Działo elektromagnetyczne (railgun) wyrzuca pocisk w powietrze dzięki energii elektrycznej (wykorzystując siłę Lorentza). Wymagało to zbudowania od nowa zarówno samej armaty, jak i wykorzystywanego przez nią naboju. Wyeliminowanie materiału wybuchowego w trakcie strzelania pozwoliło jednak zwiększyć prędkość opuszczania lufy przez pocisk do nawet 7 Mach (czyli do ponad 10000 km/h.).

Daje to zarówno większy zasięg, prędkość dolotu do celu jak i siłę rażenia (poprzez większą energię kinetyczną pocisku). Zwiększenie szybkości rażenia celu powoduje, że działo elektromagnetyczne może być wykorzystane w zwalczaniu rakiet balistycznych oraz manewrujących, w walce z okrętami nawodnymi oraz do wsparcia własnych sił lądowych - i to na odległości ponad 200 km.

Niebagatelną rolę w tym wszystkim ma również cena. Koszt jednego pocisku ma nie przekraczać 25000 dolarów, a więc 40-50 razu mniej niż rakiet manewrujących i 100 razy mniej niż rakiety do zwalczania głowic balistycznych. Dodatkowo o ile rakiety manewrujące mogą być zwalczane standardowymi systemami przeciwlotniczymi, o tyle lecące z prędkością 7 Mach pociski do działa elektromagnetycznego będą musiały być niszczone kosztownymi systemami przeciwrakietowymi.

Zaletą działa elektromagnetycznego jest również bezpieczeństwo magazynowania pocisków (nie zawierają one materiałów wybuchowych), których można dodatkowo pomieścić na okręcie więcej niż rakiet.

Amerykanie pokazując armatę zamknęli tak naprawdę etap badań laboratoryjnych, ponieważ system jest w tej chwili technicznie gotowy do testów na okręcie. Planuje się, że pierwsze działo elektromagnetyczne zostanie zainstalowane w 2016 r na szybkim okręcie transportowym US Navy typu JHSV 3 (joint high-speed vessel), natomiast pierwszy operacyjny railgun będzie gotowy w 2018 r.