznie od transportu i komunikacji morskiej. Port w Singapurze to jeden z największych portów tranzytowych na świecie (połączony z 600 portami w 120 krajach), przez który codziennie przepływa 1000 statków.

W 1974 roku otworzono bazę morską w Brani, a Singapur jako pierwszy kraj w regionie wystrzelił izraelskie rakiety przeciwokrętowe Gabriel.

Obecnie RSN stanowią zwarte, skuteczne, nowoczesne siły morskie, zdolne do rozwiązywania zadań nie tylko na wodach terytorialnych, ale także brania czynnego udziału w operacjach międzynarodowych poza granicami Singapuru. Program dalszego rozwoju floty przewiduje zwiększenie jej zdolności bojowych poprzez modernizację istniejących okrętów i przyjęcie nowych, budowanych przy użyciu nowoczesnych technologii, a także powszechne wprowadzenie sprzętu radioelektronicznego, systemów automatyki i bezzałogowych.

Zmiana priorytetów związana z przejściem od działań w strefie przybrzeżnej do tych na pełnym morzu nastąpiła w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku wraz z wprowadzeniem do RSN sześciu korwet klasy Victory, które są w stanie patrolować nie tylko wody przybrzeżne, ale także takie obszary jak Cieśnina Malakka i podejścia do Cieśniny Singapurskej na Morzu Południowochińskim. Ich zasadnicze uzbrojenie to 76 mm działo Super Rapid, dwie czterokontenerowe wyrzutnie przeciwokrętowego systemu rakietowego Harpun, dwie pionowe wyrzutnie systemu obrony powietrznej Barak na 16 rakiet oraz dwie wyrzutnie torpedowe z torpedami A244S czy podwodna stacja sonarowa TSM2064. W 2012 roku korwety te przeszły modernizację w zakresie systemu kierowania walką oraz wyposażono je w BSP Scan Eagle.

W tym samy okresie marynarka przyjęła do eksploatacji 12 okrętów patrolowych klasy Fairless (z których jeden utracono w 2003 roku w wyniku zderzenia z kontenerowcem w Cieśninie Singapurskiej), a także cztery trałowce typu Bedok. Te ostatnie w okresie eksploatacji przeszły kilka etapów modernizacji, które obejmowały montaż w latach 2012-2014 systemu niszczenia min K-ster oraz holowanego sonaru T-SAS. Inne modyfikacje to wprowadzenie systemu kontroli poszukiwania i niszczenia min M-Cube oraz modyfikacja TSM2022 Mk 3 GAS.

Obecnie głównymi okrętami wojennymi jest sześć wielozadaniowych fregat klasy Formidable, które są mniejszą wersją francuskiej klasy La Fayette. Pierwszy z nich wszedł skład RSN w 2007 roku. Dzięki zastosowaniu technologii stealth okręty te mają małą efektywną powierzchnię rozpraszającą oraz zachowują wysoki stopień automatyzacji systemów uzbrojenia i sprzętu elektronicznego. Zasadnicze ich uzbrojenie to śmigłowiec pokładowy S-70B Sea Hawk lub BSP Scan Eagle, kontenerowe wyrzutnie na 32 rakiety Aster-15, od dwóch do sześciu  wyrzutni rakiet Harpoon, dwie wyrzutnie 324 mm  torped A244S, 76 mm armata Super Rapid i dwie 25 mm zdalnie sterowane stanowiska Tajfun.

W przyszłości dwie wyrzutnie Silver A43 mogą zostać zastąpione przez Silver A50 do strzelania rakietami Aster-30 (zasięg do 100 km). Z wyposażenia specjalistycznego można wymienić holowaną stację hydroakustyczną ALOFTS (Active Low-Frequency Towed-array Sonar), wielofunkcyjną stację radiolokacyjną Hercules z obrotową anteną fazowaną na szczycie masztu, radiolokator STIR 1.2 Mk 2  lub kombinowany (TV/IR/laser) system MSIS. W celu wymiany bezpiecznej informacji głosowej i cyfrowej ze źródłami zewnętrznymi okręty wyposażone są w terminale sieci wymiany danych Link Sigma, kompatybilne ze standardem Link-11/22.

