Czy ukraińskie wojska lądowe dadzą radę? [ANALIZA]

Linia frontu przebiega w zachodniej części Ukrainy, a niedawno rozszerzyła się na północno-zachodnią część granicy rosyjsko-ukraińskiej. Na razie nie widać jakiejś znaczniejszej operacji w kierunku Charkowa, a bardziej rosyjskie działania zaczepne. Ewidentnie mają one za zadanie wiązać w tamtym rejonie coraz więcej sił ukraińskich, a przede wszystkim wydłużyć, i tak już długą, linię frontu.

Ukraina ma mniejsze zasoby ludzkie i sprzętowe od Rosji i musi bronić się na całej długości frontu. Dodatkowo musi ochraniać granicę białorusko-ukraińską i wybrzeże Morza Czarnego. Całe szczęście, że zagrożenie z obu tych kierunków jest obecnie minimalne. Rosjanie nie dysponują siłami zdolnymi do wykonania desantu morskiego na ukraińskim wybrzeżu. Obecnie nie mają również poważniejszych sił i środków na terenie Białorusi. Prezydent Łukaszenka sam raczej nie zaatakuje Ukrainy, a akcja ściągania większych jednostek rosyjskich na Białoruś będzie znana społeczności wywiadowczej NATO i dzięki temu również Ukrainie.

Wynika z tego, iż najważniejszy jest zatem front na wschodzie Ukrainy. Jego obrona i prowadzenie ograniczonych działań zaczepnych jest zadaniem Sił Zbrojnych Ukrainy, ale również innych struktur siłowych. W walki na froncie i w obronę granicy morskiej i granicy z Białorusią zaangażowane są również Gwardia Narodowa, Państwowa Służba Graniczna, Służba Bezpieczeństwa, Policja Narodowa, Państwowa Służba Transportu Specjalnego oraz Państwowa Służba Łączności Specjalnej i Ochrony Informacji. Jednak największy wysiłek spoczywa na Wojskach Lądowych Ukrainy.

W obecnej strukturze organizacyjnej na froncie lądowym walczą jednostki ukraińskich Wojsk Lądowych, ale również:

• Wojsk Desantowo-Szturmowych;
• Piechoty Morskiej (należącej do Marynarki Wojennej);
• Sił Operacji Specjalnych;
• Sił Obrony Terytorialnej;
• Wojsk Łączności i Cyberbezpieczeństwa;
• Sił Logistyki;
• Sił Wsparcia;
• Sił Medycznych.

W 1991 roku w chwili powstania niepodległej Ukrainy, państwo to odziedziczyło ogromne Siły Zbrojne w spadku po rozpadającym się ZSRR. Wojska Lądowe przejęły byłe 3 radzieckie okręgi wojskowe: Przykarpacki, Kijowski i Odesski. W ich skład wchodziło wtedy 6 armii i 1 korpus armijny. Przykarpacki Okręg Wojskowy składał się z 8. Armii Pancernej oraz 13. i 38. Armii Ogólnowojskowej, Kijowski Okręg Wojskowy z 6. Armii Pancernej i 1. Armii Ogólnowojskowej, a Odesski Okręg Wojskowy z 14. Armii Ogólnowojskowej i 32. Korpusu Armijnego. Zasadnicza część jednostek 14. Armii stacjonowała w Mołdawii i nie weszła w skład Sił Zbrojnych Ukrainy.

W następnych latach Ukraina prowadziła wiele programów redukcji tych sił. Nowo powstałe państwo nie miało sił, a przede wszystkim środków finansowych na utrzymanie tak dużego wojska. Kolejno likwidowane były dziesiątki jednostek wojskowych, a pozostałe redukowane. Od razu trzeba zaznaczyć, iż w chwili przejęcia tych 3 okręgów wojskowych stacjonowały tam radzieckie jednostki o niskich stanach ukompletowania. Te w pełni ukompletowane stacjonowały głównie w NRD i pozostałych państwach Układu Warszawskiego. Również tam znajdował się najnowszy radziecki sprzęt wojskowy. Na terenach przyszłej niepodległej Ukrainy rozmieszczony był drugi rzut radzieckiej armii, z przyzwoitym jak na radzieckie warunki sprzętem, ale przeznaczony do mobilizacyjnego rozwinięcia.

