Wodna wojna Iranu i talibów

Czas wojen wodnych jeszcze nie nadszedł ale potencjał tych konfliktów jest coraz większy. Wynika to m.in. z rosnącej populacji, co rodzi zwiększone zapotrzebowanie na wodę, zwłaszcza pitną, której jest jednak coraz mniej. Przyczyniają się do tego zmiany klimatyczne oraz zanieczyszczenie środowiska. Wprawdzie rozwój techniki spowodował rozwój technologii desalinacyjnych oraz oczyszczania wody ale póki co nie jest to prowadzone na taką skalę by pokryć zwiększone zapotrzebowania, a ponadto wiąże się z kosztami. Ani Iran ani Afganistan nie są przy tym krajami szczególnie bogatymi w zasoby wody pitnej. Największą rzeką w Iranie jest Araks, który jest jednak rzeką graniczną, a zatem Iran musi dzielić jej wody z Turcją, Armenią i Azerbejdżanem. Z kolei w Afganistanie największą rzeką jest wypływający z Hindukuszu Helmand, który swoje ujście ma w jeziorze Hamun w irańskiej prowincji Sistan-Beludżystan, tuż przy granicy z Afganistanem. W obu krajach nietrudno przy tym zobaczyć gołym okiem skutki wysychania rzek. Przez Kabul ciągnie się koryto rzeki o tej samej nazwie, które jest jednak przeważnie wyschnięte. Podobnie jest z korytem rzeki Zajandehrud przechodzącej przez dawną stolicę Persji, Esfahan. Obecnie zasoby odnawialne wody w Iranie to 89 mld m3 przy 83 mln populacji, a w Afganistanie – 47 mld m3 przy 40 mln populacji. Dla porównania Polska ma 54 mld m3 przy 38 mln populacji. Warto przy tym dodać, że populacja Polski w ostatnim półwieczu wzrosła zaledwie z o 4 mln (z 34 mln do 38 mln), a obecnie się zmniejsza. Tymczasem populacja Iranu w tym czasie wzrosła z 33 mln do 88 mln, a Afganistanu z 12 mln do 40 mln, natomiast do 2050 r. populacja tych krajów wzrośnie odpowiednio do 100 mln i 64 mln.