Armia rosyjska – armia agresora: Batalionowe Grupy Taktyczne [RAPORT]

Kryzys ukraiński - raport specjalny Defence24.pl

W ramach reformy poprzedniego ministra obrony Sierdiukowa rosyjska armia rozpoczęła wielką przebudowę organizacyjną. Jednym z ważniejszych jej elementów było przejście w wojskach lądowych ze struktury dywizyjnej na brygadową. Armia rosyjska odziedziczyła po czasach ZSRR dużą liczbę dywizji wojsk lądowych. Część z nich została przejęta przez nowo powstałe państwa. Cześć przekształcono w głęboko skadrowane różnego rodzaju bazy, a część rozformowano. Niektóre dywizje przekazano do marynarki wojennej, a nawet ochrony pogranicza. Dywizje, które pozostały, w większości nie miały nawet zapełnionych etatów czasu pokojowego. Oczywiście nieustannie uaktualniane plany mobilizacyjne zakładały pełne rozwinięcie istniejących w czasie pokoju dywizji oraz sformowanie dywizji czasu wojennego.

W ocenie zespołu przygotowującego reformę Sierdiukowa system ten był nieefektywny. Dlatego postawiono na stworzenie brygad zmechanizowanych i brygad pancernych. Miały one być ekwiwalentem dotychczasowych pułków, ale istotnie wzmocnionych dodatkową artylerią i środkami obrony przeciwlotniczej. Sprzęt ten pochodził z rozformowywanych dywizyjnych pułków artylerii i rakiet przeciwlotniczych. Dodatkowo założono, iż brygady istniejące w czasie pokoju będą miały wysoki stopień ukompletowania, a cześć z nich będzie obsadzonych tylko żołnierzami kontraktowymi. Miała to być próba stworzenia namiastki rosyjskiej armii zawodowej, choć nie zakładano zaniechania poboru. Utrzymanie ówczesnej ponad milionowej armii zawodowej nie wchodziło w rachubę. Dlatego postanowiono utrzymać pobór, ale kategoryzować jednostki, w których większość żołnierzy miało być kontraktowych, a w których większość żołnierzy mogło być z poboru.

W wyniku reforma Sierdiukowa powstały liczne brygady czasu pokojowego. Na czas wojny przygotowano kolejne do mobilizacji jako nowo formowane. Struktura etatowa brygad wojsk lądowych była podobna, ale elastycznie zostały potraktowane niektóre z nich mające specyficzne zadania lub specyficzny teren przewidywanych działań. Z jednostek liniowych do składnic i baz przesunięto dużą liczbę przestarzałego i niemodernizowanego sprzętu wojskowego.

Nowa brygada zmechanizowana składa się z trzech batalionów zmechanizowanych i batalionu czołgów. To ważne dla dalszego rozpatrywania funkcjonowania BGT. Równie ważne jest to, iż część brygad zmechanizowanych nie ma batalionów czołgów. Dotyczy to brygad o profilu arktycznym, górskim, pokojowych, ale nie tylko. Zgodnie z rosyjskimi koncepcjami najważniejsze na polu walki jest wsparcie artyleryjskie i dlatego brygada ma, aż dwa dywizjony artylerii lufowej i jeden dywizjon artylerii rakietowej uzupełnione dywizjonem lub baterią wyrzutni przeciwpancernych pocisków kierowanych i lufowej artylerii przeciwpancernej.

Osłonę przeciwlotniczą stanowią również dwa dywizjony. Liczba pododdziałów artyleryjskich i obrony przeciwlotniczej pokazuje jak bardzo wzmocnione są siły brygady w porównaniu z pułkiem zmechanizowanym. Oprócz tych zasadniczych batalionów i dywizjonów brygada składa się z całego kompletu pododdziałów rozpoznawczych, inżynieryjno-saperskich i zabezpieczenia. W ostatnich latach poszczególne brygady były uzupełniane o kompanie bezzałogowych statków powietrznych i kompanie walki radioelektronicznych. Przykładową, ale oczywiście uproszczoną (bez niektórych elementów zabezpieczenia szczególnie w mniejszych pododdziałach) strukturę organizacyjną brygady zmechanizowanej pokazuje tabela nr 1.

