Marynarka Wojenna oficjalnie poinformowała, że obiekt badany na początku czerwca br. przez ekspedycję zorganizowaną na pokładzie okrętu ratowniczego ORP „Lech” to brytyjski okręt podwodny HMS „J6” (typu J) o wyporności 1760 t, który zatonął w 1918 r. Od tego momentu nikt nie może już mówić, że ekspedycja zorganizowana przez Marynarkę Wojenną była nieudana, gdyż rozwiązano jeszcze jedną, niewyjaśniona zagadkę z historii wojen. Brytyjczycy do dzisiaj bowiem nie wiedzieli, gdzie dokładnie znajduje się ich zaginiony okręt podwodny.

Dokumenty związane z polskimi badaniami i dokumentacja uzyskana w czasie ekspedycji ORP „Lech” zostały przekazane przez szefa Biura Hydrograficznego Marynarki Wojennej szefowi Biura Hydrograficznego Wielkiej Brytanii kontradmirałowi Tomowi Karstenowi podczas jego wizyty w Gdyni 17 października br. Dziękując brytyjski admirał obiecał pomoc w dalszym prowadzeniu poszukiwań zaginionego ORP „Orzeł”.

Okręt podwodny HMS „J6” został omyłkowo ostrzelany przez brytyjski szkuner typu Q „Cymric”, który w czasie I wojny światowej przerobiono na okręt pułapkę. Po jego wykryciu przez niemiecki okręt podwodny załoga miała udawać panikę do czasu aż nie będzie można otworzyć do Niemców skutecznego ognia z ukrytych dział.

Niestety jedynym „sukcesem” „Cymric” było zatopienie 15 października 1918 r. (a więc dokładnie 95 lat temu) okrętu podwodnego „J6”. Sprawę ujawniono zgodnie z rozkazem brytyjskiej admiralicji dopiero po 50 latach – w 1969 r. „Cymric” miał pomylić brytyjski „J6” z niemieckim U6. Co gorsza już na początku walki zabito sygnalistę na brytyjskim okręcie podwodnym, który ostatecznie zatonął razem z 15 członkami załogi (30 osób uratowano).

Po polskiej identyfikacji miejsce spoczynku HMS „J6” zostanie prawdopodobnie oficjalnie oznaczone na mapach morskich jako cmentarz morski, przez co nie wolno tam będzie prowadzić badań i połowów, a załogi brytyjskich okrętów powinny oddawać honory wojskowe swoim poległym kolegom.