Niemiecki wirtualny myśliwiec. Założenia podobne jak w Su-57?

Produkt końcowy – o nazwie własnej DLR-FFD (Future Fighter Demonstrator) Diabolo - nie jest tu jednak celem, a jedynie środkiem do wypracowania w Niemczech metod badawczych, projektowych i stworzenia technologii. Takich, dzięki którym pojawią się zdolności do prac przy docelowym projekcie lotniczym. Celem jest „eliminacja luk technologicznych, demonstracja możliwości projektowania, ocena procedur i demonstracja procesów”.

„Docelowy projekt” będzie prawdopodobnie dotyczył niemiecko-francusko-hiszpańskiego programu FCAS/SKAF, w którym pierwszy skrzypce grają dzisiaj Francuzi. Nie jest jednak do końca pewne czy Niemcy rzeczywiście pozostaną w tym projekcie i nie dołączą np. do konkurencyjnego programu brytyjsko-japońsko-włoskiego GCAP, albo będą próbowali tworzyć samolot we własnym zakresie, lub z zupełnie innym jeszcze partnerem zagranicznym. Jak na razie nic na to bezpośrednio nie wskazuje, ale program FCAS/SKAF ma wiele rozbieżności, szczególnie jeżeli chodzi o podział prac i wymagania wobec planowanego samolotu oraz powiązanych z nim systemów. Najbardziej jaskrawym przykładem jest tutaj francuski wymóg, żeby przyszły samolot mógł mieć wersję bazowania na lotniskowcach, co kompletnie nie interesuje Niemców, nie posiadających tej klasy okrętów. Posiadanie własnych niezależnych zdolności może ułatwić Niemcom zarówno negocjacje z Francuzami, jak i w ramach innego konsorcjum, nie wspominając o samodzielnych pracach.

Projektowany wirtualny samolot i jego zakładane parametry sporo mówią o tym, jaki samolot bojowych chcieliby mieć w przyszłości Niemcy, ponieważ tworzona jest maszyna mająca spełniać współcześnie formułowane wymagania.

Wśród podanych przez DLR parametrów technicznych znalazły się: zasięg około 2000 km z promieniem operacyjnym między 1000 a 1300 km; zakładana maksymalna masa startowa to od 30 do 36 ton; natomiast zdolność do przenoszenia ładunku użytecznego to maksymalnie 8 ton, z czego do walki powietrze-powietrze można wykorzystać komorę uzbrojenia mieszczącą rakiety o łącznej masie do 1820 kg i zachować dzięki temu cechy stealth.

Założony napęd to dwa silniki, każdy o ciągu 145 kN bądź 227 kN z użyciem dopalacza. Zakładany stosunek ciągu do masy to 0,84, bądź 1,32 z dopalaczem, a prędkość maksymalna – do 2,3 Macha (2800 km/h), pułap maksymalny to 15,2 km. Jak widać niemiecki samolot ma być konstrukcją ciężką i posiadającą potężny zespół napędowy, dużą prędkością i manewrowością. Jednocześnie ma to być maszyna nastawiona raczej na wywalczania przewagi w powietrzu, na co wskazują relatywnie małe możliwości przenoszenia uzbrojenia w komorze uzbrojenia przy zachowanych cechach stealth. Przypomina to założenia projektu rosyjskiego samolotu Su-57 z licznymi, ale niewielkimi i płytkimi komorami na uzbrojenie, które nadają się wyłącznie do przenoszenia pocisków powietrze-powietrze.

Jednocześnie jednak po poświęceniu cech trudnowykrywalnych, miałby możliwość przenoszenia relatywnie dużego ładunku użytecznego, porównywalnego z F-35 czy F-16. Nie tak jednak dużego, jak wskazywałyby gabaryty i masa maszyny.

Sam projekt skupia się przede wszystkim na kwestiach typowo lotniczych, bez takich elementów jak napęd, elektronika czy awionika. Prace objęły kwestie takie jak: projektowanie struktury płatowca, aerodynamika, zachowanie stabilności maszyny w locie, koncepcję sterowania, kontroler lotu, koncepcja napędu i jego integracji z płatowcem, ocena sygnatury radarowej, akustycznej oraz termicznej samolotu, czyli m.in. stworzenia kształtu dającego cechy stealth.

Diabolo został zaprojektowany w układzie klasycznym z dwoma silnikami i podwójnym, rozchylonym usterzeniem pionowym. Jest to zatem kolejny „konserwatywny” projekt, czyli przypominający amerykański myśliwiec F-22. Podobnie, jak koreański KF-21 Boramae, turecki Kaan, indyjski AMCA.