Ukraińcy zwiększyli mobilność F-16

Rosjanie polują na miejsca stacjonowania ukraińskich F-16 i innych samolotów bojowych praktycznie od początku tej wojny. W ostatnim czasie odnotowano zwiększenie tego rodzaju ataków i przekierowywanie przeciwko bazom ukraińskich samolotów większej liczby pocisków manewrujących, balistycznych i „szahidów”, które wcześniej uderzały częściej w miasta i infrastrukturę cywilną.

Tymczasem F-16 i cały jego system wsparcia powstał raczej jako maszyna do operowania ze stałych baz, pomimo możliwości wykorzystania np. drogowych odcinków lotniskowych. Skutek tego był taki, że F-16 były w stanie alarmowo startować i zmieniać miejsce dyslokacji w obliczu ataku na ich miejsce pobytu. Jednak ujemnie wpływało to na ich gotowość bojową. Rzut kołowy z personelem naziemnym, paliwem, zapasem części i uzbrojeniem nie był wystarczająco szybki.

Z tego powodu na zlecenie ukraińskiego ministerstwa obrony i przy wsparciu finansowym donatorów, w tym firmy Ukrnafta, powstał tzw. Projekt 61, czyli mobilny system wsparcia dla F-16.

W skład systemu wchodzi mobilny kompleks planowania misji z modułem roboczym i mieszkalnym; dwa kompleksy szkoleniowe do nauki w zakresie pracy przy uzbrojeniu lotniczym, samochód warsztatowy, dwa pojazdy do „transportu i podwieszania” amunicji oraz samochody klasy pick-up.

Każdy z elementów jest posadowiony na samochodzie, co zapewnia mobilność. Najciekawsze są chyba jednak rozwiązania na samochodach „transportu i podwieszania”. Rozwiązania tam zastosowane mają redukować liczbę personelu potrzebnego do podwieszenia pocisku lub bomby z 10-12 osób do trzech, a czas wykonania tej czynności ma być dwukrotnie krótszy niż dotychczas.

Jeżeli system się sprawdzi, wówczas prawdopodobnie powstanie ich więcej i będą one mogły obsługiwać niewielkie liczby samolotów (po 2-4 maszyny) działające z rozśrodkowanych przygodnych lotnisk na terenie kraju, głownie zachodniej i centralnej Ukrainy.