Francja pokazuje wizję czołgu przyszłości

Na początek należy podkreślić, że MGCS ma na celu opracowanie nie tylko nowego czołgu podstawowego, lecz rodziny pojazdów. Dziś lista ta obejmuje wspomniany czołg podstawowy, ciężki pojazd rozpoznawczy (tudzież wóz dowodzenia) oraz pojazd uzbrojony w pociski rakietowe. W ramach systemu mają również funkcjonować inne wozy wsparcia oraz systemy bezzałogowe.

Podwyższona przeżywalność (zwłaszcza czołgu podstawowego) ma zostać osiągnięta poprzez wzmocnione opancerzenie, wdrożenie aktywnego systemu obrony i kamuflażu (najprawdopodobniej multispektralnego), a także wysoką mobilność. Ten ostatni atrybut ma zostać osiągnięty poprzez rozdział różnego typu uzbrojenia i efektorów na wielu pojazdach. Celem jest redukcja masy pojazdów z rodziny MGCS.

Czujniki mają zagwarantować możliwość obserwacji, wykrycia oraz identyfikacji celów w odległości do 10 km, natomiast prowadzenie ognia ma być możliwe w odległości do około 8 km. Zgodnie z koncepcją „systemu systemów” ma to odbywać się z pomocą różnych środków rażenia: od armaty czołgowej, przez przeciwpancerne pociski kierowane, aż po systemy bezzałogowe.

Pojazdy mają się także cechować wyposażeniem elektronicznym wzbogaconym o sztuczną inteligencję, którego zadaniem będzie wspieranie załóg poprzez zbieranie i filtrowanie informacji z pola walki, pomaganie w planowaniu, dowodzeniu, prowadzeniu oraz koordynowaniu ognia.

Ma to odbywać się poprzez poprawę łączności pomiędzy poszczególnymi platformami, z których każda będzie mogła dzielić się zbieranymi danymi do czegoś w rodzaju informacyjnej chmury. Dzięki temu poszczególne platformy (czy też moduły) systemu MGCS będą w stanie przetwarzać, przechowywać i rozprzestrzeniać dane oraz koordynować działania.

Obecnie nie sposób powiedzieć, czy program się powiedzie. Już teraz MGCS zaliczył urealnienie terminu wdrożenia do produkcji seryjnej i służby, ale nie zniwelowało to ogromnego ryzyka porażki, zarówno technicznego, jak i politycznego. Wciąż nie sformułowano dokładnych założeń taktyczno-technicznych.

Co więcej, w mediach niemieckich i francuskich pojawiają się wymiany uszczypliwości między stronami, co z pewnością nie poprawia klimatu, jaki panuje wokół programu. Ponadto, czas realizacji wynoszący od 17 do 22 lat sprawia, że największym ryzykiem są zmiany polityczne. Tyle lat to w polityce szmat czasu.