Japońskie Siły Samoobrony wobec obecnych i przyszłych wyzwań

Przegrana Japonii w II Wojnie Światowej spowodowała, że sprawy związane z bezpieczeństwem narodowym stały się nie tylko wewnętrznym interesem władz i społeczeństwa tego kraju, ale decydujący głos miały tu też Stany Zjednoczone. W następstwie dynamicznego wzrostu gospodarczego, przemian politycznych, technologicznych oraz nowych uwarunkowań militarnych kierownictwo Japonii stopniowo jednak aktualizowało podejście do własnej i sojuszniczej polityki bezpieczeństwa.

Dziś Tokio oficjalnie podaje wyzwania i zagrożenia dla własnego bezpieczeństwa narodowego. A zalicza do nich:

• dynamiczne budowanie potencjału gospodarczego i militarnego Chińskiej Republiki Ludowej;
• międzynarodowy terroryzm;
• rosnące zagrożenie żeglugi na morskich szlakach handlowych (od których to państwo jest mocno uzależnione);
• militaryzację przestrzeni kosmicznej;
• zagrożenia w cyberprzestrzeni (przede wszystkim ze strony Federacji Rosyjskiej, ponownie Chin i Korei Północnej).

Natomiast w tzw. bliskiej strefie wpływów eksperci polityczni i wojskowi z tego kraju odnotowują wzrost napięcia na Morzach Wschodniochińskim i Południowochińskim (w związku ze zwiększoną aktywnością chińskich Sił Zbrojnych wokół spornych terytoriów), rozwojem programu nuklearnego i rakietowego Korei Północnej oraz nierozwiązanym problemem przynależności południowych Wysp Kurylskich. Odpowiedzią na te wyzwania i zagrożenia jest realizowana już od dłuższego czasu polityka sankcji wobec Pjongjangu, udział w międzyregionalnym bloków państw sojuszniczych ze Stanami Zjednoczonymi na czele oraz stworzenie własnej przewagi militarnej.

W tym miejscu warto również zwrócić uwagę na zajęte przez Japonię stanowisko w sprawie wojny w Ukrainie. Tokio oficjalnie potępia rosyjskie działania i udziela Kijowowi ograniczonej pomocy wojskowej (ale dotychczas bez bezpośredniego dostarczania uzbrojenia). Japonia zdecydowała się przeznaczyć 600 mln dolarów na zakup i przekazanie Ukrainie małych BSP, kamizelek kuloodpornych, hełmów, ciepłej odzieży, namiotów, aparatów fotograficznych, artykułów higienicznych, suchych racji żywnościowych i generatorów prądu.

Nowe wyzwania

W kwietniu 2022 roku rządząca Partia Liberalno-Demokratyczna zaproponowała zwiększenie budżetu wojskowego kraju na rok fiskalny 2023 (od 1 kwietnia 2022 roku do 31 marca 2023 roku) do 49 mld USD. Powodem takiej decyzji była analiza sytuacji wojskowo-politycznej w regionie Azji i Pacyfiku, wnioski z działań wojennych w Ukrainie, wysokie tempo zbrojeń Chin oraz rosnące napięcie na Półwyspie Koreańskim. Ponadto już od jakiegoś czasu Tokio ukierunkowuje swoje wysiłki na ugruntowanie własnej pozycji w regionie, starając się zwiększyć rolę w rozwiązywaniu problemów nawet w skali globalnej. Stanowisko to zostało sformułowane w „Strategii Bezpieczeństwa Narodowego" – głównym dokumencie doktrynalnym przyjętym w 2013 roku, a doprecyzowane w „Programie Obrony Narodowej" oraz „Średniookresowym Planie Budowy Sił Zbrojnych na lata 2019-2024" zatwierdzonym pod koniec 2018 roku.

Zgodnie z tymi dokumentami to Stany Zjednoczone nadal pozostają głównym wojskowym i politycznym sojusznikiem Tokio. Podstawą prawną tego sojuszu jest umowa o wzajemnej współpracy i gwarancjach bezpieczeństwa. Dokument ten reguluje również rozmieszczenie amerykańskiego kontyngentu wojskowego na terytorium Japonii (131 obiektów wojskowych wykorzystywanych przez stronę amerykańską). Zgodnie z umową każda ze stron uznaje agresję zbrojną przeciwko sojusznikowi za zagrożenie dla własnego bezpieczeństwa narodowego i ma prawo działać w tym zakresie zgodnie z postanowieniami obowiązującej konstytucji.

