Ukraina: Rosjanie zniszczyli Patriota, a Niemcy odbudowali

Nie jest żadną tajemnicą, że wyrzutnie i radary Patriot są jednymi z najbardziej poszukiwanych celów przez Rosjan na Ukrainie. Po ich ewentualnym wykryciu przez bezzałogowce lub inne środki rozpoznawcze stanowiska baterii są atakowane za pomocą wszystkich dostępnych środków, włącznie z rakietami Iskander. Powód jest prosty: Ukraina ma niewiele baterii Patriot, straty są trudne do odtwarzania, a jednocześnie amerykańskie zestawy są dość skutecznym orężem przeciwko rosyjskim rakietom i samolotom (nawet, jeśli czasem udaje się im uniknąć trafienia).

Jak powiedział niemiecki generał dywizji Maik Keller, koordynator wsparcia dla Ukrainy w wywiadzie dla Frankfurter Allgemeine Zeitung, kilka miesięcy temu Rosjanom udało się skutecznie porazić jeden z radarów zestawów Patriot. Sprzęt udało się ewakuować do Niemiec. Gdy jednak zbadali go przedstawiciele przemysłu, zdecydowali że jest to strata bezpowrotna i trzeba zamówić nowy radar, którego produkcja trwać będzie kilka lat.

Sprawą zajęli się jednak „majsterkowicze”, czyli doświadczeni technicy, żołnierze Luftwaffe. W Niemczech, podobnie jak w Polsce i odwrotnie niż w USA Patrioty są w strukturach sił powietrznych, nie wojsk lądowych. I choć wymagało to pracy po 16 godzin dziennie od poniedziałku do soboty, to radar udało się naprawić, w lipcu dostarczono go Ukrainie, a wykorzystujący go zestaw odnotował już pierwsze skuteczne trafienie.

Ta sytuacja jest dowodem na duże doświadczenie i kompetencje niemieckich służb technicznych (wszak Berlin wykorzystuje Patrioty od ponad 35 lat), ale nie tylko. Okazuje się, że przemysł amerykański i niemiecki (wsparcie eksploatacji odbywa się we współpracy od końca Zimnej Wojny), choć rozbudowany i dobrze skapitalizowany nie podołał zadaniu, któremu podołali wojskowi technicy, będący formalnie na niższym poziomie zabezpieczenia logistycznego niż producent.

To też dowód, że nie zawsze sposób wsparcia eksploatacji sugerowany przez przemysł (niemiecki i inny) jest najlepszy, a wojskowi logistycy czasem mają rację w sporach z przemysłem, nawet jeśli przemysł produkuje dany sprzęt. Spory o to, jak utrzymywać sprzęt (importowany i własny) nie są zresztą tylko niemiecką właściwością. Doświadczenia Berlina – nie tylko związane z tym konkretnym przypadkiem, bo podobnie było niedawno z częścią systemów lądowych – paradoksalnie pokazują, że w określonych sytuacjach lepiej jest dać więcej odpowiedzialności za utrzymanie sprzętu siłom zbrojnym lub jednostkom nadzorowanym przez resort obrony, niż przedsiębiorcom działającym na zasadach komercyjnych - i to pomimo tego, że ci ostatni często lepiej wynagradzają pracowników, a na pewno kadrę najwyższych szczebli niż wojsko.

Oczywiście w innych przypadkach może być (i jest) na odwrót, ale nie wolno z góry i w każdym wypadku twierdzić, że przemysł zawsze ma rację. Bo nawet w państwach, gdzie jest on rozbudowany i ma kompetencje, jak w Niemczech, bywa inaczej. Warto o tym pamiętać również omawiając dyskuje o wsparciu eksploatacji sprzętu używanego w Siłach Zbrojnych RP.