Okręty patrolowe projektu LMV (Littoral Mission Vessels), z których pierwszy, Independence, wszedł do służby w 2017 roku to seria ośmiu nowoczesnych, modułowych jednostek. Ich projekt opiera się na konstrukcji okrętów patrolowych serii FLEX opracowanej przez szwedzką firmę Saab Kokums. Nowe okręty mają wykonywać różnorodne zadania, takie jak udział w akcjach poszukiwawczo-ratowniczych oraz pomoc w przypadku katastrof i klęsk żywiołowych.

W ich projekcie ważne miejsce zajął problem zwiększenia poziomu automatyzacji sterowania systemów okrętowych. Podsystem Zintegrowanego Centrum Dowodzenia (ICC), będący częścią systemu ochrony, łączy w jeden obraz sterowanie systemami nawigacyjnymi, zobrazowania sytuacyjnego i pozostałe systemami okrętu, co umożliwia skuteczne rozwiązywanie zadań bojowych w szybko zmieniającym się środowisku podczas operacji prowadzonych blisko brzegu. W centrum znajduje się siedem konsol operatorskich tworzących tzw. klastry - inżynieryjne, nawigacyjne, dowódcze, kierowania walką, obserwacji i kontroli uzbrojenia, a także konsola systemowa, która w przypadku pojawienia się nowych zadań może szybko rekonfigurować centrum dowodzenia ICC.

Uzbrojenie patrolowców składa się z dziobowego 76 mm działa Super Rapid, rufowego 25 mm stanowiska Typhoon oraz systemu obrony powietrznej dla rakiet MICA VL o zasięgu do 20 km. Ponadto okręt posiada środki nieśmiercionośne w postaci dwóch armatek wodnych i dwóch zdalnie sterowanych systemów akustycznych dalekiego zasięgu z wbudowanymi reflektorami ksenonowymi. W skład wyposażenia zadaniowego wchodzą wielofunkcyjny radiolokator NS 100 o zasięgu 200 km oraz nawigacyjny Sharp Eye. Ogólnookrętowa zintegrowana sieć wymiany danych wykorzystująca protokół internetowy „SICS” (SICS – Shipboard Integrated Communications System) posiada budowę modułową z możliwością rozbudowy sprzętowej i umożliwia wymianę bezpiecznych danych głosowych i cyfrowych poprzez podłączone terminale i przenośne urządzenia posiadające bezprzewodowy dostęp do sieci.

Oprócz okrętów klasy Independence w służbie pozostają łodzie patrolowe specjalnego przeznaczenia SMC (Specialized Maritime Cutter). W 2000 roku do służby wszedł okręt desantowy Endurance (obecnie cztery jednostki w służbie), którego zadaniem - oprócz wykonywania zadań desantowych - jest eliminowanie skutków zaistniałych klęsk żywiołowych i niesienie pomocy humanitarnej. Z jego pokładu mogą operować dwa śmigłowce, a w komorze dokującej znajdują się dwa okręty desantowe typu LCU.

W 2014 roku na posiedzeniu parlamentu kraju poruszono kwestię opracowania wymagań dla wielozadaniowego okrętu desantowego JMMS (Joint Multi-Mission Ship). Ale ostateczna decyzja w tej sprawie jeszcze nie została podjęta.

W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku zakupiono w Szwecji cztery okręty podwodne klasy Shoremen, a w 2005 roku uzupełnione tę serię o dwie zmodernizowane jednostki typu Västergotland, przystosowane do działań w warunkach tropikalnych i wyposażone w napęd niezależny od powietrza z silnikiem Stirlinga. Stały się one pierwszymi okrętami podwodnymi w Azji Południowo-Wschodniej z silnikiem tego typu. Z kolei w ramach kontraktu z 2013 roku z niemiecką firmą Thyssen-Krupp Marine Systems, powstały dwa okręty podwodne projektu 218SG, specjalnie zaprojektowane dla Singapuru. W 2017 roku podpisano kontrakt na dwa kolejne okręty tego typu, które powinny wejść do służby po 2024 roku.

