Rosyjska artyleria z pancerzem przestrzennym

Rosyjskie Msty otrzymały już na przestrzeni ostatnich ponad 2 lat wiele typów pancerza dodatkowego, mającego chronić je przed m.in. dronami FPV jak drewniane bale lub klasyczne daszki. Tym razem Rosjanie poszli w stronę stworzenia dla jednej ze swoich armatohaubic pancerza przestrzennego wykonanego z nieznanej grubości kawałków metalu umieszczanych na przygotowanym stelażu. Obok tego zamontowano klasyczną już osłonę siatkową, która jednak jest tak skonstruowana, że aby umożliwić przejście uzbrojenia głównego z trybu marszowego do bojowego konieczna, jest ingerencja człowieka z zewnątrz. Na to wszystko została położone pokrycie maskująca.

Czy ta osłona zwiększa przeżywalność pojazdu? W jakimś stopniu tak, ale w równie dużym, jak nie większym dodaje mu masy. To przekłada się na szybsze zużycie podzespołów np. mechanizmów obrotu wieży. W połączeniu z brakami w częściach zmiennych do wozów rodziny 2S19 spowodować to może przyspieszenie daty remontu opisywanego pojazdu wskazując, że jego powrót nie będzie prędki. Oczywiście tak przygotowana osłona daje większe szanse przeżycia na polu walki względem rozwiązań bazujących na blasze falistej, kłodach drewna lub europaletach… jednak dalej jest to rozwiązanie improwizowane ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Rosjanie dotychczas mieli utracić przynajmniej 268 armatohaubic rodziny 2S19 Msta-S, z czego 249 to straty bezpowrotne (według danych Oryx). W przypadku wersji M2/SM mowa tutaj o zniszczeniu przynajmniej 29 sztuk i przejęciu przez Ukraińców kolejnych 18 egzemplarzy. Tym samym widzimy, że liczba uszkodzonych pojazdów i nadających się do remontu jest niewielka. Dlatego tak ważne staje się zwiększenie ich przeżywalności na polu walki poprzez m.in. montaż dodatkowej osłony (często o wątpliwej skuteczności wobec czegoś więcej niż prosty drony FPV z granatem lub pojedynczą głowicą kumulacyjną).

2S19 Msta-S to rosyjska samobieżna armatohaubica kal. 152 mm, opracowana w latach 80. XX wieku jako następca systemów 2S3 Akacja i 2S5 Hiacynt. Główne uzbrojenie stanowi armatohaubica 2A64 z lufą o długości 47 kalibrów, umieszczona w obrotowej wieży osadzonej na podwoziu gąsienicowym. Do samoobrony służy wielkokalibrowy karabin maszynowy NSWT kal. 12,7 mm. Samo podwozie zbudowane zostało z wykorzystaniem podzespołów czołgów T-72 i T-80. Szybkostrzelność Msta-S dochodzi do 8 strzałów na minutę, zaś donośność określa się na 29-36 km. Jednostkę napędową pojazdu stanowi silnik W-84A o mocy 840 KM, pozwalający na rozpędzenie ważącej 42 tony samobieżnej armatohaubicy do 60 km/h.

W przypadku wersji 2S19M1 zastosowano ulepszony silnik W-84AMS, zintegrowano system kierowania ogniem ASUNO oraz dodano system nawigacyjny GLONASS. Wersja 2S19M2/2S33 Msta-SM-2 otrzymała m.in. nową armatohaubicę 2A79 152 mm z dłuższą lufą - L60 (co zwiększyło donośność do ponad 40 km) oraz zwiększono szybkostrzelność do 10 wystrzałów na minutę.