Chrzest transportowca desantowego US Navy

Transportowce desantowe-doki (Landing Platform Dock - LPD) łączą w sobie możliwości transportu żołnierzy i szybkiego desantowania ich drogą powietrzną, ze zdolnością do transportowania i przerzutu ciężkiego sprzętu na brzeg przy pomocy poduszkowców i barek desantowych. Dzieje powstania „San Antonio” i jego bliźniaków sięgają połowy lat 90. ubiegłego wieku, kiedy to US Navy stanęła przed problemem znalezienia następców dla kilku typów dużych okrętów desantowych. W związku z ograniczeniami budżetowymi niemożliwa była budowa nowych jednostek w liczbie zbliżonej do wycofywanych. Zdecydowano się więc na budowę ograniczonej liczby okrętów nowego typu, charakteryzujących się jednak znaczną uniwersalnością rekompensującą mniejszą ich liczebność.

Architektura zewnętrzna tych okrętów została w całości podporządkowana zmniejszeniu ich sygnatury radarowej, która ma stanowić tylko 1 proc. posiadanej przez jednostki typu „Austin” czy „Whidbey Island”. W tym celu sięgnięto też po pionierskie w tym czasie rozwiązanie, czyli zastąpienie klasycznych masztów, które dawały duże echo radarowe, przez dwie kompozytowe ośmioboczne struktury AEM/S (Advanced Enclosed Mast/Sensor), mieszczące w sobie najważniejsze anteny radiolokacyjne i komunikacyjne.

Czytaj też: Futurystyczny niszczyciel USS „Zumwalt” wprowadzony do służby

Łącznie powstać ma 12 takich transportowców, których budowę rozpoczęto w 2000 r. Zakończy się ona ok. roku 2020, jako że kontrakt na budowę ostatniej jednostki, która będzie nosić nazwę Fort Lauderdale (LPD 28), został zawarty dopiero 4 grudnia 2015 r. Za kwotę 200 mln USD koncern HII zakupi elementy wyposażenia przyszłego desantowca, m. in. silniki napędowe, generatory spalinowe, wały napędowe i śruby okrętowe.

(AN)