Kurdowie chcą zająć Al Bab, by połączyć kanton Efrin z resztą kontrolowanych przez siebie terytoriów (Rożawą) i jest to obecnie priorytet ich działań zbrojnych w Syrii. Głównym celem tureckiej interwencji w Syrii jest natomiast nie dopuszczenie do tego. Z kolei Amerykanie wiedzą, że tylko SDF (Syryjskie Siły Demokratyczne, których głównym komponentem jest YPG) może ruszyć z ofensywą na Rakkę, na czym zależy USA. YPG wyraźnie jednak dało do zrozumienia, że nie przystąpi do takiej operacji, jeśli wcześniej nie dojdzie do połączenia kantonów. Temu wszystkiemu przygląda się Rosja wraz z Assadem, którzy zainteresowani są zarówno rozbiciem sojuszu USA z SDF, jak i konfliktem amerykańsko-tureckim jako siłą rozsadzającą NATO od wewnątrz. Z kolei Turcja zawarła z Rosją układ, zgodnie z którym ta ostatnia nie wtrąca się do działań tureckich w północnym Aleppo i nie zamierza przeszkadzać w tureckim natarciu na Al Bab, podczas gdy Turcja nie ingeruje w to, co rosyjsko-assadowska koalicja robi w samym mieście Aleppo.

W ofensywie na Al Bab bierze udział nie tylko YPG, ale i jego arabscy sojusznicy z Jaish al Thuwar. Do 20.10.2016r. siły te zbliżyły się do Al Bab na odległość ok. 17 km (od wschodu), przy czym tereny przez które przebiega natarcie są górzyste (co teoretycznie może utrudniać natarcie, ale i nie ułatwia bombardowania ze strony tureckiej) oraz etnicznie zdominowane przez Kurdów. SDF z kantonu Efrin znajduje się obecnie już tylko ok. 35 km od SDF z Manbidż, którego najdalej wysunięte na zachód punkty znajdują się niespełna 20 km od Al Bab. Turcy i ich syryjscy sojusznicy znajdują się natomiast w odległości około 13 km na północ od Al Bab. Wiele wskazywało na to, że Turcja liczyła na wycofanie się z Al Bab Państwa Islamskiego i powtórzenie scenariusza z Dzarabulusu, gdzie zajęto miasto, które przeciwnik opuścił bez walki. Uniemożliwiła to jednak ofensywa SDF.

Póki co żadne natarcie nie nadciąga na Al Bab ze strony wschodniej. Na początku września, pod naciskiem Amerykanów, YPG wycofało się z Manbidż (na drugą stronę Eufratu) i zostały tam tylko arabskie komponenty SDF. Niewykluczone jednak, że w reakcji na frontalny atak turecki na YPG w Efrin, oddziały tej organizacji z Kobane (które są znacznie lepiej uzbrojone i wyszkolone przez USA) znów przekroczą Eufrat i uderzą na Państwo Islamskie od wschodu.

Turcy tymczasem ogłosili, iż rozpoczęli naloty na pozycje YPG w Efrin, zabijając od 160-200 żołnierzy kurdyjskich. Sami Kurdowie twierdzą, że zginęło jedynie 10 ich żołnierzy. Protureccy dzihadyści zapowiedzieli też uderzenie na Tal Rifaat, które od pół roku kontroluje SDF. Problem w tym, że Tel Rifaat znajduje się bardzo blisko pozycji rebeliantów i dżihadystów atakujących siły Assada w Aleppo od zachodu i zajęcie tego miasta przez siły antyassadowskie może być groźne dla interesów rosyjskich, naruszając turecko-rosyjski układ. Teren ten znajduje się również w rosyjskiej strefie nalotów, podczas gdy czoło natarcia SDF-Efrin na Al Bab weszło już w strefę amerykańskich nalotów. Pojawiły się informacje, na razie niepotwierdzone, że USA zaczęło wspierać nalotami ofensywę SDF.

Najbliższe dni pokażą kto pierwszy dojdzie do Al Bab – SDF czy Turcja i czy nastąpi eskalacja walk Turcji z SDF w Syrii. To postawi USA w bardzo niezręcznej sytuacji. Jednak pewne jest to, że jeśli SDF nie wejdzie do Al Bab to Rakka długo jeszcze nie zostanie odbita z rąk Państwa Islamskiego. Warto też dodać, że siły Assada znajdują się w odległości niespełna 10 km na południe od Al Bab, ale póki co nie wykazały żadnego zainteresowania rozgrywką o to miasto.

Witold Repetowicz