Uniwersalne samoloty receptą na pokonanie Chin? [KOMENTARZ]

Amerykanie zakładają wykorzystanie w ewentualnej wojnie baz przygodnych, wojskowych baz państw zaprzyjaźnionych i lotnisk cywilnych. Jednocześnie nastąpić ma odejście od wielkich baz lotniczych, które do tej pory upraszczały logistykę, ale które – nawet dobrze chronione - można potencjalnie wyeliminować jednym skutecznym atakiem, szczególnie przy użyciu broni masowego rażenia.

Rozśrodkowane siły będą jednak musiały dysponować samolotami zdolnymi do wykonywania szerszego niż dotychczas wachlarza misji, tak aby każda z niewielkich baz dysponowała wystarczającymi możliwościami.

„Uwielozadaniowienie" amerykańskich platform ma także przynieść oszczędności i stworzyć dodatkowe problemy dla nieprzyjaciela. Zdaniem Amerykanów ChRL dobrze odrobiła do tej pory lekcję z funkcjonowania amerykańskich sił w tym US Air Force i po wykryciu różnego typu maszyn amerykańskich będą w stanie zrozumieć ich plany i cele. Zwiększenie zakresu zadań ma Chińczykom tę zgadywankę utrudnić.

Już teraz Amerykanie korzystają z dobrodziejstw wielozadaniowość niektórych ich maszyn i pomysł nie jest do końca nowy. Przykładowo o ile stare samoloty tankowania powietrznego KC-135 są w stanie przenieść dodatkowo 80 pasażerów albo sześć palet z ładunkami, o tyle ich następcy KC-46A Pegasus mogą przenosić dodatkowo do 114 ludzi, 18 palet albo – 58 rannych, co czyni z nich dodatkowo samoloty sanitarne albo znacznie skuteczniejsze maszyny transportowe.

Amerykańskie samoloty bojowe coraz rzadziej mogą te być nazywane myśliwcami, ponieważ większość z nich jest dzisiaj maszynami wielozadaniowymi zdolnymi do rażenia celów powietrznych, morskich i naziemnych. Z kolei rozwój technologii łączności, wymiany danych i sensorów sprawia, że najnowsze samoloty bojowe 5. generacji to tak naprawdę także wysokiej klasy maszyny rozpoznawcze.

To wszystko jednak zbyt mało. Nie od dzisiaj wiadomo, że w USA pracuje się np. nad przystosowaniem floty samolotów transportowych do przenoszenia palet uzbrojenia i zrobienia z nich w ten sposób dodatkowych bombowców. Program Rapid Dragon przewiduje dostosowanie do takich zadań maszyn typu C-130J Super Hercules (a zapewne także C-130H) oraz C-17 Globemaster III. Tych pierwszych samolotów w wersji H i J jest dzisiaj w USAF łącznie niemal 350 nie licząc innych rodzajów sił zbrojnych. Tych drugich – kolejnych 228. Zwiększenie potencjalnej floty bombowców dalekiego zasięgu jest kuszące. Maszyny transportowe nie mogą jednak podejść w głąb terytorium przeciwnika i są łatwe do wykrycia. Co za tym idzie takie platformy powinny odpalać uzbrojenie z dużych odległości, najlepiej spod osłony własnego lotnictwa i systemów obrony powietrznej. Dlatego program Rapid Dragon polega na stworzenia palet wyposażonych w pociski manewrujące (dokładnie typu JASSM), które po zrzuceniu atakowałyby cele odległe o setki kilometrów. Samoloty transportowe brałyby też udział zapewne przede wszystkim w ataku saturacyjnym na samym początku konfliktu zbrojnego. Nawet jednak później potencjalny przeciwnik będzie musiał obawiać się ataku pociskami manewrującymi po wykryciu amerykańskiego samolotu transportowego i sytuacja nie będzie dla niego taka oczywista jak dzisiaj.

Amerykanie planują także ruch dokładnie odwrotny. Dla bombowców B-52H ma zostać przygotowany system do przewożenia przez nie ładunków w komorach bombowych. W tej sposób bombowce będą mogły operować jako dodatkowe maszyny transportowe. Trwają także prace nad przystosowaniem maszyn tankowania powietrznego KC-46A Pegasus do pełnienia dodatkowych zadań jako dodatkowy element sieci łączności i dowodzenia, co jest o tyle zrozumiałe że maszyny te i tak pozostają w powietrzu w trakcie prowadzenia kampanii powietrznej.

Tego rodzaju pomysłów ma być w USA coraz więcej, co przyczyni się do optymalnego rozśrodkowania sił, zwiększy element niepewności dla przeciwnika i obniży koszty operacyjne. Zmiany mają objąć także personel naziemny, którego kształcenie ma być bardziej uniwersalne niż dotychczas.