W walce z zagrożeniem minowym wiele uwagi poświęca się bezzałogowym pojazdom o dużej autonomii. Singapur zamierza stać się pierwszym krajem, którego środki przeciwdziałania minom morskim będą składać się wyłącznie z bezzałogowych pojazdów podwodnych i nawodnych. Jednym z nich jest Venus-16 DUK, który może holować sonar T-SAS. Inną opcją jest system niszczenia min EMDS (Expendable Mine Disposal System). Łodzie typu Protector i Venus mogą być także wykorzystywane do wykrywania, zakłócania lub niszczenia środków technicznych przeciwnika za pomocą systemów radiolokacyjnych i optoelektronicznych, urządzeń zakłócających oraz ZSSW krótkiego zasięgu i systemów obrony powietrznej.

Na wystawie IMDEX-2017 zademonstrowano autonomiczny pojazd podwodny Mercury (AUV) do inspekcji powierzchni dna pod kątem zagrożeń minowych. Zgodnie z wymaganiami zmniejszono masę AUV, aby umożliwić wodowanie go z brzegu lub z burty okrętu bez dodatkowych urządzeń. Na jego dziobie znajduje się sonar do wykrywania min z syntetyczną aperturą, który tworzy obraz dna i przekazuje go do brzegu lub okrętu-matki. Merkury został wyposażony w odbiornik sygnału Navstar CRNS, system nawigacji inercyjnej i stację dopplerowską.

Aby ograniczyć ryzyko zderzenia okrętu podwodnego z innymi tego typu jednostkami, okrętami czy statkami  zaproponowano utworzenie wspólnego portalu informacji o bezpieczeństwie okrętów podwodnych SSIP (Submarine Safety Information Portal), w którym rejestrowane byłyby ruchy dużych statków, miejsca odwiertów głębinowych, obszary działania statków rybackich i inne obszary podwodne potencjalnie niebezpieczne dla żeglugi. 

Ponadto przeprowadzono modernizację okrętu ratowniczego Swift Rescue, jego systemów i urządzeń zadaniowych. Na jego pokładzie znajduje się głębokomorski pojazd poszukiwawczo-ratowniczy DSAR-6 (Deep Search and Rescue), AUV i komora dekompresyjna na 40 osób.

Powstaje prototypowa jednostka określana roboczo jako Multi-Role Combat Vessel (MRCV). Podpisana umowa zakłada zbudowanie sześciu tego typu okrętów we współpracy z firmą SAAB. Okręt ten ma mieć wprowadzone na dużą skalę zaawansowane układy oparte o sztuczną inteligencję, czyniące z tych jednostek w pełni cyfrowe okręty o zredukowanej do niezbędnego minimum załodze i skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego. Z ujawnionego dotychczas wyposażenia i uzbrojenia mowa jest o radiolokatorze Sea Fire, 76 mm/62 armacie w odmianie Strales, kontenerowych wyrzutniach dla pocisków Aster i VL Mica. Jednym z  założeń programu MRCV jest zdolność do szybkiej rekonfiguracji okrętu oraz realizowania przez niego zadań okrętu matki dla współpracujących BSP, nawodnych (USV) i podwodnych (UUV).

Wojska Lądowe, jako ostateczna linia obrony

W  siłach lądowych dominują nowoczesne pojazdy kołowe i gąsienicowe, dostosowane do działania w środowisku sieciocentrycznym. Należą do nich m.in. wozy Belrex, bwp Hunter, KTO Terrex, czołgi Leopard 2A4SG oraz lekkie pojazdy LSV Mk II.  

BwpBionix od 1999 roku wszedł do eksploatacji w armii singapurskiej. Jego dwa zasadnicze warianty toBionix 25 (z 25 mm armatą automatyczną) iBionix 40/50 (opancerzony transporter piechoty). W chwili powstania był to pierwszy bwp będący autorskim opracowaniem w krajach Azji Południowo-Wschodniej. Decydując się na jego opracowanie, od podstaw kierowano się nie tylko potrzebami własnej armii, ale też chęcią zdobycia zamówień eksportowych czy rozwojem rodzimej bazy badawczo-przemysłowej. Zdawano bowiem sobie wtedy sprawę, że uzyskane zdolności mogą już wkrótce zaprocentować.

Bionix II została przyjęty na wyposażenie w październiku 2006 roku. Bazujący na tym samym kadłubie, zespole napędowym i zawieszeniu zmodernizowanego pierwszego bwp, wyposażono go przede wszystkim w nowoczesny sieciowy (cyfrowy) system zarządzania walką, 30 mm armatę automatyczną ATK Mk 44 Bushmaster II i modułowy pakiet dopancerzenia.

