Orion w armii. Rosja z dronami MALE

Jak poinformował agencję TASS Nikołaj Dołżenkow, główny projektant firmy Kronsztad z Sankt Petersburga, 20 kwietnia 2020 roku ministerstwo obrony Federacji Rosyjskiej oficjalnie podpisało dokumentację odbioru pierwszego kompleksu bezzałogowych statków latających Orion. System składa się ze stacji sterującej wraz z systemem transmisji i trzech bezzałogowców Orion.

Chociaż pozostało jeszcze dopełnienie formalności związanych z finansową stroną produkcji, to nowe maszyny są de facto gotowe do eksploatacji. W ubiegłym roku wszystkie trzy płatowce zostały oblatane, potwierdzono też, że spełniają wymagania zawarte w umowie.

Widać więc, że w procesie testów nie przeszkodziła nawet katastrofa jednego z prototypów w listopadzie ubiegłego roku. Wtedy to maszyna rozbiła się w niedaleko lotniska wojskowego w rejonie Riazania, na którym miała wylądować. Już wówczas mówiono, że projekt jest na tyle zaawansowany, że o ile wypadek nie był spowodowany wadą konstrukcyjną, a jedynie awarią techniczną, to nie odbije się na dalszych losach Oriona.

Nie znaczy to jednak, że obecna konfiguracja płatowca jest ostateczna. Jak podkreśla Dołżenkow, klient zmienił wymagania, gdy maszyny były już ukończone. Jednak adekwatne modyfikacje zostaną wprowadzone w już wyprodukowanych maszynach w przyszłości, a kolejne egzemplarze będą w nie wyposażone. Brak jest informacji o jakie zmiany chodzi, jednak niewykluczone, iż dotyczą one kwestii uzbrojenia. Spółka Kronsztad planuje produkować bsl Orion w tempie 7 maszyn rocznie, ale docelowo produkcja może wynieść do 30 maszyn, o ile rzecz jasna będą napływać zamówienia. Oprócz wersji przeznaczonej dla rosyjskich sił zbrojnych planowany jest również wariant eksportowy Orion-E.

BSP Orion (Izdielije 90), czyli rosyjski odpowiednik amerykańskiego MQ-1 Predator, powstał w ramach programu badawczego Bezzałogowy System Średniego Zasięgi „Inochodiec” w spółce Kronsztad należącej do grupy kapitałowej o tej samej nazwie z siedzibą w Sankt Petersburgu.

Orion jest systemem rozpoznawczo-uderzeniowym osiągającym długotrwałość lotu do 24 godzin na pułapie maksymalnym 7500 metrów. Maksymalna prędkość lotu to 200 km/h. Zasięg sterowania bezpośrednio wynosi 250 km, a z retlanslatorem do 300 km. Płatowiec zbudowano w klasycznym dla bezzałogowców tej klasy układzie średniopłatu z usterzeniem motylkowym i śmigłem pchającym. Rozpiętość skrzydeł wynosi 16 metrów a długość kadłuba to 8 metrów. Napęd stanowi silnik tłokowy APD-115To mocy 86 kW (115 KM) z dwupłatowym śmigłem pchającym o średnicy 1900 mm. Trójpunktowe podwozie z kołem przednim jest składane w locie.

Orion ma maksymalną masę startową 1000 kg i udźwig użyteczny maksymalnie 200kg wraz z uzbrojeniem. W przedniej części umieszczona jest głowica optoelektroniczna MOES wyposażona w kamerę termowizyjną, dwie telewizyjne z zoomem, dalmierz laserowy i laserowy wskaźnik celów. Obecnie maszyna nie jest uzbrojona, ale trwają prace nad lekkimi pociskami rakietowymi i bombami kierowanymi, które mogą stanowić jego uzbrojenie. Maszyna posiada dwa pylony uzbrojenia pod kadłubem i po dwa pod każdym ze skrzydeł.

Orion jest obecnie największym produkowanym w Rosji bezzałogowcem, choć oczywiście powstało kilka większych i ambitniejszych prototypów i maszyn badawczych, takich jak choćby odrzutowy bezzałogowiec uderzeniowy Ochotnik czy dwusilnikowy Altius-U. Są one jednak w stosunkowo wczesnej fazie badań i mogą w przyszłości stanowić rozwojowe systemy dla rosyjskich sił zbrojnych. Tymczasem petersburska spółka jest gotowa do produkcji seryjnej maszyn Orion.

Trwają również prace nad zacznie większą maszyną Orionem-2 o masie startowej 5000 kg, rozpiętości skrzydeł 36 metrów i ładunku użytecznym do 1000 kg. Ma ona być zdolna do lotu przez ponad 24 godziny a jeśli chodzi o możliwości operacyjne, to dąży się do uzyskania zasięgu ponad 5000 km i pułapu 12 000 metrów.