Włochy budują dwa kolejne okręty podwodne

Umowa podpisana pomiędzy OCCAR i Fincantierii to efekt kontraktu podpisanego 23 grudnia 2020 roku pomiędzy Fincantieri i niemieckim koncernem thyssenkrupp Marine Systems - dawcą licencji na okręty podwodne typu 212 NFS (Near Future Submarine). Włoska stocznia na bazie podobnej licencji zbudowała wcześniej cztery jednostki pływające typu 212A/Todaro, które przekazane w latach 2006 („Salvatore Todaro”, 2007 („Scirè”), 2016 („Pietro Venuti”) i 2017 („Romeo Romei”).

Umowa jest bardzo ważna dla koncernu thyssenkrupp Marine Systems, ponieważ stanowi ważny dowód na dobrą współpracę z Fincantieri, która rozpoczęła się już w 1996 roku. Dodatkowym powodem do zadowolenia dla Niemców jest to, że kontrakt podpisano w czasie epidemii koronawirusa, która zasadniczo ogranicza wzajemne kontakty i zmniejsza zdolności produkcyjne oraz liczbę podpisywanych kontraktów.

Zamówione okręty mają być dostarczone do włoskiej marynarki wojennej za pośrednictwem organizacji OCCAR. Większość prac ma być realizowana we Włoszech przez stocznię Fincantieri, która będzie liderem całego programu. Koncern thyssenkrupp Marine Systems, poza samym projektem, ma również dostarczyć części dziobowe okrętów, ogniwa paliwowe i pewną część podzespołów produkowanych tylko w Niemczech (w tym przede wszystkim w Kilonii). Tych podzespołów może być więcej, ponieważ Włosi już zastrzegli sobie jako opcja możliwość zakupienia licencji na kolejne dwa okręty podwodne 212 NFS. Ich produkcja miałaby się rozpocząć po 2025 roku.

W międzyczasie koncern TKMS będzie realizował jeszcze budowę sześciu innych okrętów podwodnych typu 212CD (Common Design) w ramach umowy podpisanej z niemiecką i norweską marynarką wojenną (cztery dla Norwegii i dwa dla Niemiec). Na bazie tego samego projektu przygotowana została również propozycja dla holenderskiej marynarki wojennej. Koncern TKMS rywalizuje w tym przypadku z francuskim koncernem Naval Group oraz szwedzkim Saab. Okręty podwodne oparte na podobnym projekcie są także proponowane przez TKMS dla polskiej Marynarki Wojennej w ramach programu „Orka”.

Wszystkie jednostki typu 212 mają napęd diesel – elektryczny uzupełniony napędem niezależnym od powietrza AIP opartym o ogniwa paliwowe (zwiększających czas przebywania pod wodą do ponad dwóch tygodni). Dodatkową cechą tych okrętów podwodnych jest kadłub zbudowany ze stali niemagnetycznej, co znacząco zmniejsza sygnaturę magnetyczną. Ograniczona została także sygnatura akustyczna, m.in. poprzez odpowiedni kształt kadłuba, niskoszumną śrubę, silnik elektryczny nowej konstrukcji oraz separację od kadłuba wewnętrznego wyposażenia.