Talibowie remontują uzbrojenie pozostawione przez USA i ZSRR

Talibowie od wielu miesięcy remontują pozostawione na terytorium Afganistanu uzbrojenie pozostawione nie tylko przez m.in. USA, ale także to znacznie starsze pamiętające czasy radzieckiej interwencji. W zeszłym roku pochwalili się przywróceniem do służby m.in. czołgów T-55, T-62/62M oraz bojowych wozów piechoty BMP-1/2. Wiele z nich pochodziło ze składnic sprzętu pozostawionego jeszcze przez wycofującą się z tego kraju Armię Czerwoną kilku dekad temu. Co więcej, według różnych źródeł część pojazdów miała zostać ściągnięta z cmentarzyska czołgów w Heracie. Teraz opublikowane zostały zdjęcia kolejnych wyremontowanych wozów, ponownie poradzieckich T-62/M, T-55 oraz pozostawionych przez Amerykanów pojazdów minoodpornych M1224 MaxxPro i rozpoznawczych M1117.

Talibowie po przejęciu władzy w Afganistanie nie mogą liczyć na zakup uzbrojenia od większości producentów, pozostając zależnym od swoich własnych zdolności remontowych (o produkcyjnych raczej nie ma mowy). Po zniszczeniu części przejętego po rozwiązanej armii afgańskiej sprzętu przez wycofujących się Amerykanów, konieczne było podjęcie działań mających na celu nie tylko sformowanie nowych jednostek, ale także zapewnienie im wystarczającej liczby pojazdów. Tym samym talibowie zdecydowali się na masowe remonty pozostawionych im pojazdów wojskowych przez rozwiązaną armię oraz tych należących do jej sojuszników, którzy zdecydowali o ich pozostawieniu (i zapomnieli je wysadzić). Rodzi się pytanie, skąd pozyskują oni części zamienne do uzbrojenia poradzieckiego jak T-62, które obecnie są skupowane masowo z rynku przez Rosję od m.in. Korei Północnej.

T-62 to radziecki czołg podstawowy/średni opracowany pod koniec lat 50. XX wieku jako przyszły następca produkowanych masowo T-54/55. Jego produkcja rozpoczęła się na początku lat 60. XX wieku, a pierwsza publiczna prezentacja miała miejsce w roku 1965. Uzbrojenie główne to armata gładkolufowa 2A20 (U-5T) kal. 115 mm mogąca za pomocą pocisku kumulacyjnego przebić 300 mm RHA na dystansie 1000 m. Z armatą sprzężono karabin maszynowy PKT kal. 7,62 mm. Na wieży umieszczony został wielkokalibrowy karabin maszynowy DShK kal. 12,7 mm służący do zwalczania m.in. celów nisko lecących. Opancerzenie przodu wieży miało grubość ponad 200 mm, zaś przednia pochylona pod kątem 60 stopni górna płyta kadłuba odznaczała się grubością 102 mm stali pancernej. Jednostkę napędową czołgu stanowił silnik W-55 o mocy 580 KM.

T-62M to modernizacja czołgu T-62 z roku 1983 polegająca na znaczącej poprawie parametrów bojowych pojazdu m.in. siły ognia czy poziomu ochrony załogi. Dodano w niej pancerz specjalny na przód wieży i kadłuba, poprawiono odporność dna kadłuba, co zwiększyło poziom ochrony wozu do standardu zbliżonego w czołach T-64A czy T-72 Ural. System kierowania ogniem „Wołna” został ulepszony przez zamontowanie dalmierza laserowego KTD-2 (lub KTD-1) w pancernej skrzyni nad głównym uzbrojeniem. Poprawiono również mobilność pojazdu, poprzez implementację nowego silnika W-55U o mocy 620 koni mechanicznych.

T-55 to radziecki czołg podstawowy/średni opracowany w Biurze Konstrukcyjnym Zakładu Nr 183 w Niżnym Tagile, jako wariant rozwojowy czołgu T-54. Uzbrojenie główne stanowi armata gwintowana D-10T kal. 100 mm, której niektóre pociski mogły przebijać ponad 300 mm stali. Sprzężony z armatą został karabin maszynowy SGMT kal. 7,62 mm, zaś na wieży umieszczono wielkokalibrowy karabin maszynowy DShK kal. 12,7 mm. Opancerzenie czołgu na przodzie wieży wynosi 205 mm, 130 mm na bokach oraz 60 mm na jej tyle. Grubość przedniej płyty kadłuba pochylonej pod kątem 60 stopni wynosi 100 mm, zaś burty mają grubość już tylko 80 mm stali pancernej. Jednostkę napędową czołgu stanowi silnik wysokoprężny W-55 (różnych wariantów) o mocy 500-800 KM, pozwalający na rozpędzenie go do 51 km/h przy masie własnej wynoszącej 36 ton. Łącznie czołgów rodziny T-54/55 miano wyprodukować ponad 95 000.

M1117 Guardian został zaprojektowany w latach 90. XX w. przez amerykańską spółkę Textron Systems, jako wersja rozwojowa samochodów pancernych V-100 i V-150. Stanowił odpowiedź na potrzeby amerykańskiej żandarmerii wojskowej dotyczące opancerzonego pojazdu patrolowego. Ogromną popularność w US Army i US Marine Corps przyniosły mu konflikty w Iraku i Afganistanie w pierwszej dekadzie XXI wieku. W tym okresie amerykańscy żołnierze pilnie potrzebowali dużej liczby wozów tego typu, co poskutkowało ich dużymi dostawami. Armia amerykańska zakupiła ponad 2000 egzemplarzy tego pojazdu.

Jego główne uzbrojenie składa się z granatnika automatycznego kal. 40 mm Mk. 19 i wielkokalibrowego karabinu maszynowego 12,7 mm M2HB. Uzbrojenie znajduje się w obrotowej wieży, takiej samej, jaką zastosowano na pływających transporterach AAVP-7A1. Uzupełnienie stanowi uniwersalny karabin maszynowy M240H kal. 7,62 mm. Za napęd pojazdu odpowiada silnik wysokoprężny Cummins 6CTA8.3 o mocy 260 KM, pozwalając na osiągnięcie prędkości maksymalnej wynoszącej 101 km/h przy masie własnej wynoszącej blisko 13,5 tony. Obecnie M1117 używane są przez kraje takie jak Afganistan, Bułgaria, Kanada, USA, Kolumbia, Ukraina, Grecja, Irak i Kosowo.

M1224 MaxxPro to pojazd klasy MRAP opracowany przez amerykańską spółkę Navistar Defense wraz z izraelskim producentem Plasan Sasa, który odpowiada za wytwarzanie pancerza pojazdu. Pojazd o masie własnej wynoszącej około 14,5 tony (ładowność na poziomie ponad 4500 kg) napędzany jest przez silnik diesla produkcji Navistara DT-M10 o mocy 330-375 koni mechanicznych. Komfort jazdy z kolei zapewnia niezależne zawieszenie Hendricksona. Odporność przeciwminoną zapewnia podwozie uformowane w kształt litery V. Załogę stanowią 2-4 osoby, zaś desant może wynieść od 4 do 6 żołnierzy. Uzbrojenie pojazdu umieszczone jest w opancerzonej obrotnicy i może je stanowić uniwersalny tudzież wielkokalibrowy karabin maszynowy lub granatnik automatyczny kal. 40 mm. M1124 MaxxPro jest obecnie wykorzystywany przez m.in. USA, Ukrainę, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Algierię, Pakistan, Jordanię oraz Rumunię.