Rosomaki i Raki ćwiczą pokonywanie Odry

Jednym z kluczowych elementów ćwiczeń Dzielny Bóbr-25 było pokonywanie przez ćwiczące pododdziały przeszkód wodnych (odcinek Odry). Oprócz czołgów Leopard 2A4/A5 oraz PL brały w nich udział także transportery opancerzone Rosomak oraz moździerze samobieżne M120K Rak. Pojazdy te pokonywały rzekę zarówno o własnych siłach, jak i za pomocą promu.

Od strony obrony powietrznej przeprawę zabezpieczał system przeciwlotniczy Osa-AKM-P1 Żądło (który również samodzielnie pokonał przeszkodę wodną), a także zestaw Hibneryt transportowany na amfibijnym transporterze PTS. Co ciekawe, pierwszy z pojazdów posiadał jedynie 2 pociski rakietowe, a nie 6, jak zazwyczaj. Za bezpieczeństwo pojazdów oraz załóg pod kątem przeprawy odpowiadał (podobnie jak w przypadku czołgów Leopard 2) wóz zabezpieczenia technicznego Bergepanzer 2.

Celem ćwiczeń Dzielny Bóbr-25 było zademonstrowanie oraz sprawdzenie gotowości obronnej i skuteczności zintegrowanych działań 11. Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej oraz wojsk sojuszniczych. W ramach nich testowano efektywność prowadzonych działań w środowisku wielodomenowym z zakresu wykorzystania nowoczesnej techniki wojskowej, systemów rozpoznania oraz środków rażenia. Ćwiczenia te trwały od 29 września do 24 października.

KTO Rosomak to licencyjna odmiana fińskiego kołowego transportera opancerzonego Patria AMV. Wóz jest produkowany w zakładach Rosomak S.A. w Siemianowicach Śląskich. Różni się od pierwowzoru z Finlandii m.in. zmniejszonymi wymiarami, które czynią go zdolnym do przewozu na pokładzie średnich samolotów transportowych z rodziny C-130 Hercules. Pojazd ten jest bazą dla wielu wersji specjalistycznych, jak wozy ewakuacji medycznej, wozy zabezpieczenia technicznego, a nawet pojazdy walki radioelektronicznej. Jednostkę napędową stanowi silnik Scania DI 12 56A03PE o mocy 480 KM. Bazowo ważący 22 tony wóz może rozpędzić się do 100 km/h na drodze oraz do 10 km/h podczas pokonywania przeszkód wodnych metodą pływania.

Poziom ochrony może zostać podwyższony dzięki zestawom dodatkowego opancerzenia, lecz jego montaż odbywa się kosztem zdolności wozu do pływania. Tak wyposażony pojazd ma być odporny na ostrzał przedniej części kadłuba przez pociski starszego typu kal. 30 mm wykorzystywane przez rosyjskie armaty automatyczne 2A42. W przypadku burt kadłuba poziom ochrony po dopancerzeniu odpowiada poziomowi 4 według normy STANAG 4569A, tj. chroni przed amunicją przeciwpancerną kal. 14,5 mm.

W wariancie kołowego bojowego wozu piechoty uzbrojenie umieszczono w wieży Hitfist-30P o włoskim rodowodzie. Uzbrojeniem głównym jest armata łańcuchowa Bushmaster II Mk44 kalibru 30 mm. Sprzężono z nią uniwersalny karabin maszynowy UKM-2000C kal. 7,62 mm. Zapas amunicji do armaty automatycznej wynosi 200 nabojów. Opancerzenie pojazdu zapewnia załodze ochronę przed amunicją kal. 14,5 mm od przodu oraz 7,62 mm w przypadku boków i tyłu kadłuba.

