Kolejny prezent od Kima. Wyrzutnie rakiet dla Putina

Informację na temat wysłania północnokoreańskiego ciężkiego sprzętu do Rosji podał m.in. brytyjski dziennik „Financial Times”. Wskazano, że do Rosji przekazano 50 ciężkich dział samobieżnych M-1989 Koksan oraz 20 nieznanych z nazwy wieloprowadnicowych wyrzutni rakiet kal. 240 mm. W ten sposób rosyjskie wojska lądowe uzupełniają zdolności, które stopniowo ulegają erozji przez braki amunicji oraz zużycie luf w działach samobieżnych 2S7 Pion i 2S7M Małka oraz wyrzutniach rakiet BM-27 Uragan.

Podobnie jak Ukraińcy także Rosjanie muszą posiłkować się zagranicznymi dostawami amunicji do ciężkiej artylerii lufowej. Stosują irańskiej produkcji pociski pierwotnie przeznaczone do… amerykańskich 203 mm haubic samobieżnych M110, które wciąż służą w armii ajatollahów.

Wróćmy do północnokoreańskich wyrzutni rakiet kal. 240 mm. Na podstawie doniesień, że Rosji dostarczono „zmodernizowany” sprzęt, możemy wysnuć pewne przypuszczenia dotyczące typu pojazdu. Mogą to być zestawy M-1989 lub M-1991 (nazwy nadane przez zachodnich analityków). Wywodzą się z wieloprowadnicowej wyrzutni M-1985. Ta ostatnia jest miejscowym odpowiednikiem radzieckiego systemu BM-27 Uragan, z którego północnokreański system czerpie kilka rozwiązań. Od radzieckiego pierwowzoru odróżnia się mniejszą liczbą luf (12 zamiast 16) oraz zastosowaniem rakiet kal. 240, a nie 220 mm.

Wariant rozwojowy o nazwie M-1989 zachował oryginalną konfigurację wyrzutni. W kolejnym M-1991 zwiększono liczbę luf do 22. Nie wiadomo, czy wyrzutnie wysłane do Rosji są wersji bazowej czy też zmodernizowanej, cechującej się m.in. nowszym nośnikiem. W tym roku Korea Północna miała zademonstrować niewymienioną z nazwy wyrzutnię kal. 240 mm, która otrzymała m.in. nowe podwozie. Wystrzelone z niej kierowane pociski rakietowe miały trafić w cel oddalony o 67 km. Nie można wykluczyć, że to właśnie ten model stanowił prezent Kima dla Putina, chociaż byłoby to duże zaskoczenie z racji na to, jak nowy jest to sprzęt.

M-1989 to północnokoreańska wieloprowadnicowa wyrzutnia rakiet kal. 240 mm. Nazwę „M-1989” ukuli zachodni analitycy, którzy w owym roku po raz pierwszy zaobserwowali ten sprzęt na północnokoreańskiej defiladzie. Prawdziwa nazwa WWR jest nieznana. M-1989 stanowi wariant rozwojowy starszej M-1985. Podobnie jak poprzedniczka posiada łącznie 12 luf zgrupowanych po 6 sztuk. Jest przeznaczona do rażenia celów lądowych w odległości do 43 km za pomocą niekierowanych pocisków rakietowych z głowicą odłamkowo-burzącą, zapalającą, dymną lub chemiczną. Podwozie stanowi chińskiej produkcji samochód ciężarowy SX 2150 z napędem 6x6. Prędkość maksymalną określono na 70 km/h. Obsługa licząca 5 żołnierzy znajduje się w nieopancerzonej kabinie. Część wyrzutni została poddana modernizacji poprzez wymianę nośnika (i nie tylko).

M-1991 to północnokoreańska wieloprowadnicowa wyrzutnia rakiet kal. 240 mm. Zestaw stanowi ewolucję wcześniejszych wyrzutni typów M-1985 i M-1989. Liczbę luf zwiększono do 22 z 12. Według analityków podstawowym środkiem bojowym są przejęte od poprzedników niekierowane pociski rakietowe o maksymalnym zasięgu 43 km. Powstał również zmodernizowany wariant o nazwie Dżucze 100, nazwany tak na cześć setnej rocznicy narodzin Kim Ir Sena. Najnowsza wersja miała zostać zintegrowana z kierowanymi pociskami rakietowymi o zasięgu określanym na 60-65 km.

Podwozie stanowi chińskiej produkcji samochody ciężarowe Sino Howo lub Shacman Steyr. Część pojazdów miała zostać poddana modernizacji, w toku której wymieniono nośnik na tożsamy z wyrzutnią M-1992. Przypuszczalnie jest to wariant Tatry 815 wykorzystywanej w czechosłowackim zestawie RM-70. Obsługa licząca 6 żołnierzy przebywa w nieopancerzonej kabinie. Wyrzutnia M-1991 ta (oraz jej pochodne) ma znajdować się na uzbrojeniu sił zbrojnych Korei Północnej, Iranu oraz Mjanmy.