Nadciąga oblężenie Pokrowska. Katastrofa na froncie

Gdy rok temu byłem w Pokrowsku, nic nie zapowiadało katastrofy. Rosjanie byli wtedy 30 kilometrów od miasta. Miejscowości w Donbasie, w których wówczas byłem – np. Kurachowe, drogi, którymi się poruszałem, są już dzisiaj niestety pod rosyjską kontrolą, a sam Pokrowsk jest brany w okrążenie.

Pokrowsk padnie?

Rosyjskie tempo operacji pokrowskiej było nieregularne, zależne od wielu czynników w ostatnich miesiącach. Aczkolwiek, tak jak Rosjanie pukali do bram Pokrowska, tak teraz walą w nie aż dudni. W październiku 2024 roku na łamach Defence24.pl napisałem prognozę, jak będzie przebiegała bitwa. W artykule pt. [Wielka bitwa o Pokrowsk. Co czeka obie strony? \[PROGNOZA\]](https://defence24.pl/wojna-na-ukrainie-raport-specjalny-defence24/wielka-bitwa-o-pokrowsk-co-czeka-obie-strony-prognoza) znajduje się nawet mapa symulacyjna, która odwzorowuje obecne położenie Rosjan. Co dzieje się pod Pokrowskiem?

Na naszych oczach Rosjanie starają się zakończyć wielomiesięczną operację pokrowską, którą rozpoczęli niedługo po kapitulacji Awdjiwki, która padła 17 lutego 2024 roku. Walki odwrotowe wojsk ukraińskich pod Awdijiwką zahamowały Rosjan i zatrzymały ich na linii Orłiwki – 28 lutego. Zarówno pogoda, jak i potworne zmęczenie nacierających agresorów sugerowało, że nastąpi pauza operacyjna. Tymczasem, po zdobyciu Awdijiwki nastąpiła dalsza kontynuacja operacji zaczepnej, choć w Awdijiwce Rosjanie utracili prawie całe zgrupowane walczące o to miasto – jak podawał mil-bloger „Murz”, któremu potem się zmarło od rzekomego samobójstwa – 16 tys. ludzi i 300 pojazdów. Oznacza to znaczące odwody, które Rosjanie zgromadzili na tym kierunku oraz skuteczną improwizację, czyli atakowanie tam, gdzie front okazał się najsłabszy. Było to o tyle zaskakujące – jakkolwiek to brzmi – ponieważ Rosjanie są świetni w wojnie artyleryjskiej, ale fatalni w elastycznych walkach polowych na poziomie taktycznym, gdzie młodsi oficerowie sparaliżowani terrorem przełożonych nie podejmują inicjatywy. Niestety, to już przeszłość. Od 17 lutego 2024 roku, do 22 października 2024 roku Rosjanie podeszli na 10 kilometrów od Pokrowska. W historii sztuki wojennej może to nic imponującego, ale jak na pełzające okopowo-dronowe starcia w Donbasie było to astronomiczne tempo zdobyczy. Za jeden z powodów ukraińskiego odwrotu podaje się problematyczną rotację między doświadczonymi batalionami, a ukraińskimi mobikami (zmobilizowanymi żołnierzami) oraz trzeszczenie całego południowo-wschodniego frontu po kapitulacji Wuhłedaru. Zamykające się okno pogodowe oraz udana kontrofensywa Ukraińców, która zatrzymała Rosjan – zwłaszcza na północ od Pokrowska, nieudolne wybrzuszenie przez Rosjan frontu na południu, a także priorytetyzacja przez Kreml kurskiej kontrofensywy, spowodowały zamrożenie operacji pokrowskiej. Było kwestią czasu to, że walki o Pokrowsk wrócą.

Idzie okrążenie

Obecnie ukraińska obrona pod Pokrowskiem przypomina odwróconą podkowę. Rosjanie, aby odciąć Pokrowsk, będą chcieli przejąć kontrolę nad drogą M-30. Obecnie już mają w zasięgu ogniowym omawianą trasę i kontrolują dużą część mniejszych szos wychodzących zwłaszcza na południe od miasta. Drogę ryglują ukraińskie pozycje na linii Rodynske-Udaczne. Jeden rzut oka na mapę operacyjną wystarczy, by przed oczami stanęły nam poprzednie wielkie bitwy wojny rosyjsko-ukraińskiej. W ten sam sposób brano w okrążenie Bachmut oraz Awdijiwkę. Próbowano także inne miasta. Rosjanie po nieudanym frontalnym natarciu, zaczynają brać miasto w okrążenie, wymuszając na Wołodymyrze Zełenskim oraz gen. Ołeksandrze Syrskim rozkazy o odwrocie. W ten sposób Rosjanie osiągają sukcesy taktyczne, aczkolwiek ewakuacja wojsk i budowa nowych pozycji obronnych sprawia, że Rosjanie nie osiągają zwycięstwa strategicznego, którym byłoby zamknięcie ukraińskiego zgrupowania w okrążeniu. Na szczęście, tego w wojnie, poza Mariupolem, nie udało im się osiągnąć.

Pokrowsk już od wielu miesięcy jest bitwą totalną, która w zamierzeniu obu stron ma związać jak największe siły przeciwnika. Dla obu stron taka taktyka jest zabójcza – Ukraińcom topnieją ludzkie rezerwy. Cierpi całe państwo, ponieważ to na ukraińskim terytorium toczy się wojna. Wszelako Rosjanie także odczuwają braki liniowego żołnierza, a sukcesy terytorialne są niewspółmierne do strat. Zważywszy, że siły inwazyjne zdobywają tzw. szarą strefę, gdzie nie ma już ani jednego budynku nienaruszonego ostrzałem. Zasoby ukraińskiej ziemi, którą zdobywa Kreml, także są wątpliwe, ponieważ inwestycje związane z wydobyciem oraz technologia tego wydobycia jest często poza zasięgiem Federacji Rosyjskiej. Świetnie wygląda to na papierze, ale korupcja przy odbudowie Mariupola wskazuje raczej na to, że Moskwa nie ma zdolności zagospodarowania podbijanych terenów. Z resztąZresztą, mówił o tym otwarcie Jewgienij Prigożyn, dawny szef Grupy Wagnera, którego rocznica śmierci niebawem. W tej fazie wojny, na zdobywanych terenach nie ma już nawet kogo wcielać siłą do armii, ponieważ jedynymi, którzy zostają w podbijanych miastach, są ukraińscy emeryci, którym wszystko jedno i wolą zginąć we własnym łóżku. Pytanie nie jest o to, czy Ukraińcy wytrzymają? Bo po upadku Pokrowska, będą bronili się nadal; pytanie jest o to – jak długo?