Indie testują nowe pociski. Przeciwko czołgom i samolotom

Indyjska Organizacja ds. Badań i Rozwoju Obrony DRDO poinformowała o przeprowadzeniu w środę 21 lipca, na poligonie ITR w stanie Odisha we wschodniej części Indii, u wybrzeży Zatoki Bengalskiej, dwóch testów nowych pocisków rakietowych w obecności przedstawicieli sił zbrojnych, resortu obrony i producentów – Bharat Electronics Limited (BEL) i Bharat Dynamics Limited (BDL).

Pierwszą testowaną bronią był pocisk klasy ziemia-powietrze Akash-NG. Sprawdzano także elementy systemu uzbrojenia, takie jak wielofunkcyjny radar stanowisko dowodzenia, kontroli oraz łączności. Podczas próbnego ostrzału DRDO stwierdziła, że pocisk rakietowy Akash-NG ma zasięg bliski 60 kilometrów, a przybliżona prędkość wynosi 2,5 Ma.

Jak oświadczyło indyjskie ministerstwo obrony, dzięki rozmieszczonym na poligonie urządzeniom diagnostycznym zebrano wystarczającą ilość danych, gdzie po przeanalizowaniu zebranej telemetrii potwierdzono bezbłędne działanie systemu, który osiągał wysoką manewrowość, wymaganą do likwidowania szybkich i zwinnych zagrożeń w postaci statków powietrznych wroga. Resort obrony jeszcze dodał, że pociski Akash-NG dzięki swoim osiągom zwiększą obrony indyjskiej przestrzeni powietrznej, jednocześnie wyrażając nadzieje, że niebawem zostaną one wprowadzone na uzbrojenie hinduskiego lotnictwa.

Natomiast drugi test, a w zasadzie czwarty, biorąc pod uwagę te z 2018 i 2019 roku, dotyczył kierowanego pocisku przeciwpancernego trzeciej generacji MPATGM (Man Portable Anti-Tank Guided Missile) typu „wystrzel i zapomnij”, z przeznaczeniem dla hinduskich wojsk lądowych. Ppk jest masy 14,5 kg, a jego maksymalny zasięg wynosi 2,5 km.

Podczas trwania testu sprawdzono przeciwieństwo maksymalnego zasięgu, tudzież minimalną odległość, gdzie wystrzelenie ppk będzie skutkowało zniszczeniem atakowanego wozu w starciu bezpośrednim. W konsekwencji MPATGM trafił w cel, symbolizujący makietę czołgu, niszcząc go. MPATGM został wyposażony w zminiaturyzowaną wersję systemu detekcyjnego wykrywającego cele w podczerwieni IIR (Infrared Imaging Seeker). Względem poprzednich trzech testów także zmodyfikowano awionikę.

Ppk MPATGM wywodzi się ze starszego, projektowanego od lat osiemdziesiątych pocisku Nag. Na jego podstawie rozwinęła się cała rodzina ppk, zarówno do użytku w platformach lądowych, jak to jest w wypadku MPATGM, oraz wystrzeliwanych przez śmigłowce bojowe, czyli ppk Nag/Dhruvastra o maksymalnym zasięgu do 4 kilometrów.

Prace nad indyjską rodziną ppk ulegały jednak wielu opóźnieniom, wskutek czego Indie kupowały ppk za granicą, m.in. typu Spike oraz Hellfire (te ostatnie dla śmigłowców Apache).