Ukraina: "arabski" ppk kontra wyrzutnia rakiet termobarycznych

Kryzys ukraiński - raport specjalny Defence24.pl

Poza użytym efektorem bardzo ciekawy jest jego cel - system TOS-1A Sołncepiok. Opisywaliśmy już wielokrotnie tą samobieżną wyrzutnię pocisków termobarycznych. Zważywszy na ich ilość w siłach zbrojnych Rosji, można przypuszczać, że blisko 1/5 ich została rzucona do inwazji na Ukrainę.

Wracając do sprawcy stracenia przez Rosjan blisko 14 milionów dolarów (cena jednego zestawu TOS-1A oscylowała w granicach 7 mln za pojazd), był nim system przeciwpancerny ukraińskiej produkcji Skif. To wersja eksportowa (przeznaczona głównie na rynek arabski) przeciwpancernego pocisku kierowanego Stunga-P. Główną różnicą jest moduł naprowadzania, w przypadku wersji Skif jest to urządzenie PN-S białoruskiej firmy Peleng. W wersji ppk kierowanego na rynek lokalny za naprowadzanie odpowiada aparatura PN-I opracowana przez zakłady w Izjumie.

Oba z wymienionych systemów użytkują pociski rodziny RK-2, czyli RK-2S  z kumulacyjną głowicą tandemową o zdolnościach penetracyjnych na pozomie ponad 800 mm RHA (po przebiciu pancerza reaktywnego), które są podstawowym uzbrojeniem systemu. Możliwe jest także użycie pocisku RK-2OF z głowicą odłamkowo-burzącą. Oba efektory mają zasięg skuteczny od 100 do 4000 metrów. Możliwe jest również zastosowanie nowszych rakiet przeciwpancernych RK-2M o zasięgu 5500 m i penetracji 1100 mm RHA.