Kolejny ukraiński improwizowany "Marder"

Wojna na Ukrainie

Na zamieszczonym poniżej filmie widzimy prowadzenie ostrzału z kolejnego (trzeciego) improwizowanego wozu wsparcia ogniowego/działa samobieżnego powstałego na bazie transportera opancerzonego/ciągnika artyleryjskiego MT-LB oraz holowanej armaty przeciwpancernej. Tym razem pojazd bazowy przeszedł większe zmiany niż w przypadku pierwszego ukraińskiego "Mardera". Otrzymał on dodatkowy pancerz siatkowy na burtach kadłuba, dach nad wejściem do przedziału desantowego został usunięty w celu poprawy funkcjonowania obsługi armaty. Ona sama nie została jednak osłonięta po bokach, jak miało to miejsce w przypadku drugiego egzemplarza wyposażonego w armatę MT-12 Rapira.

Powstała konstrukcja, podobnie jak poprzednia wykorzystująca armatę MT-12 przywodzi na myśl pojazdy, które przemierzały te same tereny, ale podczas II Wojny Światowej,w ramach niemieckiej armii. Mowa tutaj o rodzinie wozów Marder, które powstały na bazie zdobycznych lub przestarzałych czołgów/ciągników artyleryjskich, na których montowano armaty przeciwpancerne kal. 75 mm. O ile pełniły one wtedy głównie rolę niszczycieli czołgów lub innego typu pojazdów opancerzonych, o tyle te obecne częściej  pełnią funkcję  wsparcia ogniem pośrednim ukraińskich jednostek.

D-44 to radziecka holowana armata przeciwpancerna kal. 85 mm, która może strzelać amunicją odłamkowo-burzącą. Została skonstruowana w 1944 roku, i już rok później wdrożono ją do produkcji. Może strzelać wieloma rodzajami amunicji odłamkowo-burzącej, czy przeciwpacnernej. Donośność maksymalną określa się na 15,5 km, co jest bardzo dobrym wynikiem, zważywszy, że samobieżna armatohaubica 2S1 Goździk zwykłą amunicją może razić cele na podobnym dystansie, posiadając uzbrojenie główne znacznie większego kalibru (122 mm). Możliwości penetracyjne stosowanej do niej amunicji pozwalają na niszczenie większości rosyjskich pojazdów (poza czołgami).

Mimo wieku D-44 do dziś znajduje się w kilku armiach świata m.in. Azerbejdżanu, Algierii, Armenii czy Pakistanu. Ukraina posiadała nieokreśloną liczbę tych armat, jednak wszystkie składowano w magazynach. Jak widać mimo upływu dekad, sprzęt tego typu może dalej być z powodzeniem używany, gdy brakuje nowocześniejszych rozwiązań.