Już na początku lat 90. XX wieku zadecydowano o przejściu ze struktury armijnej na korpuśną. W tym celu pięć armii (poza wcześniej wspomnianą 14.Armią) przeformowano na korpusy armijne z zachowaniem numerów armii. W 1994 roku sformowano również 2. Korpus Armijny w Doniecku. Liczbę okręgów wojskowych zredukowano z 3 do 2, likwidując Kijowski Okręg Wojskowy. W efekcie tych zmian wojska lądowy dysponowały według stanu na 1 stycznia 1996 roku:

Przykarpackim Okręgiem Wojskowym składającym się z jednostek okręgowych oraz:

• 8.Korpusem Armijnym;
• 13.Korpusem Armijnym;
• 38.Korpusem Armijnym.

Odesskim Okręgiem Wojskowym również składającym się z jednostek szczebla okręgowego oraz:

• 1.Korpusu Armijnego;
• 2.Korpusu Armijnego;
• 6.Korpusu Armijnego;
• 32.Korpusu Armijnego.

Ogółem wojska lądowe w tym czasie dysponowały:

• 4026 czołgami (w tym 322 T-80, 1305 T-72 i 2216 T-64);
• 3089 bojowymi wozami piechoty;
• 1830 transporterami opancerzonymi;
• 2490 systemami artylerii lufowej o kalibrze powyżej 100 mm;
• 601 moździerzami o kalibrze powyżej 100 mm;
• 636 systemami artylerii rakietowej.

Sprzętu było bardzo dużo, ale pieniędzy na utrzymanie jego i stanów osobowych było bardzo mało. Poszczególne korpusy etatowo liczyły od 6.297 żołnierzy (najmłodszy 2. Korpus) do 21.924 żołnierzy (najliczniejszy wówczas 38. Korpus). Ewidencyjnie wojskowych było jeszcze mniej. Pomimo, iż korpusy nadal miały w swoim składzie dywizje to były to dywizje mocno skadrowane. W pełni ukompletowana ukraińska dywizja miała wtedy liczyć kilkanaście tysięcy żołnierzy, a korpus kilkadziesiąt tysięcy. Część dywizji w czasie pokoju funkcjonowało jako ośrodki szkolne, a dywizjami miały stać się na powrót w czasie wojny.

Powyższa struktura ta nie przetrwała długo ponieważ dość szybko rozformowano dowództwa 1. i 2.Korpusu Armijnego oraz zrezygnowano z okręgów wojskowych na rzecz dowództw operacyjnych. W kolejnych redukcjach zadecydowano o zmniejszeniu liczby korpusów oraz o redukcji dywizji na brygady. Około 2002 i 2003 roku rozformowano dowództwa 32. i 38. Korpusu Armijnego, w 2013 roku dowództwa 6. i 13.Korpusu Armijnego. Ostatni istniejący korpus czyli 13. stanowił przez chwilę ukraińskie siły szybkiego reagowania, ale i jego dowództwo rozformowano w 2015 roku.

Wraz z tymi redukcjami organizacyjnymi następowały redukcje liczby sprzętu i żołnierzy. Najstarsze egzemplarze sprzętu były niszczone, a ogromne jego partie sprzedawane. W większości był to eksport uzbrojenia wycofanego z armii. Można oceniać na podstawie rządowych danych ukraińskich, iż państwo to w swojej historii wyeksportowało co najmniej:

• 1496 czołgów;
• 1943 bojowych wozów piechoty i transporterów opancerzonych;
• 479 systemów artyleryjskich i rakietowych.

Intensywność tego eksportu uzbrojenia został ograniczona po pierwszej fazie rosyjskiej agresji w 2014 roku, ale trwał on praktycznie do drugiej fazy agresji w 2022 roku.

Na początku 2022 roku ukraińskie siły lądowe składały się z 4 dowództw operacyjnych oraz 17 w miarę ukompletowanych brygad. Były to:

Dowództwo Operacyjne „Północ” z podporządkowanymi brygadami ogólnowojskowymi:

• 1.Samodzielna Brygada Pancerna;
• 30.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 58.Samodzielna Brygada Piechoty Zmotoryzowanej;
• 72.Samodzielna Brygada Zmechanizowana.

Dowództwo Operacyjne „Południe” z podporządkowanymi brygadami ogólnowojskowymi:

• 28.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 56.Samodzielna Brygada Piechoty Zmotoryzowanej;
• 57.Samodzielna Brygada Piechoty Zmotoryzowanej;
• 59.Samodzielna Brygada Piechoty Zmotoryzowanej.