Główne działania wzmacniające japońsko-amerykański sojusz wojskowy mają na celu zwiększenie interoperacyjności ich Sił Zbrojnych, poprawę wyszkolenia operacyjnego i bojowego wojsk, dalsze pogłębienie powiązań w zakresie pozyskiwania i analizy danych wywiadowczych, a także rozbudowanie efektywności systemu obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej.

Tokio od lat aktywnie wspiera politykę Waszyngtonu polegającą na tworzeniu bloków wojskowo-politycznych i gospodarczych, których celem jest utrzymanie przewodnictwa militarno-politycznego USA w regionie Azji i Pacyfiku.

Natomiast by dalej zwiększać własny potencjał militarny Japonia rozważa rewizję postanowień art. 9 konstytucji, którego treść została sformułowana po przegranej w II Wojnie Światowej. Głównymi argumentami przemawiającymi za zmianą interpretacji tej ustawy zasadniczej są takie czynniki, jak:

• pogorszenie sytuacji militarno-politycznej wokół własnego kraju i jego sojuszników;
• rozszerzenie obszaru użycia Sił Zbrojnych w ramach różnego typu operacji;
• konieczność posiadania Sił Zbrojnych wystarczających do ochrony własnego terytorium z uwzględnieniem nowych wyzwań i zagrożeń.

Biorąc pod uwagę te czynniki, przewiduje się dalszy rozwój JSS w następujących kluczowych obszarach:

• rozszerzenie obecności na najważniejszych szlakach morskich regionu Azji i Pacyfiku;
• zwiększenie zdolności bojowych krajowego systemu obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej;
• badanie i testowanie form i metod prowadzenia działań wojennych w nowych środowiskach operacyjnych (cyberprzestrzeń, przestrzeń kosmiczna, widmo elektromagnetyczne), wdrażanie koncepcji tzw. „wielosferycznych zjednoczonych sił obronnych";
• doskonalenie systemu dowodzenia i kierowania SZ.

Przegrana Japonii w II Wojnie Światowej spowodowała, że sprawy związane z bezpieczeństwem narodowym stały się nie tylko wewnętrznym interesem władz i społeczeństwa tego kraju, ale decydujący głos miały tu ponadto Stany Zjednoczone. Ale w następstwie dynamicznego wzrostu gospodarczego, przemian politycznych, technologicznych oraz nowych uwarunkowań militarnych kierownictwo tego państwa stopniowo aktualizowało podstawowe podejścia do własnej i sojuszniczej polityki bezpieczeństwa.

Dziś Tokio oficjalnie podaje wyzwania i zagrożenia dla własnego bezpieczeństwa narodowego. A zalicza do nich:

• dynamiczne budowanie potencjału gospodarczego i militarnego Chińskiej Republiki Ludowej;
• międzynarodowy terroryzm;
• rosnące zagrożenie żeglugi na morskich szlakach handlowych (od których to państwo jest mocno uzależnione);
• militaryzację przestrzeni kosmicznej;
• zagrożenia w cyberprzestrzeni (a tu przede wszystkim ze strony Federacji Rosyjskiej, ponownie Chin i Korei Północnej).

Natomiast w tzw. bliskiej strefie wpływów eksperci polityczni i wojskowi z tego kraju odnotowują wzrost napięcia na Morzach Wschodniochińskim i Południowochińskim (w związku ze zwiększoną aktywnością Chińskich Sił Zbrojnych wokół spornych terytoriów), rozwojem programu nuklearnego i rakietowego Korei Północnej oraz nierozwiązanym problemem własności południowych Wysp Kurylskich. Odpowiedzią na te wyzwania i zagrożenia jest realizowana już od dłuższego czasu polityka sankcji wobec Pjongjangu, udział w międzyregionalnym bloków państw sojuszniczych ze Stanami Zjednoczonymi na czele oraz stworzenie własnej przewagi militarnej.

W tym miejscu warto również zwrócić uwagę na zajęte przez Japonię stanowisko w sprawie wojny w Ukrainie. Tokio oficjalnie potępia rosyjskie działania i udziela Kijowowi ograniczonej pomocy wojskowej (ale jak na razie bez bezpośredniego dostarczania uzbrojenia). Japonia zdecydowała się przeznaczyć 600 mln dolarów na zakup i przekazanie Ukrainie małych BSP, kamizelek kuloodpornych, hełmów, ciepłej odzieży, namiotów, aparatów fotograficznych, artykułów higienicznych, suchych racji żywnościowych i generatorów prądu.

