Ukraina dostanie rakiety dalekiego zasięgu, ale czy nie za późno? [KOMENTARZ]

Wojna na Ukrainie - raport specjalny Defence24.pl

Ukraina otrzymała nowoczesne systemy rakietowe HIMARS i MRLS jeszcze w połowie ubiegłego roku i śmiało można powiedzieć, że systemy te znacząco wpłynęły na stosunek sił. Broń ta została przekazana wraz ze standardową 227 mm amunicją artyleryjską GMLRS o zasięgu do 84 km ale bez pocisków MGM-140 ATACMS (Army Tactical Missile System) o zasięgu do 300 km. Amerykanie obawiali się i obawy te trwają do dziś, że broń ta zostałaby wykorzystana do atakowania rosyjskiego terytorium, co w zbyt dużym stopniu zaogniłoby stosunki na linii Rosja – USA oraz Rosja – NATO.

Od tamtego czasu Ukraina nie otrzymała artylerii o większym zasięgu niż HIMARS, jednak teraz może się to zmienić. Wśród dopinanego właśnie kolejnego wielkiego pakietu pomocy wojskowej, obok bwp Bradley, transporterów Stryker i innych elementów pomocy, pociski balistyczne ATACMS nadal się nie pojawiają,

Teraz Ukraińcy mają jednak dużą szansę otrzymać inną broń.  Chodzi o GLSDB - Ground-Launched Small Diameter Bomb, która jest wystrzeliwana przy pomocy silnika rakietowego a następnie szybuje w kierunku celu. Jej głowica bojowa jest o 25 proc. cięższa niż w przypadku pocisków GMLRS z HIMARS-a. O sprawie piszą m.in. Politico i Foreign Policy.

Broń ta może precyzyjnie razić cele na odległość do 170 kilometrów, a zatem razić cele znacznie głębiej niż HIMARS czy MLRS, a co za tym idzie otwiera zupełnie nowe możliwości, jeśli chodzi o raźnie dróg zaopatrzenia i magazynów.

Przekazanie GLSDB zaproponował producent tej broni, czyli Boeing i propozycja ta została ujawniona jeszcze w listopadzie ubiegłego roku. GLSDB nie została poddana parlamentarnej debacie na temat dostarczania broni przez USA na Ukrainę, co potencjalnie mogłoby spowodować międzynarodową eskalację konfliktu.

Obecnie nie jest problemem czy ale kiedy ta broń będzie jednak mogła zostać dostarczona i czy „zdąży na wojnę". A przynajmniej czy zdąży na nią w decydującym momencie, a zatem n a wiosenne i letnie bitwy 2023 roku przewidywane przez dowództwo ukraińskie. Produkcja GLSDB, polegająca na łączeniu bomb SLB z silnikami rakietowymi będzie jednak długotrwała, a sprawę dodatkowo mogą jeszcze opóźnić ewentualne wahania polityczne.

Zgodnie z szacunkami think tanku Foundation for Defense of Democracies, dostarczenie Siłom Zbrojnym Ukrainy pierwszych dwóch wyrzutni i 24 pocisków  potrwa 9 miesięcy od podjęcia decyzji. Jeżeli zostanie ona podjęta już teraz, wówczas do końca 2024 roku mogłoby to być 12 wyrzutni i 750 pocisków. Koniec 2024 roku to jednak z punktu widzenia obecnej wojny bardzo odległa przyszłość, podobnie jak wrzesień czy październik bieżącego roku. Możliwe jednak, że przy odpowiednich inwestycjach proces ten zostanie przeprowadzony szybciej, a strona ukraińska liczy na to, że GLSDB pojawią się już w najbliższym pakiecie pomocowym.

System zbudowano w oparciu o wykorzystaniem bomby lotniczej GBU-39 Small Diameter Bomb Increment I (SDB I), części napędowej niekierowanego pocisku M26 o kalibrze 227 mm i wyrzutni lądowej systemu M270/A1/B1 Multiple Launch Rocket System (MLRS) lub jego lżejszej wersji High Mobility Artillery Rocket System (HIMARS).

SDB I jest 110 kg bombą z podwójnym układem pozycjonowania w postaci ukladu GPS - Advanced Anti-Jam Global Positioning System i inercyjnego - Inertial Navigation System (INS), lub naprowadzaniem laserowym dającym możliwość rażenia celów ruchomych. Funkcjonuje w połączeniu z wielozadaniową głowicą bojową o działaniu odłamkowo-burzącym (masa 93 kg) i elektronicznie programowanym zapalnikiem.

Głowica może spenetrować do 91 cm zbrojonego betonu a przy tym dzięki dużej precyzji i niewielkiej masie pozwala ograniczyć przypadkowe ofiary wśród cywili.

Standardowy, niekierowany pocisk M26 ma zasięg 32 km (M26A1 ma donośność 45 km z 518 podpociskami M85). Zdemontowano z niego głowice kasetową a silnik rakietowy (dostarczony przez Nammo) nadaje SDB I odpowiedni pułap i prędkość by z kolei po odłączeniu umożliwić lot szybujący do celu, znajdującego się do 150 km od wyrzutni. Łączy go z bombą specjalny Interstage Adapter (IA) a sam moduł napędowy posiada cztery odchylane po opuszczeniu wyrzutni powierzchnie stabilizujące i nośne. Wycofany z użycia pocisk M26 (zawierający 644 kumulacyjno-odłamkowe podpociski M77 i jego kolejne wersje rozwojowe) po wykryciu celów ataku rozrzucał podpociski z powietrza na sporym obszarze, by zniszczyć lub uszkodzić wiele celów jednocześnie.

GLSDB, w swojej pierwszej wersji, zapewni możliwość ataku punktowego, w dalszych wersjach rozwojowych zostanie zaimplementowana opcja przeprowadzenia ataku obszarowego. Cały GLSDB waży ok. 130 kg (ok. 70% to sam ładunek wybuchowy w głowicy). Pozostała część masy przypada na systemy naprowadzania, pozycjonowania oraz sterowania w locie.

System GLSDB może zostać wykorzystany przez obecnych i przyszłych użytkowników systemu MLRS i jego pochodnych, gdyż możliwa jest konwersja do tego standardu już posiadanej amunicji czy bomb lotniczych. Istnieje też potencjalna możliwość zastosowania go w innych systemach rakietowych, na przykład południowokoreańskim Chun-Moo.  

Wreszcie, dla GLSDB mogłyby zostać opracowane inne, lekkie wyrzutnie przeznaczone na przykład do odpalania pojedynczych pocisków z kontenerów. Podstawowym systemem, dla którego zaprojektowano GLSDB jest MLRS/HIMARS. W przyszłości Ground Lanuched SDB może otrzymać nowy, nowocześniejszy system napędowy spełniający wymogi w zakresie materiałów mało wrażliwych.