Iran przetestował pocisk manewrujący. "Groźniejszy niż rakiety balistyczne"

"Die Welt" zaznacza, że Iran informował już w marcu 2015 roku o posiadaniu rakiet manewrujących. Jednak obecnie po raz pierwszy świat dowiedział się o udanej próbie takiego pocisku znajdującego się na wyposażeniu irańskich sił zbrojnych. Dla sąsiadów Iranu ten typ broni mogący dysponować zasięgiem nawet 3000 km stanowi znacznie większe zagrożenie niż rakiety balistyczne - ocenia "Die Welt".

Ekspert do spraw bezpieczeństwa Hans Ruehle powiedział, że Iran dysponuje od co najmniej dziesięciu lat technologią pozwalającą na budowę pocisków manewrujących. W latach 90. XX wieku ówczesny prezydent Iranu nabył na Ukrainie całą fabrykę produkującą ten typ rakiet. Przedstawiciele Teheranu kupili ponadto na czarnym rynku 12 rosyjskich pocisków Ch-55. Zostały one dokładnie przebadane przez irańskich inżynierów i posłużyły w okresie późniejszym do produkcji własnych pocisków. Jeżeli irańskie pociski mają taki sam zasięg jak rosyjskie Kh-55, to są w stanie trafić w cele nie tylko na terenie Izraela, lecz także w Europie - pisze "Die Welt".

Trzeba też pamiętać, że rakiety manewrujące, choć charakteryzują się niższą prędkością, mogą okazać się trudniejsze do wykrycia od pocisków balistycznych. Największe niebezpieczeństwo może spowodować jednoczesny atak pociskami balistycznymi i manewrującymi - takie zagrożenia są uznawane za szczególnie trudne dla systemów obrony powietrznej.

Raduga Kh-55 (kod NATO: AS-15 Kent) to rakieta manewrująca, która weszła do służby w radzieckim lotnictwie dalekiego zasięgu w 1983 roku. Początkowo przeznaczona była do wykonywana uderzeń jądrowych z użyciem głowicy termonuklearnej o mocy 200 kt. Ok. 2000 roku wprowadzono do służby także wersję konwencjonalną Ch-555. Rakieta jest wyposażona w ukraiński silnik Motor Sich JSC R95-300 i porusza się z prędkością poddźwiękową. Waga pocisku wynosi ponad 1,5 tony, a zasięg w podstawowych wersjach od 2500 (Ch-55) do 3000 km (Ch-55SM). 

Pocisk doczekał się szeregu wersji rozwojowych, którymi są pociski o obniżonej powierzchni odbicia radarowego Ch-101/102 (konwencjonalne Ch-101 były używane w Syrii) oraz wersje o skróconym zasięgu CH-SD (300 km) i CH-65SE (600 km) budowane z myślą o ich użyciu jako broni taktycznej oraz jako propozycja eksportowa. Obecnie poza Rosją i Iranem rakietami z rodziny Ch-55 dysponuje także Chińska Republika Ludowa. Nie ujawniono przy tym jaką dokładnie wersją pocisku może dysponować Iran. Prawdopodobnie oryginalny rosyjski pocisk był modernizowany siłami lokalnego przemysłu. 

PAP/AH