Ukraina: haubica Bohdana nabiera pancerza

Ukraina posiada obecnie na stanie swojej armii kilka odmian armatohaubic samobieżnych 2S22 Bohdana, które to roboczo określa się jako wersje 1.0/2.0/3.0/4.0. Różnią się one między sobą m.in. zastosowanym podwoziem, kabiną i wyposażeniem. Obecnie w produkcji znajdują się prawdopodobnie tylko dwie ostatnie z nich, z czego docelowo liczba ta zmniejszy się do odmiany 4.0 z racji na dostępność komponentów. Niedawno 44. Samodzielna Brygada Artylerii opublikowała zdjęcie kolejnej odmiany, która to jest zbliżona wizualnie do standardu 3.0 wyposażonego w opancerzoną kabinę Puma czeskiej produkcji. Przyjmijmy na ten moment jej nazwę roboczą jako Bohdana 5.0.

Jej charakterystyczną cechą jest nowa, rodzimej produkcji (podobnie jak w wersji 4.0) opancerzona kabina załogi, która względem czeskiego pierwowzoru posiada pewne zmiany jak np. brak oświetlenia nad szybami czy lekkie zmiany w budowie szczelin odpowiedzialnych za odprowadzanie ciepłego powietrza z silnika. Pytaniem otwartym także pozostaje jakość wykonania poszczególnych elementów, chociaż na wcześniejszego typu moduł nie było słychać skarg załóg. Dlaczego zdecydowano się na stworzenie nowej odmiany? Powodów jest jak zawsze kilka, ale jednym z najważniejszych jest zapewne czas oczekiwania na czeską kabinę, który miał wynosić swego czasu nawet rok.

Drugim powodem jest zapewne jej cena, która się zmniejszy w przypadku przejścia na produkcję ukraińskiego odpowiednika. Tym samym proces tworzenia zostaje przyspieszony, co potęguje stały rozwój ukraińskiego przemysłu zbrojeniowego za sprawą kolejnych donacji środków od państw sojuszniczych. Oprócz tego trzeba pamiętać, że podwozie dla Bohdany 3.0 stanowi Tatra 815-7, której produkcja zostaje wygaszona (chociaż zapewne nie ma problemu z osadzeniem kabiny Puma na Tatrze Phoenix). Na marginesie warto dodać, że jest to tym samym już 3 typ kabin dla opisywanej armatohaubicy produkowany w ukraińskim przemyśle.

Podwozie nowej wersji stanowi ponownie samochód ciężarowy Tatra, jednak nie wiadomo jakiego modelu. Oprócz tego widzimy, że opisywana armatohaubica otrzymała rozkładaną osłonę antydronową oraz półautomat ładowania (ramię podające amunicję). Opisywana wersja 5.0 stanowi zatem kolejny krok na celu większej ukrainizacji produkcji oraz jej poprawienia. Może to być jeden z elementów pozwalających na potencjalne osiągnięcie mocy produkcyjnych Bohdany na około/ponad 20 sztuk miesięcznie. Prawdopodobnie wersja 5.0 będzie produkowana obok 4.0, gdzie za dostawę kabin odpowiada według przesłanek firma Ukrainian Armor.

2S22 Bohdana to ukraińska armatohaubica samobieżna kalibru 155 mm o trakcji kołowej. System uzbrojenia wraz z zabudową opracował Nowokramatorski Zakład Budowy Maszyn (NKMZ) z Kramatorska. Uzbrojenie główne pierwotnie osadzono na wojskowym samochodzie ciężarowym KrAZ-6322 w układzie 6x6 z opancerzoną kabiną, wariancie pojazdu wykorzystywanego przez Zbrojne Siły Ukrainy. Wobec problemów strukturalnych w zakładach KrAZ po rosyjskiej inwazji nośnik wymieniono. Podwozie nowszych egzemplarzy stanowi białoruski samochód ciężarowy MAZ-6317 (produkowany na licencji pod nazwą Bogdan-6317) o napędzie 6x6. Pojazd otrzymał kabinę o kształcie zbliżonym do tej zastosowanej w wozie dowodzenia RKP-360, wchodzącym w skład dywizjonów systemu przeciwokrętowego R-360 Neptun (2.0).

Kolejnym alternatywnym nośnikiem jest Tatra T815-7T3RC1 z napędem 8x8 wyposażona w modułową, opancerzoną kabinę Puma (3.0). Obecnie armatohaubica jest także integrowana z cywilnymi modelami samochodów ciężarowych Tatra (np. Phoenix) wyposażanymi z kabinę podobną jak w wersji 2.0. Ten podwariant określa się mianem wersji 4.0. System może być także osadzany na samochodach ciężarowych innego typu, choćby na pojazdach marki MAN. W pierwotnej konfiguracji (na podwoziu KrAZ-6322) masa całkowita pojazdu wynosi 28 ton, a zapas amunicji to 20 pocisków i kompletów ładunków miotających. Armatohaubica jest wyposażona w nowoczesny system kierowania ogniem, a jej teoretyczna szybkostrzelność maksymalna ma wynosić do 5-6 strzałów na minutę. Maksymalna donośność wynosi odpowiednio 40 km przy stosowaniu amunicji z gazogeneratorem dennym i 50-60 km dla pocisków ze wspomaganiem rakietowym.