Sojusze militarne

Dla Japonii najistotniejsze jest zapewnienie bezpieczeństwa komunikacji morskiej czemu nie sprzyja wzrost napięcia na Morzu Południowochińskim wokół spornych wysp. Miedzy innymi z tego powodu zaciśnięto współpracę militarną z krajami należącymi do Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (Association of South-East Asian Nations,ASEAN). W jego ramach postanowiono zintensyfikować działania poszczególnych marynarek wojennych w strefach ich odpowiedzialności (oceanicznych), zapewnić długoterminową obecność w Zatoce Adeńskiej oraz kontynuować budowanie współpracy wojskowej z najbardziej wpływowymi siłami politycznymi w regionie Azji i Pacyfiku, w tym mocarstwami pozaregionalnymi (tu mowa o Wielkiej Brytanii, Francji czy nawet Niemczech).

Intensyfikowane są kontakty w ramach Regionalnego Forum Bezpieczeństwa (Asian Regional Forum), spotkania ministrów obrony państw ASEAN oraz innych organizacji. Jednocześnie ciągle trwają dwustronne rozmowy przedstawicieli władz poszczególnych krajów regionu.

Na podstawie zawartych porozumień o wzajemnym wsparciu logistycznym (ze Stanami Zjednoczonymi, Australią, Wielką Brytanią, Kanadą, Francją i Indiami) opracowywane są formy i metody współdziałania morskich grup zadaniowych podczas wspólnych ćwiczeń.

Ponadto japońskie ministerstwo obrony planuje zacieśnienie współpracy wojskowo-technicznej z krajami NATO w zakresie projektów tworzenia broni hipersonicznej, myśliwców piątej i szóstej generacji, uniwersalnych okrętów desantowych, bezzałogowych statków powietrznych czy różnych typów uzbrojenia kolejnej generacji. Priorytetowe zadania w tym obszarze to:

• wprowadzenie systemów modułowych;
• optymalizacja asortymentu uzbrojenia i wyposażenia;
• wprowadzanie obiecujących projektów oraz obniżenie kosztów ich cyklu życia.

Tokio przywiązuje również dużą wagę do prowadzenia działań operacyjnych i szkolenia bojowego z krajami partnerskimi. Należą do nich w szczególności ćwiczenia z Siłami Zbrojnymi USA - typu „Pacific Wingguard", „Pacific Shield", z brytyjską Marynarką Wojenną – „Vigilant Storm", „Guardian North", francuską Marynarką Wojenną – „La Perouse", indyjską Marynarka Wojenna - "Malabar", "Daruma Guardian", "Shinyu Mitri", z krajami ASEAN - "Cope North", "Cobra Gold" i inne.

Oczekuje się, że manewry przeprowadzone po raz pierwszy w 2021 roku z Marynarką Wojenną Wielkiej Brytanii w ramach lotniskowcowej grupy uderzeniowej z okrętem Queen Elizabeth oraz Marynarką Wojenną Francji z udziałem lotniskowca Charles de Gaulle mogą być dalej rozwijane.

Działania zaradcze i wyzwania na przyszłość

Wraz z rozszerzeniem swojej obecności na Morzu Południowochińskim i Oceanie Indyjskim Tokio będzie nadal zwiększać swoją obecność wokół spornych wysp Senkaku na Morzu Wschodniochińskim. Oddalenie tych terytoriów od zamieszkałych wysp wymaga od japońskiego dowództwa skupienia się na stworzeniu rozbudowanego systemu kontroli przestrzeni morskiej i powietrznej na południu kraju. Jednocześnie wojskowe plany mają zwiększyć gotowość JSS do prowadzenia działań wojennych w przypadku próby siłowego rozwiązania przez Chiny kwestii przynależności wysp. W trosce o odpowiedź na to zagrożenie dowództwo JSS planuje ukierunkowanie wysiłków na zwiększenie siły ognia własnych wojsk, ich mobilności (w różnej skali prowadzonych działań) i efektywności rozmieszczenia, a także możliwości wykorzystania formacji wojskowych w prowadzeniu działań wielodomenowych.

