NASAMS dla Indii?

Indyjski resort obrony zwrócił się wcześniej do Departamentu Obrony USA i informował że chce zakupić: pięć stacji radiolokacyjnych AN/MPQ-64FI Sentinel, stacje kierowania i kontroli ognia oraz głowice optoelektroniczne,  terminale przenośne, systemy łączności, 118 kierowanych pocisków rakietowych klasy ziemia-powietrze krótkiego zasięgu AIM-120C-7/C-8 AMRAAM (Advanced Medium-Range Air-to-Air Missile) z trzema dodatkowymi blokami naprowadzania i czterema blokami sterowania, 134 kierowane pociski rakietowe klasy ziemia-powietrze bliskiego zasięgu FIM-92 Stinger, 32 karabinki automatyczne M4A1 z zapasem 40320 sztuk amunicji kal. 5,56 × 45 mm i inne wraz z pakietem szkoleniowym, części zamiennych i wsparcia eksploatacji. System ma zostać docelowo osadzony na bliżej niesprecyzowanym nośniku kołowym.

W przypadku akceptacji tego kontraktu przez indyjskie władze system ten trafi na uzbrojenie Indyjskich Sił Zbrojnych, co będzie stanowić szybkie zakończenie rozpoczętego przez indyjską Radę ds. Zakupów Obronnych (DAC) planu pozyskania nowych zestawów przeciwlotniczych krótkiego zasięgu dla rodzimej armii, a także do budowy wielopoziomowego systemu obrony powietrznej nad Narodowym Regioem Stołecznym Delhi jako elementu jego niższego piętra. wyższe stanowi zakupiony w październiku 2018 roku rosyjskie system obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej średniego i dalekiego zasięgu S-400 Triumf (kupiono jedną baterię).

Nie są znane żadne umowy offsetowe, które będą towarzyszyć potencjalnemu zamówieniu. W związku z realizowanym programem indyjskich władz "Make in India", który zakłada rozwój samodzielnych kompetencji przemysłu m.in. w zakresie technologii obronnych, najprawdopodobniej dojdzie do co najmniej częściowego transferu technologii i lokalnej produkcji lub montażu  elementów tego systemu w Indiach.

NASAMS powstał w wyniku współpracy amerykańskiego koncernu Raytheon i norweskiej spółki Kongsberg Defence & Aerospace w celu opracowania narodowego systemu obrony powietrznej dla Norwegii. Przy powstaniu tego systemu wykorzystano w znacznym stopniu istniejące, gotowe rozwiązania. Kongsberg dostarczył system kierowania ogniem oraz dowodzenia i kontroli. Raytheon ze swojej strony natomiast stację radarową oraz rakiety rodziny AIM-120 AMRAAM.