Dowództwo Operacyjne „Zachód” z podporządkowanymi brygadami ogólnowojskowymi:

• 10.Samodzielna Górska Brygada Szturmowa;
• 14.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 24.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 128.Samodzielna Górska Brygada Szturmowa.

Dowództwo Operacyjne „Wschód” z podporządkowanymi brygadami ogólnowojskowymi:

• 17.Samodzielna Brygada Pancerna;
• 53.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 54.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 92.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 93.Samodzielna Brygada Zmechanizowana.

Etatowo każda z powyższych brygad ogólnowojskowych liczyła ponad 3.000 żołnierzy i składała się z kliku batalionów i dywizjonów artylerii. Warto zwrócić uwagę, iż wtedy i obecnie ukraińskie brygady miały różne struktury. Niektóre z batalionów organicznie stanowiły część brygady, a inne były osobnymi jednostkami (z własnym etatem i numerem jednostki wojskowej) podporządkowane dowództwu brygady.

Oprócz tego każdemu z dowództw operacyjnych podległy był zestaw jednostek artyleryjskich, inżynieryjnych, rozpoznawczych, logistycznych. Dowódca Wojsk Lądowych posiadał w swoich rękach jako odwód brygadę rakietową oraz brygady artyleryjskie oraz brygady lotnictwa wojsk lądowych (śmigłowców).

Ogółem przed 2022 rokiem Ukraina miała już tylko (głównie w wojskach lądowych):

• 1970 czołgów (w tym 163 T-80, 295 T-72 i 1496 T-64);
• 2376 bojowych wozów piechoty;
• 1199 transporterów opancerzonych;
• 1989 systemów artylerii lufowej o kalibrze powyżej 100 mm;
• 682 moździerzy o kalibrze powyżej 100 mm;
• 511 systemów artylerii rakietowej.

Zdecydowana większość tego sprzętu została wyprodukowana jeszcze za czasów ZSRR i Układu Warszawskiego. Wojska Lądowe miały nieco ponad 100 tys. etatów dla żołnierzy.

Z tych prawie 2 tys. czołgów w rozwiniętych brygadach i jednostkach szkolnych wojsk lądowych było mniej niż tysiąc. Pozostałe przeznaczone były dla nowo formowanych na czas wojny jednostek. Ten sam mechanizm dotyczył sprzętu wojskowego innych kategorii. Już w czasie pokoju na Ukrainie dowódca Wojsk Lądowych w swoich rękach miał Korpus Rezerwowy. Była to bardzo głęboko skadrowana formacja, która na czas wojny miała ze swoich zasobów formować kolejne brygady. Czasami korpus ten nazywany był 4. Korpusem Armijnym Rezerwy, ale nazwa ta nie jest potwierdzona. Tak samo jak inne informacje dotyczące jego pokojowej struktury oraz planów i przygotowań do mobilizacji. Jest to w pełni zrozumiałe. Władze ukraińskie zdawały sobie sprawę z nieuchronnie nadciągającego rozwoju konfliktu rosyjsko-ukraińskiego. Dlatego dużo wysiłku propagandowego Ukraińcy przeznaczali na informowanie o swojej armii i na zachęcanie do wstąpienia w jej szeregi. Natomiast przygotowania do odparcia kolejnej fazy rosyjskiej agresji pozostawały niejawne i zamknięte w sejfach.

24 lutego Rosjanie uderzyli ponownie licząc na szybki sukces i upadek rządu w Kijowie oraz na powstanie „nowej” Ukrainy, podporządkowanej Kremlowi. W kierunku na Kijów z terenu Białorusi wjechały kolumny jednostek Wschodniego Okręgu Wojskowego, z kierunku północnego jednostek Centralnego Okręgu Wojskowego, z kierunku północno-wschodniego jednostek Zachodniego Okręgu Wojskowego, a z kierunku południowego kolumny Południowego Okręgu Wojskowego.

Rosyjski plan całkowicie się nie powiódł. Przede wszystkim „zawiodło” ukraińskie społeczeństwo, które bardzo przywiązało się już do niepodległości. Dla Rosjan było to tak wielkie zaskoczenie, iż początkowo nie mieli żadnego planu zapasowego, a nie chcieli zniszczyć Ukrainy tylko sobie ją podporządkować. Dopiero po pewnym czasie Rosjanie zmienili swoje zamiary i postanowili skrócić front walk, dlatego iż ten z lutego okazał się nawet dla nich za długi. Swoje zrobili również Ukraińcy dzielnie broniąc się i kontratakując.

