Urugwaj: podarowane haubice na pierwszym strzelaniu

Ćwiczenia te miały sprawdzić skuteczność urugwajskich artylerzystów, którzy mimo niezbyt dużej liczby systemów rażenia, mogą pochwalić się dość dużą ich egzotycznością względem krajów gdzie były one produkowane. W czasie ćwiczeń wykorzystywali oni m.in. ciągnione haubice M102 kal. 105 mm, samobieżne 2S1 Goździk kal. 122 mm oraz wieloprowadnicowe wyrzutnie rakiet RM-70 kal. 122 mm. Główne skrzypce grały tutaj jednak podarowane przez Brazylię systemy artyleryjskie M108 kal. 105 mm będące obecnie już rozwiązaniem przestarzałym, ale dalej mogącym stanowić wartość dodaną dla armii Urugwaju zważywszy na jej skromne fundusze i specyfikę sił zbrojnych innych krajów w regionie. Całość uzupełniały amerykańskiej produkcji holowane haubice M114A2 kal. 155 mm. Oprócz artylerii widoczne były na ćwiczeniach także zestawy przeciwlotnicze M167 VADS kal. 20 mm oraz samoloty wsparcia pola walki Cessna A-37 Dragonfly.

M108 to amerykańska samobieżna gąsienicowa 105 mm haubica, zbudowana w latach 60. jako następca samobieżnych armatohaubic M52. Główne uzbrojenie stanowi 105 mm haubica M103, zaś do samoobrony służył wielkokalibrowy karabin maszynowy M2 kal. 12,7 mm. M108 był napędzany 8-cylindrowym, turbodoładowanym silnikiem Detroit Diesel 8V-71T o mocy 405-420 KM. Ma ten sam kadłub i wieżę, co gąsienicowa armatohaubica samobieżna 155 mm M109, oraz elementy transportera opancerzonego M113. Po jej udziale w wojnie wietnamskiej zdecydowano o zrezygnowaniu z posiadania samobieżnych armatohaubic kal. 105 mm, ze względu na niewystarczające zdolności ogniowe względem samobieżnych armatohaubic kal. 155 mm jak M109. Była ona używana przez 10 armii świata, a obecnie znajduje/znajdzie się tylko na uzbrojeniu Urugwaju i do niedawna Chile, chociaż obecnie ich pozyskaniem z Brazylii zainteresowany jest Paragwaj.

RM-70 to wieloprowadnicowa wyrzutnia rakiet kalibru 122 mm, będąca ulepszoną wersją radzieckiego systemu BM-21 Grad. Została oparta o podwozie samochodu ciężarowego Tatra 813 co znacząco zwiększyło przestrzeń za kabiną załogi. Dzięki temu zwiększyła się ładowność pojazdu, przez co możliwe stało się przewożenie dodatkowych 40 rakiet. Zasięg ich rażenia (20 km) nie uległ zmianie względem radzieckiego odpowiednika. Można go jednak zwiększyć, stosując pociski rakietowe o większym zasięgu (do poziomu 40 km) np. Feniks, których używa m.in. Wojsko Polskie. Jednostkę napędową pojazdu stanowi silnik wysokoprężny T3-930-51 o mocy 265 KM, który pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej na poziomie 85 km/h. RM-70/85 jest dalej używany przez wiele armii świata m.in. Polskę, Grecję, Kambodżę, Gruzję, Słowację czy Zimbabwe.

2S1 Goździk to radziecka samobieżna gąsienicowa armatohaubica kal. 122 mm, osadzona na zmodernizowanym podwoziu transportera opancerzonego MT-LB, produkowana na licencji w Hucie Stalowa Wola do lat 90. XX wieku. Donośność uzbrojenia głównego jest określana na 15,5 km przy zastosowaniu standardowej amunicji, jednak może ona się zwiększyć do 22 km w przypadku użycia pocisku z gazogeneratorem. Załoga jest chroniona przez pancerz o grubości do 20 mm, zatem chroni on jedynie przed odłamkami pocisków artyleryjskich i amunicją strzelecką. Jednostkę napędową stanowi silnik wysokoprężny JAMZ-238N o mocy 300 KM lub polski SW-680T o mocy 240 KM. Prędkość maksymalna 2S1 została określona na 60 km/h przy poruszaniu się po drodze utwardzonej, w przypadku jazdy w terenie spada ona do 30 km/h. Przeszkody wodne były pokonywane przez Goździki pływaniem z prędkością dochodzącą do 4,5 km/h. Zasięg operacyjny pojazdu wynosił do 500 km.