Ponadto wóz ten ma zmodyfikowany system kierowania ogniem – dwuosiowy zmodernizowany układ stabilizacji, nowe przyrządy obserwacyjne (z kamerami dziennymi i termowizyjnymi) oraz zintegrowany, bezpieczny dla oczu dalmierz laserowy o zasięg do 3 tysięcy metrów. Wzmocniony silnik zapewnia stosunek mocy do masy na poziomie 20 KM/t.

Najnowszy wóz bojowy Next Generation Armored Fighting (AFV)Hunter opracowany w Singapurze osiąga już 29 ton (DMC 32 500 kg) i powstał by w pierwszej kolejności zastąpić wszystkie eksploatowane jeszcze wersje M113A2, w tym w wariancie ULTRA. W procesie jego opracowywania główny nacisk położono na zapewnienie wysokiej mobilności, siły ognia, zapewnianej osłonności (balistycznej i przeciwminowej) i świadomości sytuacyjnej dla żołnierzy. Pierwsze egzemplarze trafiły do armii w czerwcu 2019 roku. Nowy wóz wyposażono w SAF Army Battlefield Internet (ABI), co zapewni mu wysoki stopień współdziałania i przekazywania danych z innymi platformami bojowymi.

ABI jest kluczowym elementem sieci Wide Area Communications (WAC) zapewniającej obrazowe i głosowe przekazywanie danych na poziomie poszczególnych żołnierzy, jednostek sprzętowych, pododdziałów, oddziałów i dowództw wyższego szczebla oraz zapewniającej przesyłanie danych na dużych odległościach w satelitarnym paśmie Ku (co daje również wsparcie podczas prowadzenia treningów i ćwiczeń wojsk). Wykryte cele są oznaczane symbolami cyfrowymi i zwalczane według stopnia zagrożenia, które stwarzają, niemal automatycznie. Pełne ucyfrowienie sprawia, że dowódca i celowniczy mogą sterować wszystkimi systemami uzbrojenia i nie tylko. Mogą także przejąć funkcję kierowcy, ponieważ jego powinności realizowane są za pomocą systemu drive-by-wire – poprzez komputer.

Opracowano bezzałogowy wariant NGAFV wyposażony w wieżę Adder M30 RWS uzbrojoną w 30 mm armatę automatyczną Bushmaster Mk 44 sprzężoną z 7,62 mm km i wyrzutniami granatów dymnych SDS-92. Natomiast najnowszy wariant załogowego NGAFV jest wyposażony wieżę Samson 30 Mk II o analogicznym uzbrojeniu, która jest jednak dodatkowo wyposażona w dwie wyrzutnie przeciwpancernych pocisków kierowanych Spike-LR.

Protected Combat Support Vehicle (PCSV) Belrex to z kolei pojazd wielozadaniowy, cechujący się wysoką odpornością na wybuchy ładunków wybuchowych czy ostrzał. Zapewnia on żołnierzom świadomość sytuacyjną (dzięki systemom zarządzania walki BMS – Army Battlefield Internet i Advanced Combat Man System).

Radiolokatory artyleryjskie AN/TPQ-53 wykrywają nadlatujące pociski wraz z możliwością lokalizacji miejsca ich wystrzelenia dzięki antenie ze skanowaniem elektronicznym.

Z kolei niewielki BSP Veloce 15 jest pierwszym bezzałogowcem pionowego startu i lądowania (VTOL), cechującym się modułową konstrukcją zezwalająca na łatwe przenoszenie, oraz łatwość w jego składaniu. Jego maksymalna masa startowa wynosi 17,5 kg, zaś zasięg to nawet 15 kilometrów przy trzech godzinach lotu.

Bezzałogowa platforma lądowa Weaponised Probot UGV 4x4 jest oparta na podwoziu izraelskiego bezzałogowca Roboteam 4x4 Probot (Professional Robot). System ten charakteryzuje się dość kompaktowymi rozmiarami - długość wynosi 1400 mm, szerokość 1210 mm, a wysokość 0580 mm. Jego uzbrojeniem jest ZSMU RMG.