W reformie Sierdiukowa powstały również brygady pancerne, co prawda nieliczne w porównaniu z brygadami zmechanizowanymi. Główną różnicą organizacyjną jest odwrotna liczba podstawowych batalionów, czyli trzy bataliony pancerne i jeden batalion zmechanizowany. Przy rozważaniach na temat bGT również i w tym przypadku warto zwrócić uwagę na ich liczbę. Pozostałe dywizjony, bataliony i kompanie generalnie są podobne do tych z brygady zmechanizowanej z uwzględnieniem potrzeb wynikających z funkcjonowania dużej liczby czołgów, a mniejszej innych pojazdów bojowych. Brygada pancerna z racji głównego uzbrojenia czołgowego przeznaczonego do zwalczania innych czołgów nie ma dywizjonu lub baterii przeciwpancernych pocisków kierowanych, ani lufowej artylerii przeciwpancernej. Również w miejsce batalionu rozpoznawczego brygada pancerna ma tylko kompanię rozpoznawczą. Przykładową, ale też uproszczoną (bez niektórych elementów zabezpieczenia) strukturę organizacyjną brygady pancernej pokazuje tabela nr 2.

Rosyjska kompania czołgów składa się z 10 wozów, czyli trzech plutonów po trzy czołgi i czołgu dowódcy kompanii. Batalion czołgów liczy przeważnie trzy kompanie i czołg dowódcy batalionu, czyli razem 31 czołgów. Przez pewien czas tworzone były większe bataliony składające się z czterech kompanii i łącznie 41 czołgów, ale struktura ta nie przyjęła się i obecnie wraca się do 31-czołgowych batalionów. Batalionów 41-czołgowych w armii rosyjskiej pozostało już niewiele. Brygada pancerna mająca trzy bataliony czołgów liczyła 94 wozy, czyli trzy bataliony po 31 czołgów i czołg dowódcy brygady.

Rosyjska kompania zmechanizowana również składa się z 10 pojazdów bojowych, czyli trzech plutonów po trzy wozy i wóz dowódcy kompanii. Przy szczeblu batalionu i brygady jest już bardziej skomplikowanie. Wynika to, iż generalnie brygady zmechanizowane można organizacyjnie podzielić na trzy grupy w zależności od podstawowego typu wykorzystywanych wozów. Są brygady używające gąsienicowych bojowych wozów piechoty (BMP), są brygady na kołowych transporterach opancerzonych (BTR) oraz brygady na gąsienicowych transporterach opancerzonych (MT-LB).

Zgodnie z ogólną strukturą jednostek zmechanizowanych oprócz podstawowych wozów w kompaniach zmechanizowanych wykorzystywane są wozy np. w plutonach rozpoznawczych, łączności i granatników w batalionach. Wykorzystywane są również na wyższym szczeblu, czyli np. w batalionie rozpoznawczym. Dodatkową trudność w dokładnym liczeniu wozów brygad zmechanizowanych powoduje fakt, iż niektóre z nich mają odmienne struktury wynikające albo z przewidywanych zadań, albo braków sprzętowych. Ogólnie można oszacować, iż brygada na BMP ma ich około 119, a do tego około 5 BTR i 18 MT-LB. Brygada na BTR ma ich około 146 plus około 10 MT-LB, a brygada na MTLB ma ich około 160 plus około 5 BTR. Do tego należy doliczyć po kilka rozpoznawczych BRM lub BRDM-2M. Oprócz nich w różnych brygadach wykorzystywane są różnego typu wozy dowodzenia, łączności i walki radioelektronicznej zabudowane na podobnych nośnikach.

Typowy dywizjon artylerii lufowej lub rakietowej składa się z 18 sztuk podstawowego uzbrojenia podzielonych na trzy baterie po sześć. Zdarzają się nieliczne dywizjony 2-bateryjne liczące łącznie 12 sztuk. Batalionowa bateria moździerzy liczy sześć sztuk. Dywizjon przeciwpancerny składa się z trzech baterii, przy czym każda z nich ma dziewięć sztuk uzbrojenia (armat przeciwpancernych lub przeciwpancernych pocisków kierowanych). W zależności od brygady dywizjon może mieć różną liczbę baterii lufowych i PPK lub brygada ma tylko np. baterię PPK.

Oczywiście nie wszystkie brygady były w pełni uzbrojone przed rozpoczęciem agresji na Ukrainę. Niektóre z nich miały na pewno nadwyżki uzbrojenia poza stany etatowe. Wielkie straty, które ponosi rosyjska armia w przyszłości na pewno spowodują konieczność rewizji struktur organizacyjnych czy wręcz liczby jednostek. Ale obecnie za wcześnie jest na dywagacje na ten temat. Również za wcześnie na rozważania czy wojna na Ukrainie spowoduje istotne zmiany wynikające z wniosków, jakie wyciągną Rosjanie.

