Największy włoski okręt wojenny wszedł do służby

Jednostka powstała w ramach realizowanego już od ponad dekady programu odnowy włoskiej floty – Programma di Rinnovamento Navale, dzięki któremu nie tylko będzie ona nowocześniejsza, ale również silniejsza niż dotychczas. Nic dziwnego, że wydarzeniu połączonemu z przysięgą 150 podchorążych pierwszego roku Akademii Marynarki Wojennej w Livorno nadano bardzo uroczystą oprawę. Przede wszystkim wziął w niej udział prezydent Republiki Włoskiej Sergio Mattarella, którego córka Laura jest matką chrzestną Trieste. Ponadto podczas uroczystości obecni byli minister obrony Guido Crosetto, najwyżsi dowódcy włoskiej marynarki wojennej, prezydent regionu Toskania Eugenio Giani oraz burmistrz Livorno Luca Salvetti.

Kontrakt i budowa UAM

Uchwalenie w maju 2015 r. programu odnowy włoskiej floty pozwoliło na podpisanie kontraktu na budowę pierwszego w składzie Marina Militare uniwersalnego okrętu desantowego (Unità anfibia multiruolo - UAM). Stosowna umowa o wartości 1,126 mld euro została zawarta 1 lipca 2015 r. pomiędzy włoskim Ministerstwo Obrony a konsorcjum firm Fincantieri i Finmeccanica (obecnie Leonardo). W ramach realizacji tego kontraktu do koncernu Fincantieri trafiło 853 mln euro, zaś Leonardo 273 mln euro.

Kadłub Trieste powstał w stoczni Fincantieri w Castellammare di Stabia pod Neapolem. Cięcie pierwszych blach pod budowę tego okrętu nastąpiło 12 lipca 2017 r., położenie stępki 20 lutego 2018 r., zaś uroczyste wodowanie odbyło się 25 maja 2019 r. Następnie kadłub jednostki został przeholowany do stoczni Fincantieri w Muggiano koło La Spezii, gdzie kontynuowano proces wyposażania i przygotowania do prób morskich, które rozpoczęły się 12 sierpnia 2021 r.

Parametry techniczne jednostki

Nowy włoski desantowiec to duża jednostka o standardowej wyporności 25 816 t i wyporności całkowitej wynoszącej 38 000 t. Maksymalna długość kadłuba to 245,00 m, długość między pionami 213,40 m, maksymalna szerokość 47,00 m (na linii wodnej 27,70 m), zaś zanurzenie 7,20 m. Okręt jest wyposażony w siłownie w układzie CODLOG (dwie turbiny gazowe Rolls-Royce MT30 o mocy po 48 500 KM, dwa silniki wysokoprężne MAN 20V32/44CR o mocy po 15 000 KM oraz dwa silniki elektryczne o mocy 5,2 MW dla pływania z mniejszymi prędkościami). Taki układ napędowy pozwala na rozwijanie prędkości maksymalnej wynoszącej 25 w., prędkość ekonomiczna wynosi 18 w., zaś osiągana na silnikach elektrycznych 10 w. Zasięg wynosić ma 7 000 Mm/16 w., a autonomiczność 30 dób.

Grupa lotnicza i wyposażenie lotnicze

Mimo, że Trieste nie jest klasycznym lotniskowcem to dysponuje możliwością zaokrętowania silnej grupy lotniczej liczącej 28-34 samolotów i śmigłowców. W skład grupy lotniczej wchodzić będą samoloty pionowego startu (STOVL) Boeing AV-8B+ Harrier II lub Lockheed Martin F-35B Lightning II bądź też śmigłowce typu Leonardo AW101, NHIndustries NH90, Leonardo AW129 Mangusta. Cechą charakterystyczną tej jednostki jest posiadanie dwóch oddzielnych nadbudówek, przy czym operacje lotnicze są kierowane z nadbudówki rufowej. Na pokładzie startowym o wymiarach 230×36 m i powierzchni 7400 m² wyznaczonych zostało dziewięć stanowisk startowych dla śmigłowców lub samolotów pionowego startu.

Pokład startowy oraz hangar obsługiwany jest przez dwa podnośniki o wymiarach 15×15 m i udźwigu 42 t usytuowane po obu burtach za rufową nadbudówką. W części dziobowej pokładu startowego znajduje się „skocznia” wspomagającej start samolotów STOVL. Bezpośrednio pod pokładem startowym znajduje się hangar o wymiarach 107×21×10 m i powierzchni 2300 m². Może w nim stacjonować 14 maszyn, w tym 4-6 samolotów i 8-10 śmigłowców w zależności od konfiguracji.

Możliwości transportowe i desantowe Trieste

W przypadku rezygnacji z zaokrętowania części grupy lotniczej hangar może być wykorzystywany także do transportu pojazdów i ładunków, co daje dodatkowe 530 m linii ładunkowej. Poniżej znajduje się pokład ładunkowy o łącznej powierzchni 2200 m², jest on połączony z hangarem pochylnią, po której mogą między nimi przemieszczać się pojazdy kołowe. Pokład ten został podzielony na garaż dla pojazdów w wymiarach 55x19 m (235 m linii ładunkowej) oraz zatapialny dok o wymiarach 50x15x9,2 m.

W tym ostatnim będą mogły być transportowane cztery barki desantowe typu LC 23, specjalnie zaprojektowane z myślą o tych okrętach. Wymiary doku pozwalają również przyjąć amerykański poduszkowiec typu LCAC lub francuski katamaran typu EDA-R. Dostęp do doku umożliwiają wrota w pawęży o wymiarach 18x6 m, zaś do garażu znajdująca się po prawej burcie rampa o wymiarach 6,5x5 m. Zarówno wrota rufowe jak i boczna rampa ma nośność 62 t co ma duże znaczenie w przypadku transportu pojazdów gąsienicowych, a szczególnie czołgów.

Uniwersalny okręt desantowy-dok Trieste zastąpi w służbie pierwszy włoski lotniskowiec Giuseppe Garibaldi (C 551), który było obecny w Livorno cumując przy tym molu co jego następca. Mimo że nowy okręt został zaprojektowany przede wszystkim do prowadzenia operacji desantowych, to będzie mógł realizować również szeroki zakres innych zdań. Można do nich zaliczyć obronę przeciwlotniczą zespołów okrętowych, transport oddziałów wojsk lądowych i wparcie ich pod względem logistycznym, pełnienie roli jednostki dowodzenia zarówno działań prowadzonych na lądzie jak i morzu, ochronę morskich linii komunikacyjnych oraz walkę z piractwem a także działania humanitarne zarówno w czasie konfliktów zbrojnych jak i klęsk żywiołowych.