Przemysł zbrojeniowy wsparciem w procesie modernizacji i eksploatacji

Brak niezbędnych surowców, ograniczenia terytorialne i mała populacja ludności nie przeszkodziły temu krajowi w stworzeniu rozwiniętej, zaawansowanej technologicznie bazy produkującej sprzęt specjalny. Nowoczesny przemysł zbrojeniowy jest też efektem współpracy z  wojskowo-przemysłowej z USA, Wielką Brytanią, Niemcami, Włochami, Izraelem czy Francją. Kompleks wojskowo-przemysłowy obejmuje przedsiębiorstwa wszystkich branż, z wyjątkiem nuklearnego. Największy rozwój nastąpił w przemyśle lotniczym, stoczniowym, amunicyjnym i radioelektronicznym.

Podstawą przemysłu zbrojeniowego jest państwowy holding Singapore Technologies Engineering (ST Engineering), który w ostatnich latach tradycyjnie znajduje się w gronie 100 największych na świecie przedsiębiorstw tego rodzaju. Według rankingu Sztokholmskiego Międzynarodowego Instytutu Badań nad Pokojem w 2020 roku zajął on 61 miejsce pod względem sprzedaży broni i sprzętu wojskowego. Ponad 70 proc. stanowią wyroby produkowane na cele wojskowe, odpowiadające potrzebom własnych SZ.

Holding obejmuje ponad 130 firm zlokalizowanych w Singapurze, USA i ponad 20 krajach Azji, Europy i Bliskiego Wschodu. Organem zarządzającym jest rada dyrektorów powoływana bezpośrednio przez rząd Singapuru. W strukturze wyróżniamy cztery oddziały/dywizje -  ST Engineering Aerospace, ST Engineering Land Systems, ST Engineering Marine i ST Engineering Electronics. Zajmują się one odpowiednio produkcją i naprawą sprzętu lotniczego, lądowego i morskiego, a także tworzeniem sprzętu radioelektronicznego różnego przeznaczenia.

Posiadana baza materiałowo-techniczna  ST Engineering Aerospace nie zapewnia pełnego cyklu produkcyjnego i ogranicza się do obsługi technicznej i napraw licencyjnych eksploatowanych w Siłach Powietrznych samolotów i śmigłowców, a także silników lotniczych. Ponadto mamy długoterminowe kontrakty na konserwację, naprawy i dostawę części zamiennych do samolotów w Australii, Wenezueli, Indonezji, Nowej Zelandii, Omanie, USA, Tajlandii i kilku krajach afrykańskich. Natomiast niezależne opracowania obejmują BSP rozpoznawcze Skyblade-3, Skyblade-4 i Skyblade-360 czy oprogramowanie dla różnych typów statków powietrznych. S-T ST Engineering Land Systems specjalizuje się w produkcji broni i sprzętu wojskowego i obejmuje cztery grupy przedsiębiorstw zajmujących się rozwojem, produkcją, naprawą i modernizacją pojazdów opancerzonych, broni artyleryjskiej oraz broni strzeleckiej i amunicji. Lista produkowanych wyrobów obejmuje 155 mm haubicę samobieżną Primus, 155 mm haubice holowane FH-2000 Pegasus i FH-88 oraz opancerzony pojazd wielozadaniowy Belrex. Ponadto istnieje możliwość licencjonowanego montażu transportera opancerzonego M113 i wyrzutni M142 Himars MLRS. Na podstawie izraelskiej licencji rozpoczęto produkcję ppk Spike-LR.

Do własnych osiągnięć zalicza się transporter opancerzony Terrex i jego kolejne modyfikacje, bojowe wozy piechoty Bionix-1, Bionix-2 i Hunter, opancerzony pojazd do usuwania min Trailblazer, gąsienicowy pojazd terenowy Bronco a także kołowy robot bojowy Jaeger-6. Cechą produkcji bojowych pojazdów opancerzonych w Singapurze jest całkowite uzależnienie od silników importowanych, dostarczanych głównie z USA. Do broni artyleryjskiej własnej konstrukcji zalicza się 120 mm moździerze SRAMS (Super Rapid Advanced Mortar System), SRAMS Mk 2, działa przeciwlotnicze 35 mm i 40 mm, a także 40 mm automatyczne  granatniki CIS 40 AGL. Wyspecjalizowane przedsiębiorstwa singapurskie zaprojektowały karabiny maszynowe Ultimax-100 i CIG-50 MG, karabiny BR18 i SAR-21 oraz pistolety CPW.

