Pancerze Chruszczowa i Putina zdobyte na Ukrainie

Wojna na Ukrainie - raport specjalny Defence24.pl

Od blisko tygodnia obserwujemy w mediach społecznościowych coraz to nowsze ujęcia sprzętu wojskowego, jaki Ukraińcy zdobywają. Jest on w różnym stanie jednak często dalej przedstawiającym jakąś wartość poza ilością metalu do przetopienia. Tym razem udało się zdobyć sprawny egzemplarz dobrze znanych już czołgów T-62 czy dwie sztuki samobieżnych armatohaubic 2S5 Hiacynt-S, które mimo wieku posiadają donośność większą od wielu systemów artyleryjskich używanych w krajach NATO. Odkryto także trzeci zniszczony już na Ukrainie rzadki ciężki transporter rakietowych miotaczy ognia BMO-T.

T-62 to radziecki czołg podstawowy/średni opracowany pod koniec lat 50. XX wieku jako przyszły następca produkowanych masowo T-54/55. Jego produkcja rozpoczęła się na początku lat 60. XX wieku, jeszcze w czasach gdy dawnym ZSRR kierował Nikita Chruszczow, a pierwsza publiczna prezentacja miała miejsce w roku 1965. Uzbrojenie główne to armata gładkolufowa 2A20 (U-5T) kal. 115 mm mogąca za pomocą pocisku kumulacyjnego przebić 300 mm RHA na dystansie 1000 m.

Jej szybkostrzelność w zależności od poziomu wyszkolenia załogi wynosiła 6-10 strzałów na minutę. W 1983 roku opracowano jego ulepszoną wersję T-62M, z m.in. dodatkowym pancerzem na przedzie wieży i kadłuba, zmodernizowanym systemem kierowania ogniem czy nowym silnikiem W-55U o mocy 620 koni mechanicznych. Właśnie czołgi tej wersji widzimy najczęściej w obecnej fazie wojny na Ukrainie. Wyprodukowano ponad 22 000 egzemplarzy tego pojazdu.

2S5 Hiacynt-S to sowiecka samobieżna armatohaubica kal. 152 mm oparta o zmodernizowane podwozie 2S3 Akacja, które było szeroko wykorzystywane w różnych wariantach w armii radzieckiej. Uzbrojenie główne stanowi armatohaubica 2A36 o przewodzie lufy wynoszącym 49 kalibrów (ponad 8 metrów). Taka długość pozwalała na osiągnięcie donośności na poziomie 30,5-40 km w zależności od rodzaju użytej amunicji. Grubość pancerza kadłuba wynosi 15 mm, a przedział ogniowy jest nieosłonięty, zatem nie zapewnia żadnej ochrony obsłudze armatohaubicy.

Rosja ma posiadać blisko 1000 sztuk tego systemu artyleryjskiego, jednak 850 miało znajdować się w rezerwie sprzętowej. Biorąc pod uwagę straty i zużycie w czasie wojny, część z używanych obecnie przez Rosjan haubic Hiacynt-S niemal na pewno pochodzi z rezerw sprzętowych, tak jak ma to miejsce w wypadku 2S7 Pion. 2S5 został wprowadzony do służby w 1978 roku, zastępując dywizjony dział polowych M46 kal. 130 mm w radzieckich jednostkach artylerii. Swoją drogą, niedawno partię dział M-46 przekazała Ukrainie Chorwacja.

BMO-T to ciężki transporter gąsienicowy oparty o kadłub czołgu T-72, gdzie wieża wozu została usunięta i zastąpiona pancerną nadbudówką. Posiada odporność zbliżoną do wozu, na bazie którego został stworzony. Przód kadłuba wzmocniony jest pancerzem kompozytowym i pakietami pancerza reaktywnego. Wnętrze BMO-T jest wyłożone wykładziną z kevlaru, która zapobiega odpryskom po przebiciu pancerza. Jest również wyposażony w ochronę przed bronią ABC oraz automatyczny system gaśniczy. Transporter jest przeznaczony dla wyspecjalizowanych oddziałów, uzbrojonych w przenośne rakietowe miotacze ognia piechoty serii RPO-A, które mają wspierać formacje piechoty i czołgów, a ich głównym celem jest niszczenie ufortyfikowanych pozycji.

Ten ciężki transporter opancerzony jest uzbrojony jedynie w zdalnie sterowany karabin maszynowy 12,7 mm Kord. Wewnątrz pojazdu znajdują się 32 jednorazowe miotacze ognia RPO Trzmiel. BMO-T ma dwuosobową załogę (dowódcę i kierowcę) i miejsce dla sekcji siedmiu żołnierzy, operatorów miotaczy ognia. BMO-T został przyjęty przez armię rosyjską w 2001 roku, a więc w czasie, gdy Rosją kierował już obecny prezydent - Władimir Putin. Mimo upływu ponad 20 lat, do tej pory wyprodukowano zaledwie poniżej 40 pojazdów tego typu. A ten zniszczony obecnie jest już co najmniej trzecim, utraconym przez Rosjan. Możliwe, że jest ich więcej jednak nie zostało to udokumentowane.