Jak poinformował Defence24.pl płk Sławomir Lewandowski z Inspektoratu Uzbrojenia, do dialogu na granatniki przeciwpancerne wraz z amunicją zgłosiło się pięć podmiotów. Wśród nich znaleźli się: hiszpańska firma Instalaza, produkująca własne granatniki, polska spółka koncernu Saab oraz firmy IMS-Griffin, Siltec i Works 11, zajmujące się obrotem uzbrojenia.

Poniżej wykaz Wykonawców, którzy przesłali zgłoszenie do udziału w dialogu technicznym na „Ręczny granatnik wielozadaniowy (wraz z dedykowaną amunicją)”: 1) Saab Technologies Poland Sp. z o. o,Warszawa 2) Instalaza S.A, Monreal, Hiszpania 3) IMS-Griffin Sp. z o.o., Warszawa, 4) Siltec Sp. z o.o., Warszawa, 5) Works 11 Sp. z o.o., Katowice,

Szwedzki Saab zamierza przedstawić w dialogu ofertę granatników Carl Gustaf, w wersjach M3 i M4. Ta pierwsza jest już w używana w Polsce w niewielkiej liczbie, przede wszystkim w Wojskach Specjalnych. Natomiast M4 to nowa generacja granatników rodziny Carl Gustaf, charakteryzująca się niższą masą (dzięki zastosowaniu technologii tytanowo-kompozytowych) i systemem kierowania ogniem dostosowanym do przekazywania informacji do amunicji programowalnej.

Granatniki rodziny Carl Gustaf mogą korzystać z różnych typów amunicji, w tym między innymi kumulacyjnej tandemowej, odłamkowej i odłamkowo-penetrującej, strzałkowej, oświetlającej czy dymnej. W opracowaniu są ponadto pociski kierowane, o zasięgu do 2 km.

Czytaj więcej: Przeciwpancerny węzeł gordyjski 

Hiszpańska firma Instalaza może zaoferować co najmniej dwa typy produkowanych przez siebie granatników przeciwpancernych. Pierwszy to C-90 kalibru 90 mm, zbudowany pierwotnie jako system jednorazowy. Posiada on m.in. odmiany z głowicami kumulacyjnymi, odłamkowo-burzącymi czy przeciwbetonowymi. Istnieje również wersja przeznaczona do wielokrotnego użytku, mogąca używać tej samej amunicji, co jednorazowe granatniki rodziny C-90.

Z kolei drugi granatnik C-100 powstał na bazie rozwiązań systemu C-90. Jego cechą charakterystyczną jest wykorzystywanie modułu celowniczego wielokrotnego użytku (jest to granatnik jednorazowy), pozwalającego również na zwalczanie celów ruchomych, na odległościach 600 m. Może on być wykorzystywany do zwalczania czołgów (w tym chronionych ERA dzięki głowicy tandemowej), umocnień czy siły żywej.

Spółka Works 11 proponuje amerykański granatnik Precision Shoulder-Fired Rocket Launcher (PSRL), produkowany przez firmę AirTronic. Systemy tego typu bazują na konstrukcji RPG-7. Zostały jednak przeprojektowane i głęboko zmodernizowane z zastosowaniem nowych materiałów i rozwiązań zwiększających ergonomię.

Granatniki PSRL mogą zostać dostosowane do wykorzystania różnych typów i celowników, dzięki wykorzystaniu szyn rodziny Picatinny. Istnieje też możliwość wykorzystania specjalnie opracowanego, nowego celownika optycznego. Z kolei spółka IMS-Griffin prawdopodobnie zaoferuje granatniki wielokrotnego użytku Panzerfaust 3, produkowane przez niemiecką firmę Dynamit Nobel Defence.

Systemy tego typu są używane przez Bundeswehrę. Nowsze wersje granatników rodziny Panzerfaust 3 mogą wykorzystywać system kierowania ogniem Dynarange, pozwalający na zwalczanie celów ruchomych na odległościach do 600 m. Z kolei wielozadaniowa głowica kumulacyjna była projektowana z myślą o penetrowaniu „ciężkich” pancerzy reaktywnych, takich jak rosyjski Kontakt-5. Opracowano i wdrożono do służby również pocisk przeznaczony do niszczenia celów umocnionych (DM 32). Do dialogu technicznego zgłosiła się też spółka Siltec, będąca dystrybutorem uzbrojenia.

Ogłoszenie dialogu technicznego na granatnik wielorazowy świadczy o istotnej zmianie założeń MON, jeżeli chodzi o granatniki przeciwpancerne. Jeszcze w 2015 roku planowano pozyskanie wyłącznie granatników jednorazowych. Te pierwsze mogą jednak stanowić element warstwowej obrony przeciwpancernej, wraz z przeciwpancernymi pociskami kierowanymi, lekkimi granatnikami, kinetyczną amunicją przeciwpancerną nowej generacji czy wreszcie innymi środkami jak miny, pociski artyleryjskie etc.

Czytaj więcej: Jaka obrona przeciwpancerna w Wojsku Polskim? "Konieczne kompleksowe podejście" [raport]

Należy zauważyć, że ze względu na specyfikę lekkiej broni przeciwpancernej (granatników, a także ppk) jednoczesne wprowadzanie kilku typów uzbrojenia podobnej klasy nie powinno stanowić nadmiernego obciążenia ani dla budżetu, ani dla systemu zabezpieczenia eksploatacji i wsparcia logistycznego. Dlatego być może należałoby wziąć pod uwagę pozyskanie zarówno lekkiego systemu jednorazowego, jak i cięższego granatnika, ale zdolnego do zwalczania celów ruchomych na odległościach ponad 500 m i niszczenia obiektów chronionych przez osłony reaktywne. W ten sposób można by uzupełnić wyrzutnie przeciwpancernych pocisków kierowanych (niezależnie od potrzebnych wysiłków w celu zwiększenia ich liczby). Granatniki są potrzebne zarówno wojskom operacyjnym, jak i formowanym WOT.

Obecnie Wojsko Polskie dysponuje przede wszystkim granatnikami RPG-7. Ograniczona liczba systemów Carl Gustaf czy AT-4 jest używana głównie w Wojskach Specjalnych. Na ćwiczeniu Anakonda 2016 pododdziały przeciwpancerne batalionów OT przewidzianych używały też systemów typu SPG-9.

Zakres planowanych dostaw (przezbrojenie jednostek WP) uzasadnia docelowe ustanowienie w Polsce potencjału do samodzielnej produkcji, wsparcia eksploatacji czy modernizacji granatników różnych typów. Jednocześnie jednak powinno się dążyć do jak najszybszego rozpoczęcia wdrażania nowego sprzętu do jednostek, w celu pilnego wzmocnienia ich obrony przeciwpancernej.