Unifikacja systemów rakietowych – polska inicjatywa na szczycie NATO [ANALIZA]

• Technicznie nie ma żadnych przeciwwskazań, by różne systemy rakietowe strzelały różnymi pociskami. Na przeszkodzie stoją jedynie interesy producentów sprzętu i irracjonalne obawy polityków oraz wojskowych.
• Przykład Ukrainy dowodzi, że w zintegrowanym systemie obrony powietrznej mogą działać systemy różnego pochodzenia, a nawet z odmiennych epok.
• Postępy w komputeryzacji i mikroelektronice sprawiają, że dziś wymienność amunicji i wyrzutni jest o wiele łatwiejsza do osiągnięcia niż kiedyś.
• Potrzebna jest zdecydowana wola polityczna i determinacja, by przeforsować standaryzację na poziomie całego NATO.
• Stawką jest wydatne pogłębienie zapasów magazynowych na wypadek pełnowymiarowej wojny i zdecydowanie wyższa interoperacyjność państw sojuszniczych.

Ideałem w NATO byłaby sytuacja, gdyby na dowolnym NATO-wskim zestawie rakietowym można było wykorzystywać dowolną rakietę, choć z jedynym tylko ograniczeniem – dotyczącym wielkości efektora (i to też tylko przy wyraźnych różnicach w wymiarach). Wtedy można byłoby efektywnie korzystać ze wszystkich zasobów amunicji rakietowej, które znajdują się w krajach Paktu Północnoatlantyckiego. Co więcej, pojawi się wtedy możliwość takiego zorganizowania tych zasobów, by koszty ich tworzenia zostały równomiernie rozłożone na poszczególne państwa członkowskie.