Natomiast na początku obecnej dekady wyciągnięto w Rosji wnioski z reformy Sierdiukowa. Do końca nie jest jasne i czytelne czemu reforma ta została wstrzymana i praktycznie odwrócona. Nowy minister obrony Szojgu rozpoczął własne reformowanie sił zbrojnych. W wojskach lądowych ich zasadniczym punktem jest likwidowanie kolejnych brygad zmechanizowanych i pancernych oraz tworzenie (odtwarzanie) dywizji zmechanizowanych i pancernych. Dodatkowo wzrosła liczba dowództw korpusów (większość z nich podlega marynarce wojennej) i armii ogólnowojskowych.

Obecnie w Rosji nadal istnieje 25 brygad zmechanizowanych („zwykłych",  górskich, arktycznych, pokojowych, obrony wybrzeża, osłony) oraz jedna brygada pancerna. Można do nich doliczyć jeszcze dwie zagraniczne bazy wojskowe będące ekwiwalentem brygady zmechanizowanej.

Sformowano natomiast lub obecnie jest formowanych 12 dywizji w tym trzy pancerne i dziewięć zmechanizowanych. Warto zwrócić uwagę, iż spośród tych 12 dywizji, aż dziewięć jest w europejskiej części Rosji, a tylko dwie za Uralem. Główną siłą nowych dywizji są pułki zmechanizowane i pułki czołgów. W związku z tym, iż proces organizacji dywizji jako całości jest długotrwały różny jest obecnie ich skład:

• 1 dywizja pancerna ma trzy pułki czołgów i jeden zmechanizowany;
• 1 dywizja zmechanizowana ma dwa pułki czołgów i dwa pułki zmechanizowane;
• 1 dywizja zmechanizowana ma jeden pułk czołgów i trzy pułki zmechanizowane;
• 1 dywizja pancerna ma dwa pułki czołgów i jeden pułk zmechanizowany;
• 4 dywizje zmechanizowane mają jeden pułk czołgów i dwa pułki zmechanizowane;
• 1 dywizja zmechanizowana ma trzy pułki zmechanizowane;
• 2 dywizje zmechanizowane mają po dwa pułki zmechanizowane.
• 1 dywizja pancerna ma jeden pułk czołgów.

W planach jeszcze sprzed wojny z Ukrainą zapewne była organizacja w każdej dywizji czterech podstawowych pułków lub trzech pułków zmechanizowanych i batalionu czołgów. Nie wiadomo czy ten drugi wariant (z batalionem czołgów) miał być docelowy czy przejściowy wynikający z braku wystarczającej liczby zmodernizowanych czołgów. Straty na Ukrainie na pewno mocno zweryfikują te plany.

W nowej strukturze każdej dywizji docelowo oprócz wspomnianych pułków mają być m. in.:

• pułk artylerii samobieżnej;
• rakietowy pułk przeciwlotniczy;
• dywizjon przeciwpancerny (tylko w dywizjach zmechanizowanych);
• batalion rozpoznawczy;
• batalion łączności;
• batalion inżynieryjno-saperski;
• batalion zabezpieczenia materiałowego;
• batalion medyczny;
• kompania ochrony radiacyjnej, chemicznej i biologicznej
• kompania bezpilotowych statków powietrznych;
• kompania walki radioelektronicznej;
• kompania regulacji ruchu.

Powyższe jednostki dywizyjne powstają ze sprzętu wojskowego i żołnierzy uwolnionych w wyniku redukcji brygad do wielkości pułków. Dywizyjne pułki zmechanizowane nadal będą miały trzy bataliony zmechanizowane o takiej samej strukturze jak w brygadzie, a pułk czołgów nadal będzie miał trzy bataliony czołgów jak w brygadzie pancernej. Natomiast istotne wzmocnienie brygady środkami artyleryjskimi, przeciwlotniczymi i innymi (dodane reformą Sierdiukowa) w trakcie powstawania pułków jest zabierane i przenoszone na poziom dywizji (reformą Szojgu). W efekcie tego „samowystarczalne" brygady są zastępowane „samowystarczalnymi" dywizjami, ponieważ pułk już taki nie jest. Przykładową uproszczoną strukturę organizacyjną pułku zmechanizowanego dywizji (bez niektórych pododdziałów zabezpieczenia) zawiera tabela nr 3.