W tym czasie nastąpiła ukraińska mobilizacja i ukraińska armia gwałtownie powiększyła się liczebnie i organizacyjnie. W wojskach lądowych było to widoczne poprzez powstawanie coraz nowszych brygad ogólnowojskowych. Dużą część tych nowych formowań wziął na siebie właśnie wspomniany Korpus Rezerwowy, przygotowywany na ten moment od lat.

W połowie 2023 roku linia frontu ustabilizowała się. Po stronie ukraińskiej tworzyły ją jednostki regularnej armii, ale również jednostki Gwardii Narodowej i szereg formacji ochotniczych. W zabezpieczeniu granicy istotną rolę odgrywały i odgrywają również jednostki Państwowej Straży Granicznej. Niestety największym problemem ukraińskiej obrony stało się wyczerpywanie zapasów ludzkich, sprzętowych i amunicyjnych oraz niewystarczające dostawy pomocy z zagranicy. Początkowo wzrosła liczba powracających na Ukrainę żołnierzy rezerwy, którzy chcieli bronić kraju. Niestety proces ten szybko uległ wyhamowaniu, a coraz więcej obywateli ukraińskich zaczęła nielegalnie uciekać z kraju przed mobilizacją.

Obecnie większość walczących na froncie Ukraińców jest tam od ponad dwóch lat, na razie bez widoku na rotację. Niektórzy z nich, szczególnie biorący wcześniej udział w operacji antyterrorystycznej w Doniecku i Ługańsku, walczy jeszcze dłużej. W odczuciu wielu z nich tak długie przebywanie na froncie nie jest społecznie sprawiedliwe. Szczególnie dotyczy to właśnie żołnierzy wojsk lądowych i innych formacji Sił Zbrojnych Ukrainy przebywających w okopach na linii frontu. Z wiadomych względów na zapleczu musi pozostawać cześć sił wsparcia i logistyki oraz lotnictwo, obrona powietrzna i inne tego typu jednostki.

Dlatego na tych żołnierzach frontowych opiera się dzisiaj cała obrona Ukrainy. Oczywiście pozostali żołnierze, służby mundurowe czy przemysł obronny i system opieki zdrowotna robią swoje, ale to od wojsk lądowych Ukrainy głównie zależy przyszłość niepodległości kraju.

Mgła wojny czyli braki informacyjne dotyczą obu stron linii frontu. Ukraińcy pomimo ciężkich walk wydają się bardziej otwarci w tej dziedzinie, ale ze zrozumiałych względów nie informują o szczegółach dotyczących swoich wojsk. Dotyczy to szczególnie danych określających liczebności oraz uzbrojenie poszczególnych jednostek wojskowych. Choć duża część z nich ma swoje strony w internecie, ze względu na powagę ukraińskiej sytuacji, zawierają one tylko ogólne informacje oraz podkreślają szczególną waleczność swoich żołnierzy. Dlatego do wszystkiego co się pisze i mówi o wojsku ukraińskim należy raczej podchodzić z dużą ostrożnością.

W czasie minionych ponad 2 lat na Ukrainie sformowano wiele nowych jednostek, ale gro z nich to jednostki przeznaczone do walki na lądzie. Ze względów na brak nowego zachodniego sprzętu na razie organizacyjnie nie rozwijają się np. Siły Powietrzne czy Marynarka Wojenna. Jednostki wojsk lądowych zachowały swoją pokojową podległość organizacyjną czyli dowódcy wojsk lądowych oraz dowódcom czterech dowództw operacyjnych.

Dodatkowo pod koniec 2022 roku sformowano dowództwa dwóch nowych korpusów armijnych:

- 9.Korpusu Armijnego w Łucku;

- 10.Korpusu Armijnego w Połtawie.