Zwiększenie siły ognia zgrupowań wojsk realizowane jest zgodnie z koncepcją „odstraszania na odległość" (obrona dystansowa), co zakłada stworzenie jednolitego środowiska informacyjno-rozpoznawczego poprzez integrację posiadanych w różnych rodzajach wojsk systemów wykrywania, śledzenia i oznaczania celów. Ma to zostać oparte między innymi na automatycznym systemie ostrzegania i kontroli o nazwie Japan Aerospace Defense Ground Environment (JADGE) a także efektywniejszym wykorzystaniu pocisków przeciwokrętowych, manewrujących różnych typów oraz rozwijanej broni hipersonicznej (realizowany jest program zmierzający do wyposażenia JSS w 2030 roku w rakiety hipersoniczne dalekiego zasięgu). JADGE gromadzi i przetwarza informacje przechwycone przez radiolokatory rozmieszczone w całym kraju oraz automatycznie oblicza możliwy obszar uderzenia i przekazuje dane do wykorzystania najbardziej efektywnego systemu przeciwrakietowego w danym obszarze działania.

W przypadku zaistnienia desantu SZ Chin na wyspach Senkaku planuje się niezwłoczne przemieszczenie grupy wojsk na kierunku południowym i przeprowadzenie operacji desantowej w celu wyzwolenia okupowanych terytoriów. W tym celu planowane jest dokończenie reorganizacji czterech jednostek (6. i 8, dywizji piechoty, 11, i 14. brygady rozpoznania piechoty) w sztab i formację szybkiego reagowania. To w niej mają być szeroko wykorzystywane wielozadaniowe wozy bojowe Typ-16 w układzie 8x8, uniwersalne opancerzone wozy Typ-01 oraz przenośne zestawy przeciwpancernych i przeciwlotniczych pocisków kierowanych nowej generacji.

W najnowszej edycji Programu Obrony Narodowej po raz pierwszy pojawiły się nowe obszary możliwej konfrontacji – przestrzeń kosmiczna, cyberprzestrzeń i sfera elektromagnetyczna. Ponadto wskazuje się na potrzebę zbadania form i metod prowadzenia wojny hybrydowej, jako nowego sposobu użycia wojsk.

Priorytetem pozostaje analiza działań Rosji w Ukrainie od 2014 roku. Jej wynikiem jest między innymi opracowana w 2018 roku koncepcja „operacji wielosferycznych", która to została włączona do programu modernizacji JSS, co m.in. rozszerza wykorzystanie SZ w czasie pokoju.

Zgodnie z nowym podejściem planowane jest zwiększenie zdolności wojskowych organów dowodzenia i kierowania JSS do organizowania i prowadzenia takich operacji specjalnych. Zatem konieczna jest poprawa efektywności systemu dowodzenia i kierowania zgrupowaniami sił połączonych we wszystkich obszarach, szerokie wykorzystanie potencjału wywiadowczego komponentów kosmicznych i cybernetycznych, doskonalenie środków walki elektronicznej oraz oddziaływania informacyjnego i psychologicznego.

W perspektywie średnioterminowej planuje się szersze wprowadzenie robotów czyli skokowy rozwój systemów bezzałogowych w tym bojowych i wsparcia prowadzonych działań. Natomiast w celu efektywniejszego prowadzenia działań taktyczno-operacyjnych w ramach operacji wielodomenowych planuje się zapewnienie stabilnego systemu dowodzenia i kierowania, w tym wymiany danych oraz pełnej niezawodności konstelacji użytkowanych satelitów kosmicznych z zadaniami prowadzenia nawigacji satelitarnej i rozpoznania.

Dowództwo bojowe Powietrznych Sił Samoobrony sformowało pierwszą jednostkę lotniczo-kosmiczną, której zadaniem jest stałe monitorowanie sytuacji kosmicznej dla JSS a przez to zapewnienie przewagi w wykorzystaniu przestrzeni kosmicznej w czasie pokoju i prowadzenia działań wojennych. Od 2021 roku zasady rozwiązywania problemów związanych z wykorzystaniem systemów operujących w przestrzeni kosmicznej są ujmowane w ramach corocznych japońsko-amerykańskich ćwiczeń "Keen Sword" i następnie wdrażane w ramach „kosmicznych sił zadaniowych".