Struktury etatowe dywizji, pułku, batalionu są niezmiernie ważne w czasie pokojowego funkcjonowania, szkolenia, zaopatrywania, planowania remontów, uzupełniania kadrą itd. Etat jest dokumentem zawierającym nazwy pododdziałów, nazwy stanowisk i stopnie etatowe im przysługujące, uzbrojenie itd. Do etatu dołączone są różnego rodzaju zestawienia dotyczące innych należności materiałowo-technicznych. Jednakże Rosjanie w czasie działań zbrojnych przewidują formowanie, wspomnianych na wstępie, batalionowych grup taktycznych (bGT). Jednak wydaje się, o ile struktura etatowa jednostki jest stała i opiera się o nadany jednostce etat to struktura bGT jest zmienna i płynna w zależności od potrzeb, możliwości i uwarunkowań.

Trzy bGT w pułku zmechanizowanym zbudowane są na bazie trzech batalionów zmechanizowanych, przy czym nie są one identyczne. Na przykład dwie pierwsze bGT są wzmocnione kompanią czołgów z pułkowego batalionu czołgów, a trzecia bGT już nie. Pozostała trzecia kompania czołgów tegoż batalionu jest podstawą organizacji jeszcze jednej grupy taktycznej. W związku z tym, iż jest ona w sile tylko kompanii nie nosi ona nazwy batalionowa grupa taktyczna, lecz grupa taktyczna (rezerwowa). Jej dowódcą jest dowódca batalionu czołgów, tak jak dowódcami trzech bGT są dowódcy poszczególnych batalionów zmechanizowanych. Przykładową uproszczoną strukturę organizacyjną trzech batalionowych grup taktycznych i grupy taktycznej (rezerwowej) utworzonych na bazie pułku zmechanizowanego (bez niektórych pododdziałów zabezpieczenia) pokazuje tabela nr 4.

Tabela nr 4 powstała na bazie rosyjskich źródeł wojskowych i oczywiście pokazuje jeden z możliwych wariantów organizacji. Jak widać z zawartości tabeli nr 4 w poszczególnych bGT występują również inne różnice. Przykładowo bGT nr 1 ma więcej artylerii, kosztem bGT nr 2. Widać jednak, iż siły poszczególnych rodzajów wojsk i służb pułku podzielone zostały w miarę równomiernie pomiędzy trzy bGT.

Jednakże najważniejsza w ocenie funkcjonowania bGT jest możliwość zmiany sił i środków w poszczególnych grupach. Ta zawarta w tabeli nr 4 jest teoretyczna i zakłada wyjściowy stan organizacyjny pułku. Dodatkowo całego pułku. Przyjmując przeciętne stany osobowe rosyjskich pododdziałów można przyjąć, iż bGT nr 1 obejmuje około 34 % stanu osobowego, bGT nr 2 około 30 % stanu osobowego, bGT nr 3 około 28 % stanu osobowego, a GT (rezerwowa) około 8 % stanu osobowego. Przy czym stan osobowy należy przyjąć jako stan osobowy pułku bez jego dowództwa, sztabu i stanowiska dowodzenia pułku. Oczywiście można założyć wariant, w którym pułk ulega likwidacji i wspomniane cztery grupy działają samodzielnie. Ale w takim przypadku dowodzenie nimi musi przejąć wyższy szczebel dowodzenia. W przypadku bGT powstałych z pułku zmechanizowanego będzie to dowództwo dywizji, a w przypadku bGT powstałych z brygady zmechanizowanej musiałoby to być dowództwo korpusu lub armii, co jest mało racjonalne.

Brygada zmechanizowana przez analogię do pułku zmechanizowanego przykładowo może również utworzyć trzy bGT na bazie swoich batalionów zmechanizowanych oraz GT (rezerwową) na bazie np. jednej kompanii czołgów z batalionu czołgów. W przypadku bGT powstałych w brygadzie mogą one otrzymać zdecydowanie większe wsparcie artylerii i obrony przeciwlotniczej. Ale można również wyobrazić sobie sytuację, w której bGT z brygady będą analogiczne do tych bGT z pułku, ale dowódca brygady zostawi sobie większą rezerwę. Widać z tego, iż teoretycznych wariantów składu bGT w wojsku rosyjskim może być dużo, a jedna bGT może nie równać się innej bGT.

