„Wietnamska” nazwa dla śmigłowca ratownictwa bojowego USAF

Pierwszymi posiadaczami przydomków były duże wiropłaty HH-3, czyli wariant CSAR Sea Kinga (Jolly Green Giant) i HH-53 czyli wersja CSAR Stalliona (Super Jolly Green Giant). Maszyny te oddały wielkie usługi Siłom Powietrznym Stanów Zjednoczonych, przeprowadzając liczne misje ratowania zestrzelonych pilotów. Ostatnie z nich zostały wycofane w US Army w 1995 roku. Zastępowały je, oparte na wczesnej wersji Black Hawka (UH-60A), wyspecjalizowane MH-60G Pave Hawk, wyposażone dodatkowo m.in. o instalację do pobierania paliwa w locie. Te ostatnie są eksploatowane w US Army aż do dzisiaj, chociaż poszukiwanie następcy rozpoczęto jeszcze w roku 1999. Wśród wymagań wymieniano większy zasięg, prędkość i więcej miejsca w kabinie w porównaniu z poprzednikiem. W rywalizacji o kontrakt na 113 maszyn zwyciężył ostatecznie należący do Lockheed Martina Sikorsky, proponujący kolejną wersję rozwojową Black Hawka, tym razem opartą o jego najnowszą wersję – UH-60M.

UH-60M charakteryzuje się promieniem operacyjnym około 580 km, przez co szacuje się, że Jolly Green II będzie zdolny do przebycia ok. 1260 km, a pobranie paliwa w locie zwiększy ten zasięg jeszcze bardziej. Do innych innowacji będą należały znacznie udoskonalone sensory i elektronika pokładowa zapewniająca załodze większą świadomość sytuacyjną.

Wstępny kontrakt na HH-60W podpisano w 2014 roku. Jak na razie US Army zamówiło siedem HH-60W, które zostały już dostarczone i służą do przeprowadzania prób. W produkcji jest też, zakontraktowana we wrześniu ubiegłego roku, pierwsza partia wstępna licząca 10 maszyn. Ma ona zostać oddana użytkownikowi w kwietniu 2021 roku. Wraz z nadaniem nazwy Jolly Green II 27 lutego br. dokonano zamówienia ich drugiej partii wstępnej. Liczy ona kolejnych 12 wiropłatów i ma wartość 500 mln USD.

Jolly Green II mają służyć do realizacji zadań ratow­nic­twa bojo­wego CSAR, a także wspar­cia dzia­łań ratow­ni­czych na obsza­rze Stanów Zjednoczonych.