Były polski Goździk na Ukrainie uratowany przed Lancetem

Wojna na Ukrainie - raport specjalny

Wcześniej tego typu osłona uratowała załogę Kraba przekazanego Ukrainie przez Polskę, zatem pozostajemy na płaszczyźnie rodzimych systemów artyleryjskich. ponownie metalowa siatka zawieszona nad haubicą wymusiła przedwczesną detonację głowicy rosyjskiego Lanceta, co uratowało znajdującą się wewnątrz załogę. Zatem można powiedzieć, że Ukraińcy odkryli skuteczny sposób na redukowanie swoich strat sprzętowych i ludzkich spowodowanych atakami amunicją krążącą Lancet-3. Oczywiście, lepszym rozwiązaniem byłoby posiadanie odpowiednich systemów przeciwlotniczych jak Gepard czy Tunguska, które mogłyby eliminować tego typu cele z odległości kilku kilometrów, jednak ich liczba w służbie jest dalece niewystarczająca.

Rosjanie stosowali podobne rozwiązanie instalując na dachach swoich czołgów metalowe  "daszki", z tym że ich celem nie była ochrona przed zrzucanymi z dronów granatami czy przeciwdziałanie amunicji krążącej (w obu zadaniach się sprawdzały), ale zapewnienie bezpieczeństwa przed przeciwpancernymi pociskami kierowanymi, które mogą atakować cel z górnej półsfery np. Javelinami . W takim przypadku zastosowany "daszek" nie zapewniał bezpieczeństwa, a  wręcz utrudniał ewakuację załogom np. podczas opuszczania czołgu przez włazy znajdujące się w stropie wieży czołgu.

Lancet-3 to rosyjska amunicja krążąca produkowana przez spółkę Zala należącą do koncernu Kałasznikow. Stateczniki sterujące i skrzydła nośne maszyny to dwa układy po cztery stateczniki umieszczone w kształcie spłaszczonej litery X. Przednie i tylne skrzydła mają bardzo zbliżone wymiary. Rozpiętość skrzydeł płatowca wynosi  metr, jego długość to 1,6 m. Masa startowa całego bezzałogowca wynosi 12 kg, z czego 3 kg stanowi głowica bojowa. Napęd stanowi silnik elektryczny, który zapewnia około 40 minut lotu. Lancet może wznieść się do pułapu 5 km, zaś jego prędkość w locie poziomym to 110 km/h (nurkowym nawet 300 km/h). Posiada on głowicę optoelektroniczną z kanałem podczerwieni, pozwalającą na wykrycie celów w nocy.

2S1 Goździk to radziecka samobieżna gąsienicowa armatohaubica kal. 122 mm, osadzona na zmodernizowanym podwoziu transportera opancerzonego MT-LB, produkowana na licencji w Hucie Stalowa Wola do lat 90. XX wieku. Donośność uzbrojenia głównego jest określana na 15,5 km przy zastosowaniu standardowej amunicji, jednak może ona się zwiększyć do 22 km w przypadku użycia pocisku z gazogeneratorem. Załoga jest chroniona przez pancerz o grubości do 20 mm, zatem chroni on jedynie przed odłamkami pocisków artyleryjskich i amunicją strzelecką. Jednostkę napędową stanowi silnik wysokoprężny JAMZ-238N o mocy 300 KM lub polski SW-680T o mocy 240 KM. Prędkość maksymalna 2S1 została określona na 60 km/h przy poruszaniu się po drodze utwardzonej, w przypadku jazdy w terenie spada ona do 30 km/h. Przeszkody wodne były pokonywane przez Goździki pływaniem z prędkością dochodzącą do 4,5 km/h. Zasięg operacyjny pojazdu wynosił do 500 km.