USA i państwa nordyckie stawiają na współpracę wojskową

Rozszerzenie NATO na Finlandię oraz Szwecję stało się ważnym sygnałem strategicznym dla całego sojuszu obronnego oraz bezpieczeństwa europejskiego. Lecz jednocześnie, szczególnie w obecnych warunkach międzynarodowych, muszą za takim działaniem politycznym podążać kolejne aspekty zacieśniania kooperacji stricte wojskowej i to podejmowane w różnych wymiarach oraz na różnych płaszczyznach. Tym samym, warto zauważyć i odnotować o wydarzenie, które miało miejsce całkiem niedawno w Norwegii. Mowa o Nordic Warfighter Symposium, które w Oslo (dokładniej, 20-22 sierpnia, Norweska Akademia Wojskowa w Oslo) zgromadziło grupę kluczowych wojskowych z USA, Norwegii, Szwecji, Finlandii oraz Danii. Poodbne sympozja odbywają się również w innych regionach.

Interoperacyjność w wymiarze nordycko-amerykańskim

Jak wskazano w oficjalnych komunikatach, celem sympozjum była poprawa interoperacyjności i skuteczności działania sojuszników z NATO podczas operacji bojowych na dużą skalę. To zaś wymaga zbliżenia pod kątem zrozumienia się kadry dowódczej w obrębie procedur, możliwości działania, a także rozwiązań technicznych. Mówił o tym wprost gen. Lars Lervik, dowódca norweskiej armii. Zauważył, bowiem, że samo seminarium było ważne z dwóch przyczyn. Pierwszą z nich, jego zdaniem jest to, że aby osiągnąć niezbędną interoperacyjność to konieczne są prace nad wzajemnym poznaniem wszelkich aspektów działania swoich sił zbrojnych. I po drugie, a jego zdaniem może być nawet ważniejsze, dowódcy poznając się tworzą fundament zaufania.

W relacji U.S. Army V Corps pojawia się jeszcze jedno interesujące wskazanie. Mianowicie, warto w tym miejscu zacytować: „innym punktem centralnym sympozjum była integracja zaawansowanej technologii w działaniach wojennych. Prezentacje obejmowały różne tematy, w tym rolę wywiadu, zdolności cybernetycznych i systemów bezzałogowych w nowoczesnych operacjach wojskowych. Przedstawiciele V Corps uczestniczyli w grupach roboczych, które badały, w jaki sposób postęp w zdolnościach do prowadzenia walki może zwiększyć świadomość sytuacyjną i podejmowanie decyzji w ramach wspólnych operacji”.

Z naszej, polskiej perspektywy trzeba spojrzeć na wskazane wydarzenie z dwóch ujęć. Pierwszym, jest uznanie niezbędności widzenia potrzeb tej części NATO pod kątem militarnym jako elementu zespolonego z naszym pojmowaniem tzw. wschodniej flanki NATO. Mówiąc wprost, to co dzieje się w przestrzeni nordyckiej implikuje również poziom naszego krajowego bezpieczeństwa i odwrotnie, co jest pochodną systemu sojuszniczego. Oczywiście, wraz z wejściem Finów i Szwedów do NATO polepszyły się nasze zdolności do działań odstraszania i obrony względem agresywnej polityki Rosji.

Sprawa ważna również z perspektywy Polski i całego NATO

Wpływa to pozytywnie na sytuację w państwach takich, jak Litwa, Łotwa, Estonia oraz oczywiście Polska. Lecz, jak zostało to już nakreślone, działa to w obie strony. Albowiem, przecież decyzja strony fińskiej oraz szwedzkiej względem akcesji do NATO była również motywowana poszukiwaniem wsparcia sojuszniczego dla ich bezpieczeństwa. Zauważmy, że szczególnie Finlandia ma dziś skomplikowaną sytuację z racji długiej granicy z Rosją, a w Polsce najlepiej zdajemy sobie sprawę z tego faktu. I nie zawsze musi chodzić oczywiście o zagrożenia konwencjonalne, ale także lub może nawet przede wszystkim poniżej progu wojny. Chociaż, jak dziś dobrze wiemy należy również widzieć niezbędność prac nad przygotowaniem się względem wyzwań wojennych i nie można od tego uciekać.

Dlatego, każde działania w zakresie wzmacniania interoperacyjności w przestrzeni nordyckiej musimy w Polsce nie tylko odnotowywać, ale i traktować w kategorii ważnego aspektu funkcjonowania także nas, jako istotnej części składowej całego NATO. Co więcej„ że chociażbynasze relacje energetyczne z Norwegami podkreślają, iż musimy dostrzegać ten region z jego wyzwaniami obronnymi. To, że region nordycki, bałtycki i aż dalej ku Rumunii są ze sobą połączone interesami obronnymi musi być powtarzane wielokrotnie. I bardzo dobrze, że tego rodzaju wątki ukazują się przy okazji chociażby manewrów Baltops, szczególnie ich ostatniej edycji.

U.S. Army V Corps łączy regiony

Drugim, ważnym dla Polski i naszego regionu aspektem niezbędnym do zaakcentowania w kontekście Nordic Warfighter Symposium jest obserwacja kompleksowej roli, jaką odgrywały tam USA. Zauważmy, że mowa jest o obecności przede wszystkim U.S. Army V Corps, który po reaktywacji ma przecież osadzone wysunięte dowództwo w Poznaniu, w Polsce. Lecz, jak widzimy po Nordic Warfighter Symposium i nie tylko tym wydarzeniu, obszar odpowiedzialności dowódców, sztabu, planistów i szerzej żołnierzy obejmuje bardzo zróżnicowaną przestrzeń Europy.

Można tylko przypomnieć, że ogniwem tej skomplikowanej maszynerii V Corps od początku są również polscy dowódcy – obecnie oczywiście gen. Maciej Jabłoński, a przed nim gen. Adam Joks. Oczywiście, przysłowiowa Północ to w przypadku Amerykanów nie tylko U.S. Army (Europe and Africa), bowiem w Norwegii można odnotować również wieloletnią obecność chociażby U.S. Marine Corps. Lecz kooperacja i nowe wyzwania względem Szwecji oraz Finlandii zapewne mocno będą obciążały właśnie wojska lądowe USA.

Jest to oczywiście wyzwanie w pierwszej kolejności dla planistów, gdyż w przeciwieństwie do Norwegii to właśnie ten obszar nie był włączony, z racji niegdysiejszej neutralności Finlandii oraz Szwecji do tradycyjnego natowskiego planowania. Aczkolwiek nie oznacza to, że nie istniały płaszczyzny kooperacji obu państw z obecnymi sojusznikami z NATO. Jednakże, dziś skala wymienianej wielokrotnie interoperacyjności musi być o wiele większa niż w przeszłości.