Do działań w sferze cybernetycznej w Ministerstwie Obrony Japonii utworzono oddział cyberobrony JSS, a w dowództwie bojowym Lądowych Sił Samoobrony – jednostkę operacji cybernetycznych. Do ich zadań należy monitorowanie sytuacji operacyjnej w cyberprzestrzeni, ochrona własnego systemu informatycznego przed cyberatakami, opracowywanie metod prowadzenia operacji w cyberprzestrzeni oraz koordynacja działań jednostek ds. operacji cybernetycznych.

Natomiast w trosce o efektywnego procesu dowodzenia i wymiany danych połączonych zgrupowań wojsk w warunkach stosowania przez przeciwnika systemów walki elektronicznej, w ministerstwie i Sztabie Połączonym JSS powołano specjalne grupy robocze, a w dowództwie bojowym Lądowych Sił Samoobrony sformowano odrębny oddział do działań w sferze elektromagnetycznej.

W odpowiedzi na programy rakietowe i nuklearne Korei Północnej JSS podejmują wysiłki na rzecz zwiększenia zdolności bojowych systemu obrony przeciwrakietowej, w tym we współpracy ze środkami wykrywania wystrzelenia rakiet balistycznych amerykańskiego globalnego systemu obrony przeciwrakietowej. Dlatego rozwój japońskiego systemu obrony powietrznej i przeciwrakietowej będzie kontynuowany poprzez tworzenie warstwowej struktury w celu zapewnienia niezawodnej obrony przed wszelkimi środkami ataku dokonywanego z przestrzeni powietrznej. Do głównych zadań należeć będzie:

• poprawa jakości współpracy systemu automatycznego sterowania JAGE z komponentem naziemnym systemu obrony przeciwrakietowej (zestawy Patriot Advanced Capability-3/PAC-3) oraz komponentem morskim (wielofunkcyjny system sterowania uzbrojeniem AEGIS ze pociskami SM-3);
• dalsze modernizacje zestawów Patriot PAC-3 i pocisków SM-2MR Block III.

W przyszłości, od ok. 2028 roku, skład bojowy Lądowych Sił Samoobrony ma obejmować: dowództwo bojowe, pięć armii (północną, północno-wschodnią, wschodnią, środkową, zachodnią) oraz formacje, jednostki i pododdziały podporządkowania centralnego. Dowództwu bojowemu podporządkowane są brygada piechoty morskiej, brygada powietrznodesantowa, brygada śmigłowcowa i odrębne/wspierające jednostki i pododdziały.

Do 2028 roku planuje się również posiadać w eksploatacji około 300 czołgów i 300 jednostek artylerii polowej. Tokio zamierza także pozyskać ze Stanów Zjednoczonych odpalane z okrętów ciężkie pociski manewrujące RGM/UGM-109 Tomahawk (SLCM), które wzmocnią zdolności odstraszania i zapewnią możliwość atakowania baz potencjalnego przeciwnika.

Około 2026 roku Japonia planuje rozmieścić naziemne rakiety balistyczne Typ-12 własnej produkcji o zasięgu ponad 1000 km a w latach 2027-2030 planowane jest wyposażenie okrętów wojennych i samolotów w ich dostosowane i zmodernizowane wersje.

Planuje się utrzymanie ogólnej liczby żołnierzy w siłach lądowych na poziomie z 2022 roku czyli 150 tys. W trosce o zwiększenie zdolności bojowych zgrupowań lotniczych Powietrznych Sił Samoobrony planowane jest zwiększenie liczby samolotów wielozadaniowych F-35A, samolotów transportowych (C-2, V-22 Osprey) i transportowo-tankujących KS-46A oraz rozbudowanie floty BSP o różnym przeznaczeniu (m.in. RQ-4 Global Hawk). Japonia już pozyskuje kolejne dwanaście F-35 dla Powietrznych Sił Samoobrony (wśród planowanych maszyn są też cztery w wersji B (skróconego startu i pionowego lądowania, które mają znaleźć się na śmigłowcowcach typu Izumo).

W przyszłości w skład Powietrznych Sił Samoobrony mogą wchodzić: cztery dowództwa (lotnictwa bojowego, wsparcia bojowego, szkolenia, nadzoru i kontroli) oraz jednostki i instytucje podporządkowane centralnie. Planuje się posiadać w eksploatacji około 290 samolotów bojowych i 80 samolotów pomocniczych. Łączna liczba personelu Powietrznych Sił Samoobrony osiągnie poziom ok. 47 tys. ludzi, co generalnie również odpowiada liczbie z początku 2022 roku.