Najnowszym dużym przedsięwzięciem organizacyjnym było przeformowanie Dowództwa Korpusu Rezerwowego na Dowództwo 11. Korpusu Armijnego. Było to równoznaczne z zakończeniem zadań mobilizacyjnych tej formacji i przejściem do bieżącego dowodzenia przydzielonymi korpusowi brygadami i pozostałymi jednostkami wojskowymi. Przeformowanie to odbyło się w marcu 2024 roku i połączone było z dwoma innymi ważnymi wydarzeniami organizacyjnymi w Siłach Zbrojnych Ukrainy. Mianowicie:

• w Wojskach Powietrzno-Szturmowych utworzono nowe Dowództwo 7. Korpusu Wojsk Powietrzno-Desantowych;
• w Piechocie Morskiej wchodzącej w skład Marynarki Wojennej sformowano nowe Dowództwo 30. Korpusu Piechoty Morskiej.

Obu nowym korpusom podporządkowano większość jednostek bojowych tych rodzajów wojsk, a jednostki szkolne i logistyczne pozostawiono w podległości nadal istniejących Dowództw Wojsk Powietrzno-Desantowych i Piechoty Morskiej.

Wracając do wojsk lądowych i utrzymywaniu przez nich głównego ciężaru obrony linii frontu według dostępnych danych składają się one obecnie z:

Dowództwo Operacyjne „Północ” z podporządkowanymi brygadami ogólnowojskowymi:

• 1.Samodzielna Siewierska Brygada Pancerna;
• 5.Samodzielna Kijowska Brygada Szturmowa;
• 30.Samodzielna Brygada Zmechanizowana im. kniazia Konstantego Ostrogskiego;
• 31.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 32.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 44.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 62.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 72.Samodzielna Brygada Zmechanizowana im. Czarnych Zaporożców;
• 143.Samodzielna Brygada Piechoty;
• 155.Samodzielna Brygada Piechoty

Dowództwo Operacyjne „Południe” z podporządkowanymi brygadami ogólnowojskowymi:

• 21.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 22.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 28.Samodzielna Brygada Zmechanizowana im. Rycerzy Pochodu Zimowego;
• 41.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 42.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 56.Samodzielna Mariupolska Brygada Piechoty Zmotoryzowanej;
• 57.Samodzielna Brygada Piechoty Zmotoryzowanej im. atamana Kostii Hordienko;
• 59.Samodzielna Brygada Piechoty Zmotoryzowanej im. Jakuba Handziuka;
• 144.Samodzielna Brygada Piechoty;
• 154.Samodzielna Brygada Zmechanizowana
• 159.Samodzielna Brygada Piechoty.

Dowództwo Operacyjne „Zachód” z podporządkowanymi brygadami ogólnowojskowymi:

• 10.Samodzielna Górska Brygada Szturmowa "Szarotka";
• 14.Samodzielna Brygada Zmechanizowana im. kniazia Romana Wielkiego;
• 24.Samodzielna Brygada Zmechanizowana im. króla Daniła;
• 65.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 68.Samodzielna Brygada Strzelecka im. Ołeksy Dowbusza
• 128.Samodzielna Zakarpacka Górska Brygada Szturmowa;
• 141.Samodzielna Brygada Piechoty;
• 150.Samodzielna Brygada Piechoty.

Dowództwo Operacyjne „Wschód” z podporządkowanymi brygadami ogólnowojskowymi:

• 17.Samodzielna Krzyworoska Brygada Pancerna im. Konstiantyna Pestuszka;
• 23.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 53.Samodzielna Brygada Zmechanizowana im. kniazia Włodzimierza Monomacha;
• 54.Samodzielna Brygada Zmechanizowana im. hetmana Iwana Mazepy;
• 92.Samodzielna Brygada Szturmowa im. atamana Iwana Sirko;
• 93.Samodzielna Brygada Zmechanizowana "Zimny Jar";
• 142.Samodzielna Brygada Piechoty;
• 151.Samodzielna Brygada Zmechanizowana.

Dowództwo 9.Korpusu Armijnego z podporządkowanymi brygadami ogólnowojskowymi:

• 1.Samodzielna Brygada Specjalnego Przeznaczenia im. Iwana Bohuna;
• 3.Samodzielna Brygada Szturmowa "Azow";
• 4.Samodzielna Brygada Pancerna im. hetmana Iwana Wyhowskiego;
• 47.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 58.Samodzielna Brygada Piechoty Zmotoryzowanej im. hetmana Iwana Wyhowskiego;
• 67.Samodzielna Brygada Zmechanizowana.

Dowództwo 10.Korpusu Armijnego z podporządkowanymi brygadami ogólnowojskowymi:

• 5.Samodzielna Brygada Pancerna;
• 33.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 100.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 115.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 116.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 117.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 118.Samodzielna Brygada Zmechanizowana.

