Amerykanie zwiększają produkcję Patriotów. I kuszą Niemców

Niemiecki serwis hartpunkt omawia plany Lockheed Martina na podstawie wypowiedzi wiceprezesa koncernu Alana Reynoldsa z konferencji w Wiesbaden, dotyczącej rozwoju zdolności wojsk lądowych do działań w Europie. Stwierdził on, że w związku ze zwiększonym popytem na pociski PAC-3 MSE (wykorzystywane w systemie Patriot i używane ostatnio bojowo na Ukrainie, ale też na Bliskim Wschodzie) koncern ten zwiększy produkcję nie do 650 rakiet rocznie, do czego zobowiązany jest umowami z US Army ze specjalnych funduszy związanych z wojną na Ukrainie, ale do 750 pocisków rocznie.

Dla kontekstu należy dodać, że Amerykanie niedawno zwiększyli docelową liczbę rakiet PAC-3 MSE planowaną dla US Army z 3,3 do 13,7 tys.. Wciąż jednak dla własnej armii zamawiają około 250 rakiet rocznie, co oznacza, że większość z nich idzie na eksport. PAC-3 MSE to podstawowy obecnie pocisk przechwytujący używany w systemie Patriot, mogący zwalczać pociski balistyczne (w tym aerobalistyczne jak Ch-47M2 Kindżał, manewrujące, jak i klasyczne cele powietrzne. Dysponuje aktywną głowicą radarową i ma możliwość zwalczania celów bezpośrednim trafieniem (hit-to-kill).

Reynolds powiedział też, że firma buduje międzynarodowy łańcuch dostaw, w którym mogą uczestniczyć takie państwa jak Dania, Polska (która buduje zdolności do budowy kontenerów startowych do PAC-3 i dwóch sekcji napędowych w ramach offsetu programu Wisła), czy Hiszpania. Prowadzono też rozmowy z niemieckim Diehlem w sprawie budowy elementów elektrycznych.

Na razie, oprócz tej istniejącej w Japonii, nie ma natomiast linii produkcyjnej do PAC-3 MSE poza Stanami Zjednoczonymi. Budową takiej jest zainteresowany niemiecki Rheinmetall, ale też inne firmy w innych państwach europejskich. Wiceprezes powiedział, że jego zdaniem Niemcy byliby w stanie produkować cały pocisk PAC-3 MSE, ale na to raczej nie zgodzi się rząd USA, do którego należy decyzja o utworzeniu linii.

W tekście Hartpunkt omówiona jest też wypowiedź wiceprezes Lockheed Martin zajmującej się rakietami taktycznymi, Pauli Hartley, dotycząca m.in. również współpracy z Rheinmetall. Stwierdziła ona, że o ile jest plan budowy linii produkcyjnej w Unterlüß razem z niemiecką firmą, to nie jest pewne, czy będą budowane kompletne pociski, czy tylko komponenty, jak np. silniki rakietowe. W tym kontekście przytaczana jest decyzja władz Niemiec o zakupie izraelskiego systemu PULS jako następcy MLRS/MARS. Czyżby więc amerykański koncern chciał skusić Niemców, by ci jednak zdecydowali się na niemiecko-amerykański system GMARS, rozwijany wspólnie przez Lockheed Martina i Rheinmetalla, zamiast rozwiązania izraelskiego?

Z wypowiedzi przedstawicieli Lockheed Martina można wysunąć przede wszystkim dwa wnioski. Po pierwsze, są oni zainteresowani współpracą z niemieckim przemysłem, doceniając zapewne jego poziom technologiczny i kapitałowy. Po drugie, wcale nie jest przesądzone, że „Niemcy biorą wszystko”, bo zależy to od decyzji rządów – i amerykańskiego, i niemieckiego (w sprawie licencji i zakupów). O ile więc budowa pocisków PAC-2 GEM-T w Niemczech jest przesądzona (w joint venture MBDA i RTX, istniejącym od ponad trzech dekad), o tyle do PAC-3 produkowanych przez Lockheed Martina nie ma takiej decyzji.

To już kolejne informacje o rozszerzaniu współpracy przemysłu niemieckiego i amerykańskiego. Niedawno pojawiły się doniesienia o rozpoczęciu współpracy firmy Airbus i Kratos, by do 2029 roku (a więc do momentu, w którym Niemcy obawiają się zagrożenia ze strony Rosji), zapewnić zdolność wykorzystania bezzałogowca XQ-58A Valkyrie na potrzeby niemieckich sił powietrznych. Z kolei Anduril ogłosił podczas Paris Air Show współpracę z Rheinmetallem.