Za główny kierunek rozwoju Morskich Sił Samoobrony uważa się zwiększenie gotowości floty do realizacji powierzonych im zadań tak by uzyskać zdobycie przewagi na morzu. W tym celu dowództwo sił morskich planuje utworzenie wielozadaniowych grup operacyjnych o różnym składzie, a następnie ich integrację w ramach jednego systemu wymiany i przekazywania danych. Cel ten ma zostać zrealizowany między innymi poprzez przyjęcie do eksploatacji nowych typów okrętów podwodnych, fregat wielozadaniowych, trałowców oraz samolotów patrolowych bazowania lądowego. Ponadto planowane jest zwiększenie zdolności rozpoznawczych zgrupowań morskich poprzez szersze wykorzystanie systemów bezzałogowych, w tym systemów głębinowych.

Bezwarunkowym priorytetem w perspektywie średniookresowej będzie utworzenie grup uderzeniowych skupionych wokół okrętu z samolotami bojowymi. Zapewne będą one oparte na lekkich lotniskowcach przenoszących samoloty o krótkim (pionowym) starcie i lądowaniu F-35B. Ta klasa okrętów pojawi się poprzez głęboką modernizację okrętów typu Izumo.

Planowana jest również modyfikacja zintegrowanego systemu dowodzenia i zarządzania walką AEGIS na okrętach Morskich Sił Samoobrony w celu wystrzelenia z jego pomocą pocisków Tomahawk. Ponadto testuje się możliwość dostosowania okrętów podwodnych do przenoszenia tej broni. Sam proces projektowania i budowy prototypu takiego okrętu może rozpocząć się w 2024 roku. Na podstawie wyników jego testów zostanie podjęta decyzja o przekazaniu marynarce nowego okrętu podwodnego w ciągu 10 lat. Nie wyklucza się, że może to być okręt z napędem atomowym, chociaż podają też propozycję o dzierżawie dwóch lub trzech takich jednostek z USA.

Ogólnie planuje się mieć w składzie Morskich Sił Samoobrony - flotę, pięć regionów morskich (Yokosuka, Kure, Sasebo, Maizuru, Ominato) oraz formacje, jednostki i instytucje podporządkowania centralnego. Dowódcy floty będą podlegały trzy dowództwa (sił eskortowych, okrętów podwodnych i lotnictwa morskiego), flotylla trałowców oraz grupy podporządkowania centralnego (eksperymentalna, oceanograficzna, rozpoznawcza i oddział patrolowy specjalnego przeznaczenia). W służbie może znajdować się ponad 50 niszczycieli i fregat (w tym osiem niszczycieli z systemem AEGIS), 22 okręty podwodne z napędem konwencjonalnym (lub dwa, trzy z nuklearny), 12 trałowców, 190 samolotów i śmigłowców. Stan liczebny utrzyma się na poziomie 45 tys. osób.

Podsumowanie

Japonia trafnie ocenia potencjalne zagrożenia mające bezpośredni i pośredni wpływ na stan obrony tego państwa. Działania zaradcze są prowadzone szybko i w zasadzie pozwalają na wyprzedzające przygotowanie się przed wszelkimi "ruchami" strony przeciwnej. Zapewnienie efektywnej obrony według Tokio polega na stworzeniu sieci sojuszy polityczno-wojskowych, zacieśnienie współpracy militarnej z mniejszymi i większymi graczami w regionie Azji i Pacyfiku oraz budowanie silnego własnego potencjału odstraszania.

Oczywistym wydaje się, że realizacja tak ambitnych planów będzie wymagała więcej niż podwojenia wydatków przeznaczonych na wojsko. Tokio planuje, wzorem krajów NATO, doprowadzić je do poziomu znacznie przekraczającego 2% PKB. Tym samym, utrzymując łączną liczebność Sił Samoobrony na poziomie 247 tys. możliwe stanie się efektywne sprostanie wyzwaniom i zagrożeniom bezpieczeństwa narodowego oraz zachowanie obiecujących formy i metod prowadzenia walki w różnej skali intensywności.

Jednocześnie głównym postulatem Tokio jest zwiększenie gotowości JSS do rozwiązywania zadań zapewniających bezpieczeństwo militarne państwa, także poza jego terytorium