Kręte ścieżki indyjskich lotniskowców [ANALIZA]

Lądowanie tzw. LCA Navy (samolotu o oznaczeniu NP-2, co oznacza że jest to drugi prototyp tej konstrukcji) to zaledwie element testów wypierającego 40 tys. ton Vikranta, który przechodzi próby morskie od sierpnia ubiegłego roku. NP-2 wylądował, a następnie wykorzystując platformę startową klasy ski-jump dokonał udanego startu. Podobnie uczynił jednak w tym samym czasie drugi posiadany przez Indie typ samolotu pokładowy – MiG-29K. W próbach nie chodziło bowiem o możliwości żadnego z samolotów, ale o to jak sprawdzi się konstrukcja lotniskowca.

Marynarka Wojenna Indii już jakiś czas temu zrezygnowała bowiem z pomysłu stworzenia pokładowego myśliwca na podstawie efektów programu LCA. Konstrukcja ta, podobnie jak oferowany Indiom morski Gripen, u swojego zarania ma bowiem zasadniczą wadę, której nie da się wyeliminować. Jest zbyt mała, a co za tym idzie dysponuje zbyt ograniczonym zasięgiem i udźwigiem uzbrojenia, jak na samolot morski. Małe gabaryty wiążą się także z napędem samolotu, który posiada tylko jeden silnik odrzutowy. A na takie rozwiązanie w przypadku morskiego odrzutowca bojowego nie decydują się obecnie żadni producenci samolotów pokładowych, za wyjątkiem Lockheed Martina z jego F-35 wersji B i C. Tutaj jednak bezpieczeństwo ma gwarantować silnik o wysokim zaawansowaniu technicznym i mocy.

Odpowiedzią na ten problem ma być wybudowanie zupełnie nowego samolotu pokładowego określanego akronimem TEDBF (Twin Engine Deck Based Fighter). W przeciwieństwie do morskiego LCA ma on być zupełnie nową konstrukcją, a ta nie powstanie szybko. Każdy nowy samolot to zwykle co najmniej dekada prac, a trzeba podkreślić, że wprowadzany od niedawna do służby samolot Tejas powstawał w Indiach przez rekordowy okres 30 lat i do dzisiaj nie zdołał spełnić swojej roli czyli zastąpić MiGów-21. Indyjska Marynarka Wojenna nie może przy tym liczyć na stworzenie wspólnego programu z indyjskimi siłami powietrznymi (z myślą o własnych lotniskowcach). To te ostatnie mają już Tejasa i inwestują w program jednosilnikowego Tejasa Mk 2. Problemem jest również podejście do programu przyszłościowego w postaci samolotu 5. Generacji AMCA. $$

Nawet zakładając, że program TEDBF będzie przebiegał sprawnie, to maszyna ta weszłaby do użytku dopiero w latach 30. W międzyczasie indyjskie lotniskowce będą przenosiły wyłącznie MiGi-29K/KUB, których jest w służbie 45 i które, już teraz są krytykowane ze względu na ich niewystarczające parametry i problemy techniczne. Z tego powodu Indie przewidują program pomostowy MRCBF (Multirole Carrier Borne Fighter), który ma doprowadzić do kupna zagranicznego samolotu pokładowego. Program ten przewidywał początkowo wymianę MiGów-29K na nowy samolot w skali 1:1 a nawet większy. Mówiono o 57 nowych samolotach. Teraz ograniczono go do od 20 do 30 maszyn, a o zamówienie rywalizują amerykański F/A-18E/F Super Hornet i francuski Rafale M.

Obydwie te maszyny mają znacznie większe możliwości niż MiG-29K i nie jest wykluczone, że – znając indyjskie realia – ostatecznie to MRCBF stanie się rozwiązaniem na wiele lat, a rodzimy TEDBF zostanie anulowany.

Indie prowadzą obecnie niezwykle ambitny program rozbudowy marynarki wojennej, do którego najambitniejszych elementów należy budowa okrętów podwodnych przenoszących balistyczne pociski z głowicami atomowymi (typ Arihant, plany budowy czterech egzemplarzy) i właśnie lotniskowce. Jeżeli chodzi o te ostatnie, to w służbie indyjskiej znajdują się dzisiaj dwie jednostki. Pierwszy wprowadzony do służby w 2014 roku Vikramaditya, który powstał poprzez dokończenie i przeprojektowanie sowieckiego małego lotniskowca typu Kijew. Drugim lotniskowcem jest testowany właśnie i wybudowany całkowicie w Indiach, wspomniany już Vikrant. Trzecim lotniskowcem ma być wypierający 65 tys. ton INS Vishal, który powstanie jednak dopiero w latach 30.

Program rozbudowy floty bezpośrednio wiąże się z wyścigiem morskim prowadzonym przez Indie z Chińska Republiką Ludową. Indie wyraźnie pozostają w nim tyle, ponieważ Chińczycy już teraz obecnie w służbie trzy okręty w tym dwa 65 tysięczne okręty w służbie (Liaoning i Szantung) i nowy, także przechodzący próby, Fuijan o wyporności pełnej 80 tys. ton. Wszystko to nie wspominając o trzech śmigłowcowcach desantowych Typu 075.

Chińczycy są więc jak widać co najmniej o jedno pokolenie lotniskowców przez Hindusami. Lepiej wygląda tez ich sytuacja jeżeli chodzi o samoloty pokładowe. Chiny produkują specjalistyczne śmigłowce pokładowe i pokładowe samoloty bojowe J-15, a obecnie zaawansowany jest projekt kolejnej maszyny tej klasy tylko, że 5. Generacji – J-31. Dojrzały jest także projekt pokładowego samolotu dowodzenia KJ-600.