Redback - ewolucja BWP z Korei [ANALIZA]

Program australijskich testów w ramach Risk Mitigation Activity (RMA) jest tak dobrany aby poznać wiele interesujących każdego wojskowego szczegółów sprawdzanych bwp. Badaniom poddane będą takie obszary jak: sprawdzenie możliwości ogniowych, mobilności taktycznej czy zapewnianego poziomu osłony balistycznej i przeciwminowej. Wszystko to na specjalnych poligonach i ośrodkach testowych należących australijskiej armii z udziałem po trzech egzemplarzy konkurencyjnych bwp (bojowy wóz piechoty). Ostateczna decyzja, który z bwp wyjdzie zwycięski zostanie podjęta w 2022 roku. Jest o co walczyć, bowiem Australia chce pozyskać ok. 450 sztuk bwp i 17 wozów specjalistycznych wraz z pakietem wsparcia i zabezpieczeniem w całym cyklu ich eksploatacji.

Narodziny Redbacka

Impulsem do powstania konstrukcji AS21 Redback stał się program Land 400 Phase 3 (Mounted Close Combat Capability), którego celem jest wyłonienie następcy przestarzałych, choć sukcesywnie modernizowanych gąsienicowych transporterów M113AS4 australijskiej armii. Jednak, tak naprawdę południowokoreański koncern Hanwha Defense Systems, podejmując się skonstruowania AS21 Redback na bazie dobrze już znanego K21 (jego głęboka modyfikacja), myślał też zapewnie o innych potencjalnych rynkach eksportowych. Dlatego oferuje nie tylko nowoczesny i modułowy w budowie bwp, ale i kompleksowy łańcuch dostaw, wsparcia eksploatacji i całego procesu szkolenia żołnierzy.

Wracając do samej Australii, to powołano już spółkę — Hanwha Defense Australia oraz grupę Team Redback do której należą m.in. Elbit Systems, Electro Optic Systems (EOS), ECLIPS, Milspec, Bisalloy, Soucy, Marand i CBG Systems. W przypadku wygranej, sama produkcja Redbacka ma być prowadzona w zakładach w Geelong na południe od Melbourne. Do wykonania testów w Australii dostarczono dwa pierwsze prototypy Redbacka w lipcu 2020 roku, a trzeci w grudniu. Trzeba podkreślić, że pierwsza oficjalna prezentacja prototypu nowego bwp miała miejsce podczas trwania salonu wystawienniczego Seoul International Aerospace & Defense Exhibition 2019 (ADEX 2019).

Załoga AS21 liczy trzech żołnierzy, a on sam przewozi do ośmiu żołnierzy desantu. Wszyscy zajmują miejsca w siedziskach redukujących skutki oddziaływania na człowieka wysokich przyspieszeń spowodowanych przez wybuch miny lub innego ładunku. Żołnierze desantu mają do dyspozycji dwa włazy umieszczone w stropie kadłuba i otwieraną rampę tylną, zaopatrzoną w dodatkowe drzwi ewakuacyjne.

Długość wozu została zwiększona z 6900 (w wypadku K21) do 7600 mm, a masa bojowa sięga już 42 000 kg (standardowy K21, którego dalekim rozwinięciem jest Redback, ma masę 25-27 ton, zdolność do pływania przy wykorzystaniu pływaków). Przedział kierowania został zlokaliozwany po prawej, a napędowy po lewej stronie z przodu pojazdu. Kierowca ma do swojej dyspozycji zestaw peryskopów i kamer oraz nowoczesny panel wskaźników kontrolnych.

Zródłem napedu jest wysokoprężny silnik MTU MT 881 Ka-500 o mocy 1000 KM, sprzęgnięty z automatyczną skrzynią biegów Allison X1100-5A3. Dzięki niemu Redback może osiągnąć na drodze utwardzonej prędkość ponad 65 km/h (do 40 km/h w terenie), a jego maksymalny zasięg wynosi 520 km. Zawieszenie jest hydropneumatyczne.

Zastosowane gumowe gąsienice (CRT) redukują generowany przez poruszający się pojazd hałas, wibrację, opory toczenia oraz również zużycie paliwa (a przez to uzyskano zwiększenie zasięgu) oraz zwiększają komfort samej jazdy czy obniżają koszty eksploatacji. Układ wydechowy i chłodzenia silnika skonstruowano zgodnie z zasadą redukcji promieniowania cieplnego i poziomu emitowanego hałasu. Wóz zapewnia pokonanie przeszkód wodnych do głębokości 1500 mm (bez przygotowania), zboczy o nachyleniu 60 stopni i pochyleniu powyżej 30 stopni oraz ścian o wysokości do 1000 mm.

AS21 Redback otrzymał dwuosobowy system wieżowy T2000 w którym zamontowano 30 mm armatę automatyczną Bushmaster Mk44S i sprzężony z nią 7.62 mm km MAG 58. Armata o dwustronnym systemie zasilania jest dostosowana do strzelania amunicją programowalną. Jej szybkostrzelność to 100-200 pocisków na minutę a zakres kątów w elewacji wynosi od -10 do +60⁰. Bezpośrednio dostępna amunicja to 200 sztuk.

