Rosjanie wzmacniają BMP-3 pancerzem reaktywnym

Nie jest wiadome, czy pancerz, jaki widzimy na BMP-3 to Karakas-2 w konfiguracji sprzed lat, czy może jest to rozwiązanie opracowane na jego podstawie w roku 2022 przez koncern Kałasznikow. Zestaw przeznaczony jest dla frontu i burt kadłuba oraz wieży, a jego masa wynosi 4200 kg. Ma on pokrywać 62% burt kadłuba (zatem miejsca najbardziej narażonego na ostrzał), 36% powierzchni frontu kadłuba i 70% wieży. Ma on według producenta zapewniać ochronę przed pojedynczymi głowicami kumulacyjnymi, zatem zwiększy odporność pojazdu bazowego na ppk starszego typu i granatniki piechoty. Dodatkowo ma on zapewniać ochronę przed amunicją przeciwpancerną i przeciwpancerno-zapalajacą kal. 14,5 i 23 mm oraz pełnokalibrową amunicją do armat 30 mm, jednak najpewniej chodzi o tę stosowaną w armatach 2A42/72.

Co zdecydowało o zastosowaniu po ponad 2 latach na BMP-3 znanego od dawna dla niego pancerza reaktywnego? Najpewniej masowość ich tracenia wskutek ataków prostych dronów FPV wyposażonych w klasyczne głowice kumulacyjne od granatników RPG-7. Zastosowanie Karkasa-2 lub czegoś powstałego na jego bazie może znacząco zwiększyć odporność BMP-3 na ataki wspomnianych środków bojowych. Wracając do zestawu Karkas-2, zapewnia on ochronę przed pojedynczymi głowicami kumulacyjnymi mogącymi przebić jednorodny pancerz stalowy o grubości około 500-550 mm. Co ciekawe, możliwa jest jego integracja ze starszym BMP-2. Dotychczas nie został on wprowadzony na szeroką skalę do rosyjskiej armii. Nie jest zatem wiadome, czy powyższy pojazd jest oznaką rozpoczęcia masowej produkcji nowych zestawów opancerzenia na BMP-3, czy wykorzystaniem tego, co było dotychczas zakupione.

BMP-3 to gąsienicowy bojowy wóz piechoty, który miał całkowicie zastąpić starsze BMP-1 i BMP-2. Pojazd wprowadzono na uzbrojenie armii radzieckiej w 1990 r., lecz upadek ZSRR sprawił, że nie wszedł do służby w tak dużych liczbach, jak poprzednicy. Uzbrojenie główne stanowi gwintowana armatowyrzutnia 2A70 kal. 100 mm. W karuzeli automatu ładowania znajdują się 22 naboje, zaś łączny zapas amunicji wynosi 40 sztuk. Z armaty można prowadzić ogień zarówno klasycznymi pociskami odłamkowo-burzącymi (ZUOF-17/19), jak i przeciwpancernymi pociskami kierowanymi rodziny 9M117 Bastion, 9M117M Kan i 9M117M1 Arkan. Te drugie pozwalają na przebicie ekwiwalentu 550-750 mm jednorodnej stali pancernej osłoniętej pancerzem reaktywnym. Umożliwia to eliminację starszego typu czołgów podstawowych w przypadku trafienia w przednią część wozu.

Szybkostrzelność praktyczna przy strzelaniu amunicją konwencjonalną wynosi 10 strzałów na minutę. Armatowyrzutnia 2A70 jest sprzężona z armatą automatyczną 2A72 kal. 30 mm i uniwersalnym karabinem maszynowym PKT kal. 7,62 mm. Kolejne dwa kaemy umieszczono na przodzie kadłuba. Załogę stanowią trzy osoby, zaś desant wynosi do siedmiu żołnierzy. Są chronieni przez pancerz o grubości do 35 mm (przód kadłuba). Jednostkę napędową stanowi silnik UTD-29M o mocy 500 KM, który umożliwia na rozpędzenie ważącego 18,7 tony pojazdu do 72 km/h na lądzie oraz do 10 km/h podczas pokonywania przeszkód wodnych metodą pływania.