M120K Rak to armatomoździerz samobieżny kalibru 120 mm. Załogowy system wieżowy osadzono na podwoziu kołowego transportera opancerzonego Rosomak. Korpus wieży wykonano z płyt z walcowanej stali. Bez dodatkowego opancerzenia moduł posiada osłonę balistyczną na poziomie 1 według normy STANAG 4569. Armatomoździerz jest ładowany odtylcowo. Jest też wyposażony w zmechanizowany układ zasilania w amunicję (automat ładowania). Długość przewodu lufy o gładkim przewodzie wynosi 25 kalibrów. W zależności od amunicji donośność wynosi od 8 do 12 km (obecnie trwają prace nad granatami o donośności 14 km). Szybkostrzelność określa się na 6-8 strzałów na minutę. Zapas amunicji wynosi 46 nabojów, z czego 20 znajduje się w magazynie automatu ładowania. Do samoobrony służy uniwersalny karabin maszynowy UKM-2000 kalibru 7,62 mm.

Wóz wyposażono w nowoczesny zestaw kierowania ogniem Topaz oraz przyrząd obserwacyjno-celowniczy z dalmierzem laserowym. Dzięki temu ostatniemu Rak może prowadzić ogień bezpośredni, płaskotorowy (dlatego jego uzbrojenie główne jest armatomoździerzem, a nie po prostu moździerzem). Napędy wieży są elektryczne, jednak w przypadku awarii istnieje możliwość ręcznego obrotu modułem uzbrojenia. Opancerzenie kadłuba zapewnia załodze ochronę przed amunicją kal. 14,5 mm od przodu oraz 7,62 mm z boków i tyłu kadłuba. Pojazd napędza silnik Scania o mocy 490 KM, który umożliwia rozpędzenie ważącego 24,5 tony wozu do 80 km/h. Obecnie Raki znajdują się w służbie sił zbrojnych Polski i Ukrainy.

Osa-AKM-P1 Żądło to polska modernizacja radzieckiego systemu obrony powietrznej krótkiego zasięgu 9K33 Osa (odmian 9K33M2 Osa-AK oraz 9K33M3 Osa-AKM) opracowana przez Wojskowe Zakłady Uzbrojenia w Grudziądzu. Premiera tej konstrukcji miała miejsce na targach MSPO 2004. System otrzymał unowocześnione systemy naprowadzania i kierowania ogniem oraz zmienione parametry stacji radiolokacyjnej poprawiające jej odporność na zakłócenia. Kluczowym elementem dla tej wersji jest jednak dodanie głowicy optoelektronicznej z autotrackerem, kamerą termowizyjną i dalmierzem laserowym. Wymieniono też szereg elementów analogowych na cyfrowe.

Wszystkie te zmiany pozwoliły na znaczące zwiększenie skuteczności polskich Os. Uzbrojenie wciąż stanowi sześć naprowadzanych radiokomendowo pocisków przeciwlotniczych 9M33M2/M3 o zasięgu rażenia 10-12 km (chociaż na Ukrainie udało się wyeliminować cele na dalszym dystansie). Podwozie pozostało bez zmian i stanowi je amfibijny pojazd BAZ-5937 w układzie 6x6.

Hibneryt to polski artyleryjski zestaw przeciwlotniczy opracowany w latach 80. XX wieku poprzez posadowienie na podwoziu samochodu ciężarowego Star 266 armat przeciwlotniczych ZU-23-2. Powstały łącznie cztery odmiany, cechujące się m.in. zwiększonym poziomem ochrony załogi, innym typem podwozia (np. Star 266M) czy ulepszonym uzbrojeniem w postaci wymiany klasycznych ZU-23-2 na system ZUR-23-2KG Jodek-G wyposażony m.in. w rakiety przeciwlotnicze Grom. Za jego pomocą można razić cele oddalone o 2500 metrów przy pomocy uzbrojenia lufowego oraz 5,5 km przy użyciu pocisków Grom stosowanych w wersji Jodek-KG.

Szybkostrzelność praktyczną określa się na 400 wystrzałów na minutę, przy prędkości wylotowej pocisku wynoszącej 970 m/s. Z racji na swoje uzbrojenie można za pomocą Hibneryta eliminować także cele lekko opancerzone. Pojazdy tego typu w dwóch wariantach służyły do osłony przeciwlotniczej polskich kontyngentów wojskowych w Iraku i Afganistanie.