Dowództwo 11.Korpusu Armijnego z podporządkowanymi brygadami ogólnowojskowymi:

• 3.Samodzielna Żelazna Brygada Pancerna;
• 60.Samodzielna Inguletska Brygada Zmechanizowana;
• 61.Samodzielna Stepowa Brygada Zmechanizowana;
• 63.Samodzielna Brygada Zmechanizowana;
• 66.Samodzielna Brygada Zmechanizowana im. kniazia Mścisława Odważnego;
• 110.Samodzielna Brygada Zmechanizowana im. generała brygady Marka Biezruczka.

W wojskach lądowych funkcjonują również brygady, których przynależność organizacyjną na razie trudno określić:

• 13.Samodzielna Brygada Strzelecka;
• 88.Samodzielna Brygada Zmechanizowana.

Powyższe podporządkowanie dotyczy jednostek Wojsk Lądowych jako rodzaju sił zbrojnych. Na froncie wygląda to inaczej. Są tam cztery operacyjno-strategiczne zgrupowania wojsk:

- Operacyjno-Strategiczne Zgrupowanie Wojsk „Północ”;

- Operacyjno-Strategiczne Zgrupowanie Wojsk „Chortyca”;

- Operacyjno-Strategiczne Zgrupowanie Wojsk „Tawria” (początkowo „Chersoń”);

- Operacyjno-Strategiczne Zgrupowanie Wojsk „Odessa”.

Niższym szczeblem dowodzenia na froncie są operacyjno-taktyczne zgrupowania. W ich skład wchodzą nie tylko jednostki wojsk lądowych, ale również piechoty morskiej, wojsk desantowo-szturmowych oraz łączności i cyberbezpieczeństwa, sił operacji specjalnych, obrony terytorialnej, logistyki oraz wsparcia czyli praktycznie całych Sił Zbrojnych Ukrainy, które tworzą front lądowy. Dodatkowo w ich składzie są również jednostki Gwardii Narodowej Ukrainy i Państwowej Służby Granicznej Ukrainy. Ale szczegóły ukraińskiego frontowego systemu dowodzenia, z wiadomych względów, nie są tematem do publicznej analizy.

Ukraińskie wojska lądowe są obecnie podstawą utrzymania frontu na wschodzie kraju. To od nich zależy czy utrzymają rosyjski napór. Obecna faza wojny przybrała zaskakującą formę. W miarę stabilna, kilkusetkilometrowa linia frontu lądowego oraz wymiana ciosów rakietowo-artyleryjskich oraz pojedyncze akcje lotnictwa (o bardzo niskiej intensywności).

Obecnie bardzo trudno jest ocenić jak długo będzie trwała taka sytuacja. Należy pamiętać, iż teoretycznie w przypadku, gdyby Rosjanom udało się dokonać jakiegoś poważnego wyłomu w linii ukraińskiej obrony oraz mieli oni siły i środki na dużą ofensywę, to mogliby zacząć przemieszczać się w kierunku polskiej granicy. Dlatego tak ważne jest dalsze duże wsparcie sprzętowo-finansowe Ukrainy przez Zachód.

Na koniec warto zastanowić się czy również teoretyczna wojna Rosji z Polską lub innymi krajami NATO wyglądałaby podobnie? Szczególnie w kontekście nowych polskich planów budowy Tarczy Wschód. Czy czasem nie będziemy się przygotowywali do „minionej wojny” zamiast do „przyszłej wojny”? Czy nasze władze zakładają utrzymanie stałej linii frontu, jak to ma miejsce obecnie na Ukrainie? Czy nie lepiej byłoby jeszcze bardziej intensywnie rozbudowywać siły ofensywne w postaci lotnictwa i sił rakietowych oraz defensywne w postaci sprawnej obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej? Przecież w przypadku teoretycznej napaści Rosji na Polskę, Rosjanie nie zawahają się dokonać uderzeń lotniczo-rakietowych na nasze miasta, przemysł, komunikację i energetykę.

Również ciekawe jest czy nasza Tarcza Wschód obejmie granicę polsko-ukraińską? Na razie jest ona bezpieczna dzięki wyżej opisanym ukraińskim wojskom, które nie pozwalają aby do niej dotarły jednostki rosyjskie.