Jak już wspomniano jest to rozważanie teoretyczne dotyczące całej brygady lub pułku zmechanizowanego. W okresie poprzedzającym inwazję Rosji na Ukrainę widzieliśmy liczne wojskowe pociągi lub kolumny pojazdów zmierzające w nowe rejony polowej dyslokacji. Nasuwa się pytanie, czy z miejsc stałej dyslokacji (garnizonów) do miejsc koncentracji przed agresją zostały przetransportowane całe brygady i pułki czy tylko ich części. A jeśli tylko części to jakiej wielkości. Dodatkowo czy transporty odbywały się pododdziałami etatowymi, czy już zgodnie z organizacją bGT. A może bGT były tworzone przed atakiem jako wynik dostępnych sił i środków. Czyli bez sprzętu, który nie został dowieziony, bez sprzętu niesprawnego, który pozostał w warsztatach naprawczych i bez żołnierzy, którzy np. byli chorzy. Nie wiadomo też czy przed uruchomieniem agresji na Ukrainę poszczególne brygady i pułki zmechanizowane były ukompletowane 100 % w żołnierzy.

Powyższe czynniki dotyczą czasu pokojowego i przygotowań do wojny. Jeszcze inna sytuacja ma miejsce od rozpoczęcia walki. Jak widać na licznych filmach wojska rosyjskie ponoszą ogromne straty zarówno w sprzęcie jak i w żołnierzach (zabitych, pojmanych i rannych, których trzeba odtransportować na tyły). Oczywiście rozpoczynając działania wojenne planiści i sztabowcy zakładają straty i ich uzupełnienie. Ale przy obecnym poziomie techniki wyprodukowanie nowych czołgów czy też wyciągnięcie składowanych czołgów i ich przygotowanie do działań nie jest tak szybkie jak kiedyś. Również przeszkolenie nowych żołnierzy, szczególnie w obsłudze nowoczesnego sprzętu wojskowego, nie jest szybkie. W przypadku ponoszenia tak wielkich strat powstaje pytanie, czy dowódca brygady/pułku zmechanizowanego walczy nadal trzema bGT ale o słabszej sile czy np. reorganizuje trzy bGT w dwie bGT, a może przy wielkich stratach nawet tylko w jedną bGT. Również pojawia się pytanie o grupę taktyczną (rezerwową). Jak szybko jej sprzęt i jej żołnierze są włączani do którejś z bGT.

Kolejną zmienną determinującą liczbę i organizację bGT są stawiane przed nimi zadania. Można sobie wyobrazić, iż w zależności do stawianych zadań siły pomiędzy poszczególnymi bGT mogą być przenoszone. Inną możliwością jest działanie niepełnym stanem bGT. W niektórych sytuacjach taktycznych artyleria lub obrona przeciwlotnicza mogą chwilowo być zbędne. W innych sytuacjach taktycznych może ona być niewystarczająca. Wtedy dowódca brygady/pułku może przenieść siły pomiędzy bGT lub prosić wyższy szczebel dowodzenia o wsparcie jednostkami korpuśnymi lub armijnymi (w przypadku brygady) czy dywizyjnymi (w przypadku pułku). Zdecydowanie wydaje się, że skład poszczególnych bGT jest zmienny i może wynikać z wielu uwarunkowań.

O ile tworzenie bGT na bazie batalionów zmechanizowanych jest ogólnie zrozumiałe to trudniej to przychodzi przy tworzeniu bGT w brygadzie pancernej oraz w pułku czołgów. Zgodnie ze strukturą zawartą w tabeli nr 2 tworzone mogą być trzy bGT, każda oparta o batalion czołgów i kompanię zmechanizowaną z brygadowego batalionu zmechanizowanego. Pozostaje jeszcze wariant nietworzenia w brygadach pancernych bGT i działanie jej jako całość np. w masowym ataku przełamującym pozycje nieprzyjaciela. Choć raczej przypominałoby to pole walki drugiej wojny światowej niż współczesne starcia zbrojne, w którym czołgi muszą poruszać się w mieszanych ugrupowaniach z piechotą zmechanizowaną. Trudniej zrozumieć zdolności bojowe bGT w pułku czołgów. Obecnie w wyniku reformy Szojgu powstało już ich 13. Pierwsze odtwarzane pułki czołgów obok trzech batalionów czołgów miały batalion zmechanizowany (jak brygady pancerne). Batalion ten mógł, choć minimalnie dawać wsparcie piechoty zmechanizowanej działającym czołgom. Jednak obecnie w istniejących pułkach czołgów batalion ten jest redukowany do kompanii zmechanizowanej, a nowo formowane pułki od początku mają tylko kompanię. Przykładową uproszczoną strukturę organizacyjną pułku czołgów (bez niektórych pododdziałów zabezpieczenia) zawiera tabela nr 5.

