ILA 24: Rafael pokazuje swoją rakietową ofertę

Obecność izraelskich firm, w tym Rafaela, na ILA 2024 jest interesująca nie tylko z powodów czysto technicznych – a więc sprzętu, które promują i chcą sprzedać na niemiecki i europejski rynek – ale również z przyczyn politycznych. Zaledwie tydzień temu, a dokładnie 31 maja, Francja ogłosiła, że izraelskie firmy mają zakaz uczestniczenia w tegorocznej edycji francuskich targów Eurosatory (17-21 czerwca).

Niemcy nie zdecydowały się na taki krok, chociaż w tym kraju również dostrzec można wyraźne niezadowolenie społeczne co do izraelskiej operacji wojskowej w Strefie Gazy, która skutkuje rosnącymi stratami wśród ludności cywilnej.

Rafael w Niemczech promuje znane konstrukcje pocisków rakietowych. Wśród nich jest dobrze znany Stunner (SkyCeptor), będący elementem systemu David’s Sling (Proca Dawida), przeznaczonym do obrony przeciwrakietowej na średnim i dużym dystansie (w zasięgu od 40 do 300 kilometrów, w tym ciężkich rakiet artyleryjskich oraz rakiet balistycznych krótkiego zasięgu). Pociski Procy Dawida wykorzystują energię kinetyczną do niszczenia celów, czyli tzw. hit-to-kill. Systemy pokładowe rakiety, tzn. sensory wykrywania i śledzenia celu, potrafią operować w każdych warunkach atmosferycznych. Stunner to wspólne dzieło Rafaela i Raytheona.

System Proca Dawida jest już operacyjny. Jego uruchomienie nastąpiło w 2017 roku. Sześć lat później w rejonie Tel Awiwu doszło do pierwszego i zdaniem Izraelczyków skutecznego wykorzystania bojowego (w 2018 roku bezskutecznie próbowano przechwycić dwa pociski systemu 9M79 Toczka).

To również Tamir, a więc rakiety systemu Iron Dome (Żelazna Kopuła). Tamir posiada głowicę wybuchową i zapalnik zbliżeniowy. Każda wyrzutnia jest samodzielna, a więc może być rozmieszczona z dala od centrum dowodzenia. Wówczas wymiana informacji następuje bezprzewodowo. Według dostępnych informacji jedna bateria jest w stanie zabezpieczyć do 150 km² powierzchni. Tamir ma około 3 metrów długości i rozwija prędkość 700 m/s. Może on przechwytywać cele wystrzelone w promieniu 4-70 km. Masa głowicy to około 11 kilogramów.

Nie mogło zabraknąć rodziny przeciwpancernych pocisków kierowanych Spike, w tym ER2, które mogą neutralizować cele w odległości do 10 km (w przypadku wystrzeleniu z platformy naziemnej) lub do 16 km (ze statku powietrznego). Wariant ten pojawił się w 2018 roku. Zarówno Spike ER2 jak i NLOS są oferowane Wojsku Polskiemu.

Podczas ILA 2024 izraelski Rafael pokazuje również SPICE 250ER, a więc naprowadzana na cel bomba szybująca. Stanowi ona element serii o nazwie Spice (Smart, Precise Impact, Cost-Effective), a więc zestawów przekształcających standardowe bomby Mk 84 i Mk 83 w broń precyzyjną. Spice-250 nie jest jednak pakietem modyfikującym, lecz stworzonym od podstaw samodzielnym środkiem rażenia szerokiej gamy celów naziemnych. Posiada podwójny system naprowadzania – elektrooptyczny i satelitarny.

Według Rafaela, SPICE 250 ER ma takie same właściwości jak SPICE 250 i jest wyposażony w silnik, który zwiększa zasięg do co najmniej 150 km. Zwiększony zasięg został osiągnięty bez zmiany systemu planowania misji oraz intefejsu.

Spice-250 może precyzyjnie razić cele w każdych warunkach pogodowych, zarówno w dzień i w nocy. Rafael przekonuje, że Spice-250 jest odporna na próby zakłócania GPS. Przygotowanie pocisku do misji następuje albo już na lądzie, albo w powietrzu – w ramach planowania wykorzystuje się między innymi współrzędne geograficzne, informacje o warunkach pogodowych, a także dane topograficzne terenu. Przed wystrzeleniem pilot wgrywa dane do pocisku, w tym o położeniu celu (można zapisać około stu współrzędnych). Lot do celu jest realizowany w sposób autonomiczny, z wykorzystaniem wgranych wcześniej danych oraz nawigacji GPS i inercyjnej (INS). W momencie podchodzenia do celu Spice-250 porównuje dane zbierane w czasie rzeczywistym przez głowicę opto-elektroniczną z danymi w komputerze pokładowym. 

W 2023 roku Rafael, Diehl Defence oraz Hensoldt zawiązały współpracę w zakresie Spice-250 ER. Jest on oferowany Luftwaffe, która rozwija program Eurofighter EK (samoloty do walki elektronicznej i przełamywania obrony przeciwlotniczej nieprzyjaciela). Maszyny te mają do 2030 roku uzyskać certyfikację NATO i zastąpić samoloty Tornado Eloka.  

Ciekawym elementem wystawy jest Ice Breaker, będący pokazanym pierwszy raz w 2022 roku pociskiem stand-off klasy powietrze-ziemia/woda (zasięg to około 300 km na niskim pułapie). Rafael podkreśla, że Ice Breaker jest odporny na przeciwśrodki nieprzyjaciela, w tym zakłócanie łączności satelitarnej. Może on działać w każdym warunkach terenowych. Ice Breaker ma poniżej 4 metrów długości i masę mniejszą niż 400 kg.