Dywizja ST Engineering Marine specjalizuje się w budowie, naprawie i modernizacji fregat, korwet, okrętów desantowych, trałowców, okrętów rakietowych i patrolowych, pomocniczych i specjalnego przeznaczenia. W Singapurze jest właścicielem dwóch stoczni - Benoy (region Jurong) i Tuas (region zachodni). Poziom rozwoju bazy przemysłowej pozwala w pełni zaspokoić potrzeby Marynarki Wojennej w zakresie napraw i konserwacji okrętów nawodnych. W szczególności w 2019 roku zrealizowano zamówienie na budowę ośmiu przybrzeżnych okrętów patrolowych LMV (Littoral Mission Vessel) klasy Independence.

Od początku XXI wieku wspólnie ze specjalistami amerykańskimi i izraelskimi trwają prace nad szybką łodzią typu stealth SMC (Specialized Marine Craft), której kadłub wykonany jest w technologii stealth. Łódź przeznaczona jest do rozwiązywania problemów obrony przeciwsabotażowej, ochrony baz morskich i patrolowania. Zgodnie z planem rozwoju Marynarki Wojennej Państwa do 2030 roku planowana jest budowa sześciu małych łodzi rakietowych klasy Victory, czterech okrętów desantowych klasy Endurance, nowych wielozadaniowych okrętów bojowych różnych klas, a także autonomicznego okrętu podwodnego.

Na wystawie morskiej IMDEX 2017 firma Singapore Technology Marine zademonstrowała jedną serię projektów okrętów nawodnych Vanguard czterech klas - okręty patrolowe Vanguard-80, oceanograficzne i pomocnicze Vanguard-95, Vanguard-105 PC i fregaty Vangard-120.

ST Engineering Electronics opracowuje, konserwuje, remontuje i produkuje sprzęt elektroniczny. Lista produkowanych wyrobów obejmuje zautomatyzowane systemy łączności, dowodzenia i kierowania, kontroli sytuacji, rozpoznania. Mowa też o systemach: nawigacji, kierowania ogniem, sterowania pojazdami bezzałogowymi, szkoleniowych, a także o specjalistycznym oprogramowaniu. Trwają prace nad stworzeniem elektronicznego zestawu do zwalczania BSP. To tutaj opracowano podstawowe systemy sterowania i ich integrację na patrolowcach LMV. Cechą tego sprzętu jest jego modułowa konstrukcja, zapewniająca jego szybką wymianę w zależności od realizowanych zadań.

Opracowaniem własnym jest mobilny, zintegrowany system komunikacji i kontroli Supernet, zainstalowany w pełnej strukturze dowodzenia bojowych pojazdów opancerzonych Singapurskich Wojsk Lądowych. Jednym z osiągnięć narodowych sił zbrojnych był przenośny kompleks obserwacji, łączności i wymiany danych, przeznaczony do wsparcia żołnierzy w warunkach bojowych – indywidualny zestaw piechoty (Advance Combat Man System). Obecnie  przywiązuje się dużą wagę do projektowania i tworzenia systemów robotycznych, w tym BSP, bezzałogowych systemów naziemnych i pojazdów bezzałogowych.

W dającej się przewidzieć przyszłości priorytetowymi obszarami rozwoju broni i sprzętu wojskowego w Singapurze mogą stać się robotyka, zdalnie sterowane moduły bojowe, sprzęt walki elektronicznej, sprzęt kontrolno-telekomunikacyjny czy różnego rodzaju zaawansowane symulatory. Tworząc nowe modele, krajowi producenci aktywnie wykorzystują technologie sztucznej inteligencji i robotyki.

Trzeba przyznać, że własne opracowania dokonywane są przy aktywnym udziale firm zagranicznych, a działalność przemysłu zbrojeniowego w znacznym stopniu uzależniona jest od importu wybranych zespołów i podzespołów. Natomiast potrzeby własnych SZ w zakresie konserwacji, remontów i modernizacji uzbrojenia i sprzętu wojskowego są zaspokajane niemal w całości.