Czołgi T-54 idą w bój

Rosjanie stosują do walk na Ukrainie czołgi rodziny T-54/55 od wielu miesięcy, początkowo głównie w roli dział samobieżnych, bądź szturmowych. Wśród używanych wozów widzimy te w odmianach zarówno najnowszych jak T-55AMW, jak i tych starszych w postaci (widocznego na zdjęciu poniżej) T-54 model 1951. Czołgi w tym wariancie były widziane już wcześniej na m.in. transportach kolejowych podczas wyciągania ich ze składnic wojskowych w celu poddania remontowi i wysłaniu na front. Tym samym do walki (po odpowiednim doposażeniu w charakterystyczny daszek) trafił kolejny T-54 mający „na karku” nawet 73 lata. Ta odmiana określana także jako T-54-3 charakteryzuje się nową odlewaną wieżą bez podcięć bocznych oraz brakiem przedmuchiwacza lufy względem nowszych wersji. Rodzi się pytanie, czy Rosjanie z czasem nie będą zmuszeni sięgnąć po T-10M oraz T-44?

Tego typu obrazków będzie coraz więcej, ponieważ Rosjanie w celu uzupełnienia strat w czołgach muszą uzupełniać je wszystkim, co mają w rezerwie. Zapasy nowszych konstrukcji kurczą się (chociaż dalej nie są małe) i czas przywracania do służby kolejnych wyciąganych pojazdów się wydłuża (gorszy stan techniczny i braki w częściach zamiennych zużywanych wcześniej), zatem widok T-54/55 będzie coraz bardziej powszedni. Produkcja nowych czołgów oraz modernizacja tych obecnie używanych nie jest wystarczająca względem potrzeb frontu, zatem coraz więcej pojazdów w rosyjskich jednostkach może przywodzić na myśl wyposażenie Armii Radzieckiej z końca życia Józefa Stalina. Niemniej, przestarzały czołg to dalej czołg, zatem skuteczne narzędzie walki, które może ranić, zabijać i niszczyć.

T-54 to radziecki czołg średni opracowany przez zespół kierunkiem A.A. Morozowa w Biurze Konstrukcyjnym Zakładu Nr 183 w Niżnym Tagile w 1945 roku. Uzbrojenie główne stanowi armata gwintowana D-10T kal. 100 mm. Niektóre wystrzeliwane z niej pociski mogły przebijać ponad 300 mm stali. Z armatą sprzężono karabin maszynowy SGMT kal. 7,62 mm, zaś na wieży umieszczono wielkokalibrowy karabin maszynowy DSzK kal. 12,7 mm. Opancerzenie czołgu na przodzie wieży wynosi 203 mm, 130 mm na burtach oraz 60 mm z tyłu. Grubość nachylonej pod kątem 60 stopni przedniej płyty kadłuba wynosi 100 mm, zaś na burtach 80 mm stali pancernej. Jednostkę napędową czołgu stanowi silnik wysokoprężny W-54 o mocy 520 KM. Czołg rozpędza się do 51 km/h przy masie własnej wynoszącej 36 ton. Czołgi T-54 i T-55 wyprodukowano w łącznej liczbie 95 tys. egzemplarzy.