Belgia i Niderlandy inwestują w nowe fregaty

Wojna na Ukrainie - raport specjalny Defence24.pl

Fregaty zwalczania okrętów podwodnych (Anti-Submarine Warfare Frigate - ASWF) to wspólny projekt marynarki wojennej Niderlandów i belgijskiej floty mający na celu zastąpienie wysłużonych fregat wielozadaniowych typu M (Karel Doorman), które parami nadal służą pod belgijską (Leopold I, Louise-Marie) oraz holenderską banderą (Van Amstel i Van Speijk).

Jednostki tego typu były budowane od 1985 r. przez holenderską stocznię Damen Naval (wówczas Koninklijke Maatschappij de Schelde). W latach 1991-1995 dostarczyła on osiem fregat typu M, z których sześć ostatecznie sprzedano innym krajom, po dwie Belgii, Chile i Portugalii. W obliczu zbliżającego się końca okresu eksploatacji tych okrętów Niderlandy i Belgia postanowiły połączyć siły i wymienić swoje jednostki na nowe pomimo tego, że zostały one zmodernizowane. Modernizacja ta sprowadzała się zasadniczo do montażu nowego masztu zintegrowanego z nowymi systemami obserwacji technicznej i nie poprawiła w zasadniczym zakresie możliwości bojowych tych okrętów.

Szczególnie widoczne było to w przypadku zestawu uzbrojenia, który nie spełnia on obecnych standardów. Fregaty typu M przenoszą tylko 16 przestarzałych pocisków przeciwlotniczych Sea Sparrow (RIM-7). Nie mają one możliwości wykorzystywania nowszych rakiet ESSM (Evolved Sea Sparrow missile) bez wymiany kontenerów startowych w pionowych wyrzutniach Mk 48 Mod. 1. Ponadto posiadają tylko jeden system obrony bezpośredniej (CIWS) Signaal Goalkeper. Uzbrojenie ofensywne tych fregat ograniczona się jedynie do pocisków przeciwokrętowych starszej generacji typu RGM-84 Harpoon. Natomiast armata pokładowa Oto Melara kalibru 76 mm nie może wykorzystywać nowoczesnej amunicji kierowanej takiej jak DART czy VULCANO.

Prototypowa fregaty typu ASWF ma zostać przekazana Koninklijke Marine w roku 2029, Belgia otrzyma swój pierwszy okręt rok później. Koszt budowy pierwszej pary jednostek ma wynieść 1,9 mld EUR. Początkowo fregaty miały kosztować 700 mln EUR za sztukę. Druga para ma zostać dostarczona w latach 30., nie podano jednak konkretnych ram czasowych. Za budowę okrętów odpowiadać ma grupa stoczniowa Damen, zaś za wyposażenie elektroniczne firma Thales Netherlands. Kadłuby tych okrętów budowane będą w rumuńskiej stoczni Damen Galati w Gałaczu, które następnie trafiają do stoczni Damen Naval w Vlissingen gdzie nastąpi ich wyposażenie oraz integracja systemów.

Nowe fregaty, mimo że będą jednostkami wielozadaniowymi zostaną zoptymalizowane do zwalczania okrętów podwodnych. Przejawem tego będzie między innymi zastosowanie hybrydowego napędu spalinowo-elektrycznego, który wraz z innymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi ma sprawić, że będą one bardzo ciche, a więc trudne do wykrycia przez okręty podwodne. Fregaty te będą miały kadłub o wymiarach 145x18x5,5 metra oraz wyporność wynoszącą 6400 ton. Załoga składać będzie się z 117 osób, przy czym przewidziano miejsce dla zaokrętowania dodatkowego personelu.

Fregaty ASWF uzbrojone będą w rakiety przeciwlotnicze Raytheon ESSM Block 2 wystrzeliwane z dwóch ośmiokomorowych wyrzutni pionowego startu Lockheed Martin Mk 41, rakietowy system obrony bezpośredniej RAM z wyrzutnią Mk 49 dla rakiet RIM-116 oraz uniwersalne pociski Kongsberg Naval Strike Missile (NSM) przeznaczone do zwalczania celów nawodnych i lądowych.

Uzbrojenie artyleryjskie obejmie dziobową armatę 76 mm armatę Leonardo Sovraponte z amunicją kierowaną DART oraz dwie 40 mm armaty Leonardo OTO Marlin 40. Do zwalczania okrętów podwodnych służyć będzie śmigłowiec pokładowy NHI NH90 oraz torpedy Raytheon Mk 54 wystrzeliwane z wyrzutni okrętowej

Wyposażenie elektroniczne obejmie radary APAR Block 2 (pasmo X) i SM400 Block 2 (pasma S) zintegrowane w jednym systemie, który będzie w stanie dynamicznie rekonfigurować swoje zadania. Ponadto na okrętach zainstalowane będą głowice kierowania ogniem Mirador Mk2, optoelektroniczne systemy obserwacji Gatekeeper Mk2 oraz „trudnowykrywalny" radar nadzoru nawodnego Scout Mk3.