Nowy rosyjski pułk czołgów ma etatowo 94 czołgi i tylko 10 bojowych wozów piechoty. W związku z tym organizowane w takim pułku bGT będą składały się z 31 czołgów i tylko z 3 bojowych wozów piechoty. Dodatkowo będą wzmocnione artylerią i obroną przeciwlotniczą oraz elementami poszczególnych rodzajów wojsk i służb. Jednak wydaje się, że samodzielne działanie takich BGT, czyli czołgów praktycznie bez wsparcia piechoty zmechanizowanej nie jest zgodne z nowoczesnymi koncepcjami prowadzenia działań zbrojnych na lądzie. O ile brygady pancerne były nieliczne i rzeczywiście mogły stanowić jakąś formę organizacji uderzeniowej, to pułki czołgów stanowią już podstawę współczesnych rosyjskich wojsk pancernych. Wątpliwości te pogłębia brak jasnych powodów odejścia od rosyjskiej struktury brygadowej wojsk lądowych na rzecz struktury dywizyjnej.

Przenoszenia pododdziałów czołgów lub zmechanizowanych pomiędzy jednostkami raczej nie należy zakładać, ponieważ nie po to tworzone są nowe dywizje o strukturze pułkowej. Samo formowanie nowych dywizji jest jednak tematem na osobną analizę. Tabela nr 6 pokazuje przykładową uproszczoną strukturę organizacyjną wybranej batalionowej grupy taktycznej utworzonej na bazie pułku czołgów (bez niektórych pododdziałów zabezpieczenia). Tabela powstała na bazie rosyjskich źródeł wojskowych i oczywiście pokazuje jeden z możliwych wariantów organizacji. Co ciekawe w bGT pojawiają się elementy spoza pułku czołgów. Są to pojedynczy zestaw bezzałogowego statku powietrznego i drużyna strzelców (snajperów). Wzmocnienie spoza pułku nie jest duże, bo liczy 8 żołnierzy przy 307 żołnierzach z pułku czołgów.

Zupełnie odrębnym tematem jest tworzenie bGT w rosyjskiej piechocie morskiej i wojskach powietrzno-desantowych. Tam wydaje się to bardziej oczywiste ze względu na środowisko, w jakich działają. Różnego typu bataliony desantowe po desantowaniu (morskim lub powietrznym) początkowo działają w oderwaniu od pozostałych sił dywizji, brygad czy pułków i wręcz wskazane jest, aby były wzmocnione innymi rodzajami wojsk. Powietrzno-desantowa czy morsko-desantowa bGT musi mieć zdolność do zapewnienia sobie samowystarczalności do czasu przybycia innych bGT w rejonie desantowania lub do czasu połączenia z jednostkami wojsk lądowych.

Wydaje się, iż tworzenie bGT na bazie batalionów zmechanizowanych jest próbą elastycznego dostosowania organizacji do sił i środków, jakimi dysponuje dowódca, w zależności od zadań im stawianych. Obecna wojna na Ukrainie zweryfikuje czy rosyjskie rozwiązania w tym zakresie są prawidłowe. Ze względu na teoretycznie różną strukturę bGT wydaje się, iż przed rozpoczęciem konfliktu zbrojnego szacowanie wartości bojowej danego zgrupowania liczbą bGT nie do końca jest najtrafniejszą metodą. Chyba, że dzięki działaniom wywiadowczym znamy bardzo dokładnie struktury poszczególnych bGT. Bardziej wiarygodna jest próba szacowania podstawowych batalionów czołgów i zmechanizowanych oraz dywizjonów artylerii i obrony przeciwlotniczej.

W przyszłości, gdy poznamy dokładny przebieg i poniesione straty w wojnie na Ukrainie będzie można zweryfikować powyższe informacje i opinie. Obecnie większość z nich jest teoretyczna i opiera się na dostępnych rosyjskich źródłach. Dodatkowo może również lepiej zostanie wyjaśniony proces formowania bGT w jednostkach czołgów. Poznawanie organizacji czasu pokojowego i wojennego Sił Zbrojnych Rosji jest niezmiernie istotne z naszego punktu widzenia. Aby sprostać zagrożeniom, jakie wytwarza armia rosyjska – armia agresora, należy jak najlepiej ją poznać i jak najlepiej się przygotować do działań zbrojnych. Oczywista i znana maksyma twierdzi, iż jeśli chcemy mieć pokój, to musimy przygotować się do wojny.