Niemcy: europejski system obrony przeciwlotniczej, ale jaki? [KOMENTARZ]

Wojna na Ukrainie - raport specjalny Defence24.pl

Scholz zapowiedział zamiar budowy nowego systemu obrony przeciwlotniczej, obejmującego oprócz Niemiec także sąsiednie kraje, pod koniec sierpnia – przypomniała w niedzielę dpa. Plany te powstały w odpowiedzi na agresję Rosji na Ukrainę.

Granicząca z Rosją Litwa z zadowoleniem przyjęła tę inicjatywę, co podczas sobotniego spotkania ministrów obrony Niemiec i Litwy potwierdził Anuszauskas. "Będziemy w tym uczestniczyć, bez wątpienia" – zapowiedział minister, cytowany przez PAP. Litwa posiada na swoim wyposażeniu zestawy przeciwlotnicze krótkiego zasięgu NASAMS (2 jednostki ogniowe), ale wyrażała też zainteresowanie pozyskaniem zdolności obrony średniego zasięgu (w tym przed atakiem rakiet balistycznych).

„Wojna na Ukrainie pokazuje, że zabezpieczenie przestrzeni powietrznej jest jednym z najważniejszych elementów bezpieczeństwa. Inne kraje potwierdziły już swoje zainteresowanie" – stwierdziła Lambrecht, nie podając więcej szczegółów.

„Mam nadzieję, że będzie ich więcej, ponieważ byłby to bardzo ważny znak, że koordynujemy wspólnie tę obronę przeciwlotniczą i zapewniamy jej interoperacyjność tam, gdzie obecnie są luki" – podkreśliła niemiecka minister obrony.

KOMENTARZ:

Powstaje pytanie, w jaki sposób będzie budowany taki system. Jedną z opcji byłyby wspólne zakupy systemów obrony przeciwlotniczej jednego typu przez różne państwa i stworzenie wspólnej "floty" systemów OPL, na przykład opartych o niemiecką rodzinę IRIS-T (ma ona być szeroko rozwijana, także z uwzględnieniem stworzenia nowej wersji IRIS-T SLX) lub inne rozwiązanie. Tego rodzaju polityczne deklaracje można by jednak również spełnić poprzez zwiększenie zdolności do współdziałania już istniejących i planowanych systemów, równolegle z częściowym (ale nie pełnym) ujednoliceniem sprzętu.

Różne państwa, które mogą potencjalnie być zainteresowane dołączeniem do inicjatywy, w części podjęły już decyzje o modernizacji swoich systemów obrony powietrznej i raczej na pewno będą je realizować. Przykładowo, Polska, aspirująca do NATO Szwecja i Rumunia zakupiły amerykańskie zestawy średniego zasięgu Patriot (w wypadku Polski z systemem IBCS), Patrioty są też używane i modernizowane w Niemczech czy Holandii, podczas gdy Włochy i Francja raczej na pewno będą kontynuować budowę systemu średniego zasięgu opartego o system SAMP/T, bo wprowadzono go stosunkowo niedawno.

Trzeba tutaj przypomnieć, że współpraca systemów OPL w państwach NATO jest już doskonalona od co najmniej kilku lat, na przykład w ramach ćwiczeń z serii Tobruq Legacy, w których wielokrotnie uczestniczyli polscy przeciwlotnicy. W ich trakcie ćwiczono współdziałanie, ale też przekazywanie danych pomiędzy systemami dowodzenia. Dodajmy, że Niemcy są państwem ramowym NATO (tzw. framework nation) w zakresie obrony powietrznej, uczestniczyły w szerokim zakresie we wspomnianych ćwiczeniach Tobruq Legacy, wraz z Holandią rozlokowały po otwartej agresji Rosji na Ukrainę baterie Patriot na Słowacji, a w latach 2013-2015 uczestniczyły w misji Active Fence w Turcji.

Dziś podstawę naziemnej obrony powietrznej w Niemczech stanowi 12 baterii Patriot PAC-3/PAC-3+ przeznaczonych do użycia operacyjnego, uzupełnionych przez nieliczne zestawy bardzo krótkiego zasięgu Stinger/Ozelot. Zdolności obrony powietrznej krótkiego zasięgu będą musiały zostać odbudowane niemal od zera, co jest jednym z podstawowych zadań nowego funduszu modernizacji Bundeswehry. Pojawiały się też doniesienia o możliwym pozyskaniu przez Niemcy systemów obrony przeciwrakietowej o większym zasięgu od Patriota, takich jak izraelski Arrow 3 (który miał zostać oceniony jako preferowany) lub amerykański THAAD. Być może niebawem poznamy więcej szczegółów inicjatywy