Po bokach wieży zamontowano dwa bloki, po cztery, wyrzutni granatów dymnych kal. 76 mm oraz zestaw czujników ostrzegających o kierunkowym opromieniowaniu wozu wiązką laserową. Samą wieżę opracowała australijska firma Electro Optic Systems (EOS) we współpracy z izraelskim Elbit Systems (w zakresie integracji systemów klasy C4I). Jest to rozwiązanie modułowe, załogowe lub bezzałogowe (ZSSW), z możliwością zamontowania w niej armat o kalibrze od 25 do 50 mm (np. armaty Bushmaster Mk.3 35/50 mm) czy km 5.56 lub 7.62 mm. Ponadto można ją zintegrować z wyrzutnią ppk (mocowanych na unoszonej z tyłu lawecie) z pociskami Javelin lub Spike LR2 czy zamontować na niej ZSMU EOS R400S Mk 2 HD z 30 mm armatą M230LF, 7.62 mm km lub 12.7 mm wkm (lub EOS R150 czy R600). Masa maksymalna T2000 z amunicją wynosi ok. 6000 kg.

Dowódca bwp ma do dyspozycji zestaw celowników panoramicznych, które można zainstalować samodzielnie lub w ramach systemu zamontowanego ZSMU np. EOS R400S Mk.2HD. Dodatkowo Hanwha oferuje nowoczesny system zarządzania polem bitwy (BMS). Załoga może korzystać z nahełmowego systemu celowniczego Iron Vision działającego w technice rzeczywistości rozszerzonej ze zintegrowanymi sensorami i czujnikami, w tym kamerą dzienną, termowizorem i dalmierzem laserowym oraz laserowym system ostrzegawczym działającym w zakresie 360°. Ponadto ma do dyspozycji port zarządzania pokładowym BSP i moduł zbierania dodatkowych informacji z radiolokatorów ewentualnie zamontowanego aktywnego systemu ochrony pojazdu (ASOP).

Możliwości zwalczania różnych zagrożeń zwiększa zastosowanie automatycznego systemu rozpoznawania celów i ich śledzenia oraz rozbudowanego SKO czy systemu zapewniającego 360⁰ panoramiczną obserwację otoczenia wokół pojazdu za pomocą bloku czujników optoelektronicznych. System zobrazowania dostępny jest nie tylko dla wszystkich członków załogi, ale również dla desantu. Zwiększa on znacznie możliwości wozu w zwalczaniu różnych zagrożeń oraz minimalizuje czas reakcji na nie załogi i przewożonych żołnierzy. Ponadto istnieje możliwość montażu system detekcji wystrzału przekazującego informację załodze o zagrożeniach związanych z użyciem małokalibrowej broni piechoty i powodującego automatyczny obrót wieży w kierunku jego wykrycia.

Specjalnie zaprojektowana elektroniczna architektura bwp umożliwia stosunkowo łatwe podłączenie kolejnych modułów czy zespołów elektronicznych w przyszłości. Dodatkowo wóz można wyposażyć w informatyczny system zarządzania walką, kolejne moduły łączności wewnętrznej i zewnętrznej oraz systemy dystrybucji i przetwarzania pozyskanego obrazu.

Poziom zapewnianej ochrony balistycznej i przeciwminowej pozostaje niejawny, ale można przypuszczać, że jest wysoki (chociażby ze względu na australijskie wymagania). Według niektórych źródeł stalowy pancerz zapewnia ochronę od poziomu II do VI według STANAG 4569 A. Wzrasta ona dodatkowo dzięki możliwości montażu dodatkowych modułów opancerzenia przygotowanego przez izraelskiego Plasana oraz wewnętrznym wykładzinom przeciwodłamkowym. Ponadto wóz dostosowano do zamontowania specjalnych siatek zabezpieczających przed atakiem z wykorzystaniem ręcznych granataników ppanc. oraz ASOP Iron Fist firmy Elbit Systems.

Standardowym wyposażeniem ma być system zapewniający kontrolę środowiska pracy a łączący moduły ogrzewania, klimatyzacji, filtrowentylacji i ochrony przed bronią masowego rażenia.

Podsumowanie

Australia stawia na zapewnienie przez przyszły bwp wysokiego stopnia osłony balistycznej i przeciwminowej dla swoich żołnierzy, przy dużej sile ognia i manewrowości pojazdu. W tym ostatnim przypadku chodzi nie tylko o tą taktyczną, ale też taktyczno-operacyjną, a nawet strategiczną. Doktryna australijska zakłada bowiem odsuwanie zagrożenia od własnych granic, z czym wiąże się zapewnienie armii możliwości projekcji siły wszędzie tam, gdzie wymaga tego interes narodowy i zobowiązania sojusznicze.

Pogodzenie tych wymagań sprawia, że do ostatecznej rywalizacji stają maszyny o masie ponad 40 000 kg, nie posiadające zdolności do pokonywania przeszkód wodnych pływaniem. Jednak wybrany pojazd ze względu na ww. doktrynę raczej nie będzie używany na terenie Australii, a w bardzo zróżnicowanym środowisku pola walki. Ponadto będzie transportowany drogą powietrzną i morską, co jednak nie przeszkadza stawiać armii takich a nie innych warunków dotyczących wysokiego poziomu osłony.