Talibowie odnawiają postradziecki sprzęt pancerny (i nie tylko)

Talibowie po przejęciu władzy w Afganistanie nie mogą liczyć na zakup uzbrojenia od większości producentów, pozostając zależnym od swoich własnych zdolności remontowych (o produkcyjnych raczej nie ma mowy). Po zniszczeniu części przejętego po rozwiązanej armii afgańskiej sprzętu przez wycofujących się Amerykanów konieczne było podjęcie działań mających na celu nie tylko sformowanie nowych jednostek, ale także zapewnienie im wystarczającej liczby pojazdów. Tym samym talibowie zdecydowali się na masowe remonty pozostawionych im pojazdów wojskowych przez rozwiązaną armię oraz tych należących do jej sojuszników, którzy zdecydowali o ich pozostawieniu (i zapomnieli je wysadzić). Przykładem tego są znajdujące się poniżej transportery opancerzone M113 oraz bazujące na nich wozy dowodzenia/ewakuacji medycznej M577.

Dominującym typem pojazdów znajdujących się na powyższym filmie są te o rodowodzie postsowieckim jak, chociażby czołgi T-62/62M czy bojowe wozy piechoty BMP-1/2. W wielu przypadkach są to pojazdy pochodzące ze składnic sprzętu pozostawionego jeszcze przez wycofującą się z tego kraju Armię Czerwoną kilku dekad temu. Co więcej, według różnych źródeł część widocznych powyżej pojazdów miała zostać ściągnięta z cmentarzyska czołgów w Heracie. Miejsce to jest olbrzymim składowiskiem zniszczonego i porzuconego przez sowietów sprzętu pancernego, zatem po tylu latach podjęcie prób remontu części pojazdów, przy fatalnej sytuacji talibów co do pozyskania części zamiennych, jest zaskakujące. Rodzi się tym samym pytanie, czy rzeczywiście pojazdy te przeszły pełny remont, czy jest to jedynie propagandowa wydmuszka na potrzeby samych talibów. Poniżej jedno z wielu zdjęć opisywanego miejsca.

T-62M to modernizacja T-62 z roku 1983 polegająca na znaczącej poprawie parametrów bojowych pojazdu m.in. siły ognia czy poziomu ochrony załogi. Dodano w niej pancerz specjalny na przód wieży i kadłuba, poprawiono odporność dna kadłuba, co zwiększyło poziom ochrony wozu do standardu zbliżonego w czołach T-64A czy T-72 Ural. Czołg jest wyposażony w gąsienice RhKM z czołgu T-72 oraz dwa dodatkowe amortyzatory na pierwszej parze kół jezdnych. System kierowania ogniem „Wołna” został ulepszony przez zamontowanie dalmierza laserowego KTD-2 (lub KTD-1) w pancernej skrzyni nad głównym uzbrojeniem. Poprawiono również mobilność pojazdu, poprzez implementację nowego silnika W-55U o mocy 620 koni mechanicznych.

T-62 to radziecki czołg podstawowy/średni opracowany pod koniec lat 50. XX wieku jako przyszły następca produkowanych masowo T-54/55. Jego produkcja rozpoczęła się na początku lat 60. XX wieku, a pierwsza publiczna prezentacja miała miejsce w roku 1965. Uzbrojenie główne to armata gładkolufowa 2A20 (U-5T) kal. 115 mm mogąca za pomocą pocisku kumulacyjnego przebić 300 mm RHA na dystansie 1000 m. Z armatą sprzężono karabin maszynowy PKT kal. 7,62 mm. Na wieży umieszczony został wielkokalibrowy karabin maszynowy DShK kal. 12,7 mm służący do zwalczania m.in. celów nisko lecących. Opancerzenie przodu wieży miało grubość ponad 200 mm, zaś przednia pochylona pod kątem 60 stopni górna płyta kadłuba odznaczała się grubością 102 mm stali pancernej. Jednostkę napędową czołgu stanowił silnik W-55 o mocy 580 KM.

T-55 to radziecki czołg podstawowy/średni opracowany w Biurze Konstrukcyjnym Zakładu Nr 183 w Niżnym Tagile, jako wariant rozwojowy czołgu T-54. Uzbrojenie główne stanowi armata gwintowana D-10T kal. 100 mm, której niektóre pociski mogły przebijać ponad 300 mm stali. Sprzężony z armatą został karabin maszynowy SGMT kal. 7,62 mm, zaś na wieży umieszczono wielkokalibrowy karabin maszynowy DShK kal. 12,7 mm. Opancerzenie czołgu na przodzie wieży wynosi 205 mm, 130 mm na bokach oraz 60 mm na jej tyle. Grubość przedniej płyty kadłuba pochylonej pod kątem 60 stopni wynosi 100 mm, zaś burty mają grubość już tylko 80 mm stali pancernej. Jednostkę napędową czołgu stanowi silnik wysokoprężny W-55 (różnych wariantów) o mocy 500-800 KM, pozwalający na rozpędzenie go do 51 km/h przy masie własnej wynoszącej 36 ton. Łącznie czołgów rodziny T-54/55 miano wyprodukować ponad 95 000.

BMP-2 to radziecki pływający bojowy wóz piechoty wdrożony do służby w 1980 roku, w celu zastąpienia szybko starzejących się BMP-1. Uzbrojenie główne stanowi armata automatyczna 2A42 kal. 30 mm, sprzężony z nią jest karabin maszynowy PKT kal. 7,62 mm. Na stropie wieży pojazdu można zamontować wyrzutnię przeciwpancernych pocisków kierowanych 9M111 Fagot/9M113 Konkurs. Jednostką napędową jest wysokoprężny silnik UTD-20/3 o mocy 300 KM, pozwalający na rozpędzenie pojazdu do 65 km/h po drodze, w terenie do około 45 km/h zaś podczas pokonywania przeszkód wodnych zapewnia on pojazdowi prędkość na poziomie 7 km/h. Znajduje się on dalej na uzbrojeniu wielu armii świata w tym m.in. Rosji, Ukrainy, Białorusi, Czech, Indii, Kazachstanu czy Finlandii.

BMP-1 to radziecki bojowy wóz piechoty skonstruowany w drugiej połowie lat 60. XX wieku jako pierwszy bojowy wóz piechoty ZSRR. Uzbrojenie główne stanowi armata 2A28 Grom kal. 76 mm, a jej uzupełnieniem jest karabin maszynowy PKT kal. 7,62 mm. Do eliminowania celów ciężko opancerzonych służy mu archaiczny już przeciwpancerny pocisk kierowany I generacji 9M14 Malutka o możliwości penetracji pancerza o grubości 400 mm. Jednostkę napędową stanowi 6-cylindrowy, czterosuwowy, wysokoprężny silnik UTD-20 o mocy 300 KM.