Brytyjskie Apache w Polsce [Defence24 TV]

Pięć maszyn WAH-64D Apache stacjonuje obecnie w estońskiej bazie lotniczej Amarii w ramach brytyjskiego kontyngentu eFP. Realizują one wiele zadań na obszarze krajów bałtyckich, lecz nieczęsto mają okazję trenować w Polsce. Z perspektywy brytyjskich pilotów wielkim atutem naszego kraju są rozległe, dobrze przygotowane poligony oraz możliwość ćwiczeń wspólnie z jednostkami rozpoznawczymi Royal Scots Dragoon Guards. Są to wysoce mobilne formacje, pełniące w siłach Batalionowej Grupy Bojowej rolę jednostek rozpoznawczych. Sprzyja temu wyposażenie w bardzo mobilne pojazdy Jackal i Cayote.

Podczas odbywającego się na poligonie w Bemowie Piskim 11 lipca ćwiczenia ogniowego brytyjscy i amerykańcy Wysunięci Nawigatorzy Naprowadzania Lotnictwa (JTAC) wskazywali wybrane cele załogom brytyjskich maszyn. Śmigłowce WAH-64D Apache, noszące wojskowe oznaczenie Apache AH1, to specjalna wersja amerykańskiej maszyny uderzeniowej, wyprodukowana zgodnie z brytyjskimi wymaganiami przez koncern Agusta-Westland (dziś Leonardo Helicopters). Na polskim poligonie można było zobaczyć maszyny wyposażone w radar pola walki Longbow, umieszczony w opływowej osłonie ponad wirnikiem głównym maszyny.

Warto zwrócić uwagę na konfigurację w jakiej maszyny pojawiły się na poligonie w rejonie Orzysza. Na zewnętrznych pylonach przenosiły ćwiczebne pociski Hellfire na zewnętrznych pylonach oraz asymetryczne podwieszenia na pylonach wewnętrznych. Po prawej stronie była to 19-prowadnicowa wyrzutnia rakiet kalibru 70 mm, natomiast po lewej stronie był to dodatkowy zbiornik paliwa o pojemności 122 galonów (ponad 460 litrów).

Wynika to m. in. z dystansu, na jakim brytyjskie śmigłowce musiały działać. Od estońskiej bazy lotniczej Amarii, gdzie stacjonują śmigłowce 3 Regiment Army Air Corps na poligon w Bemowie Piskim jest ponad 720 km a więc nawet sam przelot do Polski stanowi dla Apache AH1 pewne wyzwanie. Dodatkowo ćwiczenie ogniowe na poligonie trwało niemal godzinę i odbywały się w dwóch turach, dziennej i nocnej.

W tym konkretnym ćwiczeniu śmigłowce prowadziły ogień jedynie z działek pokładowych kalibru 30 mm, zarówno z użyciem amunicji odłamkowej jak i przeciwpancernej. Wybrane cele były podświetlane przez JTACów za pomocą laserowa widocznego tylko dla załogi śmigłowca i innych osób wyposażonych w odpowiednie systemy optoelektroniczne. Jest to metoda pozwalająca na oznaczenie celu dokładnie i z dużej odległości.

Amerykańscy żołnierze wykorzystywali w tym celu pojazdy terenowe HMMVW, które oprócz uzbrojenia wyposażone były w system podświetlania celów, stosowany również do naprowadzania pocisków kierowanych na odbity promień lasera. Mogą to być zarówno pociski przeciwpancerne Hellfire, jak też rakiety i pociski artyleryjskie lub też lotnicze rakiety 70 mm, których wariant niekierowany wyposażany jest w tani i skuteczny moduł naprowadzania. O ile Hellfire czy Brimstone to bardzo drogie uzbrojenie przeciwpancerne o znacznej sile rażenia, to rakiety 70 mm stosowane są do rażenia celów nieopancerzonych lub też w sytuacji, gdy istnieje zagrożenie przypadkowych ofiar.

Śmigłowiec dysponujący działkiem pokładowym oraz szeroką gamą kierowanych i niekierowanych pocisków rakietowych stanowią istotne wzmocnienie możliwości bojowych sił eFP. Jest to tym bardziej istotne, że maszyny tego typu posiadają znaczny potencjał odstraszania, pełniąc rolę wysoko mobilnego odwodu ogniowego, skutecznego szczególnie przeciw czołgom i innym pojazdom opancerzonym.