Ukraińskie transportery sprawdzone w Indonezji. Testy górskie i morskie

Same wozy są produkowane w Biurze Konstrukcyjnym Inżynierii Mechanicznej imienia A. A. Morozowa w Charkowie, które również należy do koncernu. Realizacja zamówienia nastąpiła po przekazaniu dużych partii BTR-4 dla armii ukraińskiej, w ramach pilnych dostaw dodatkowego uzbrojenia (spowodowanego konfliktem w Donbasie), co było dużym obciążenia dla ukraińskiego kompleksu zbrojeniowego.

Testy przeprowadzono zarówno na morzu (zdolności amfibijne), obszarach górskich, jak i na drogach utwardzonych oraz w trudnym terenie. Według SpetsTechnoExport testy transporterów ukraińskich były nadzorowane przez specjalną komisję, w skład której wchodzili przedstawiciele różnych departamentów Ministerstwa Obrony Indonezji. Realizacja samej umowy była możliwa dzięki efektywnej współpracy ukraińskich przedsiębiorstw oraz Ambasady Ukrainy w Indonezji.

W ramach prób wykonano m.in. 100 km na przejazd w nocy po autostradzie od stolicy Indonezji Dżakarcie do wybrzeża Morza Jawajskiego, by następnie z marszu przeprowadzić badania pokonywania przeszkód wodnych pływaniem i desantowania z morza. Co charakterystyczne, próby prowadzono w czasie trwania intensywnych opadów, a to z kolei wpływało na stopień trudności pomyślnej realizacji kolejnych etapów testów. Kanion został wybrany jako miejsce badań ogniowych, co pozwoliło na przetestowanie możliwości głównego uzbrojenia ukraińskiego pojazdu bojowego. Testy strzelania z zamontowanego w wieży uzbrojenia również wykazały jego dużą skuteczność w prowadzeniu ognia do różnych celów. 

KTO BTR-4M jest zmodernizowaną wersją modelu BTR-3. Budowany jest w kilku wersjach, m.in. BTR-4K, BTR-4KSH, BRM-4K, BREM-4K, BSEM-4K, MPO-4K, BTR-4BAU. Ma masę 17 900 kg (22 200 kg z opancerzeniem, DMC 26 000 kg), załogę składającą się z trzech ludzi oraz może przewozić ośmiu żołnierzy desantu (zajmują oni miejsce w wozie przez tylne drzwi desantowe). Jego długość wynosi 7650 mm, szerokość 2900 mm, a wysokość 2930 mm. Jest napędzany niemieckim 4-suwowym, 6-cylindrowym, turbodoładowanym silnikiem Deutz Engine III o mocy 600 KM. Jego prędkość maksymalna wynosi 110 km/h, pływania 10 km/h, a zasięg ponad 690 km. Może działać w zakresie temperatur od -40 do +55^oC.

Wyposażono go w bezzałogową wieżę BM-7 Parus z uzbrojeniem w postaci 30 mm armaty automatycznej ZTM-1 (lub 2A72), 7.62 mm km KT-7.62 (lub PKT), 30 mm granatnika automatycznego KBA-117 oraz podwójnej wyrzutni ppk Barier. Armata automatyczna posiada szybkostrzelność 300 strz/min, dwustronny system zasilania z 300 nabojami (gotowymi do natychmiastowego użycia) i może prowadzić skuteczny ogień na odległość do 4000 m wobec celów lądowych i 2000 m do celów powietrznych. 7.62 mm km umożliwia prowadzenie ognia na odległość 2000 m (zapas amunicji 500 sztuk do natychmiastowego użycia) a granatnik 1700 m (zapas amunicji 145 sztuk). Za pomocą ppk można zwalczać cele opancerzone na dystansie od 500 do 5500 m (wóz przewozi cztery takie pociski). Inne typy wież montowane na pojeździe to BAU-23, Szkwał i Grom.

Indonezyjski korpus piechoty morskiej liczy prawie 15 000 żołnierzy z dwoma dowództwami brygad piechoty morskiej Dżakarcie i Surubaju. Na ich wyposażaniu jest m.in. 54 BMP-3, 19 AMX-10P, 40 AMX-10 PAC, 14 BTR-80A. Po dostarczeniu 5 BTR-4M i pomyślnym przeprowadzeniu ich testów planowanie jest wstępne pozyskanie 50 tego typu transporterów. Ukroboronprom planuje uruchomienie licencyjne ich produkcji w Indonezji, gdyby wielkość ostatecznego zamówienia okazała się dużo większa.

Oprócz Indonezji pojazdy tego typu posiada ukraińska armia, która używa 154 KTO BTR-4, a kolejnych 40 egzemplarz ma Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Armia Kazachstanu eksploatuje z kolei 100 sztuk, 5 pojazdów otrzymała nigeryjska policja. Irackie ministerstwo obrony otrzymało z kolei 88 sztuk z 420 zamówionych po czym kontrakt został anulowany.