Powrót drednota

Uroczystość położenia stępki, w której wziął udział premier Wielkiej Brytanii Keir Starmer, opóźniła się o kilka lat. Najpierw z powodu pandemii Covid-19, potem z powodu politycznych niepokojów na wyspach. Blachy pod pierwszy okręt podwodny-nosiciel pocisków balistycznych z głowicami nuklearnymi zaczęto palić jeszcze w 2016 roku. Dzisiaj gotowe są już niektóre sekcje okrętu. Zgodnie z obowiązującym harmonogramem on sam powinien wejść do służby między 2030 a 2032 rokiem, a więc w ciągu najbliższych 5-7 lat.

Trwa także budowa dwóch kolejnych jednostek. Cięcie blach HMS Valiant rozpoczęto w roku 2019, a HMS Warspite – w 2023 roku. Planowany jest jeszcze czwarty boomer typu Dreadnought: HMS King George VI (pierwszy okręt o tej nazwie w historii). Cztery jednostki typu Dreadnougt zastąpią w latach trzydzierstych eksploatowane obecnie cztery jednostki typu Vanguard, które weszły do służby w latach 80. i 90.

Napędzane reaktorem atomowym okręty typu Dreadnought mają wypierać 17 200 ton i mieć 153,6 metra długości. Planowana załoga to 130 osób. Jednostki mają posiadać wiele elementów zbieżnych z nowym amerykańskim boomerem typu Columbia. Ich główne uzbrojenie będzie stanowiło 12 wyrzutni pocisków Trident II D5. Natomiast do samoobrony będą miały także po cztery 533 mm wyrzutnie torpedowe z ciężkimi torpedami Spearfish.

Zakładany cykl życia nowych okrętów to od 35 do 40 lat. Jednostki mają być kosztowne w zakupie i wyniosą brytyjskiego podatnika co najmniej 31 mld funtów, ale w zamian mają być zdolne do bezproblemowej długotrwałej służby i cechować się niższymi kosztami utrzymania niż typ Vanguard.

Program okrętów typu Dreadnought, jak przystało na ta nazwę, jest jednym z najdroższych i najbardziej ambitnych prowadzonych obecnie przez Wielką Brytanię. Zakłada się, że przyniesie on 30 tys. wysokokwalifikowanych miejsc pracy i przyczyni do innowacyjności gospodarki. A, co najważniejsze, przyczyni się do utrzymania przez Wielką Brytanie statusu mocarstwa.