Szef Pentagonu w Kijowie. Chłodne przyjęcie deklaracji Zełenskiego [OPINIA]

Szef Pentagonu Lloyd Austin przybył na Ukrainę z dyplomatyczną wizytą. Oficjalnie ma zamanifestować solidarność z walczącym sojusznikiem, ale nieoficjalnie mówi się o poinformowaniu o rezerwie z jaką zachodnie państwa przyjęły tzw. Plan Zwycięstwa, przedstawiony przez ukraińskiego przywódcę.

To czwarta i prawdopodobnie ostatnia wizyta Lloyda Austina w Kijowie. W USA trwa rozgrzewka przed finałem kampanii wyborczej, sam Austin w toku swojej pracy na stanowisku sekretarza obrony ciężko chorował, więc powoli żegna się z urzędem. Jego podróż do Kijowa była z rodzaju tych „niezapowiedzianych”.

Czy Austin przyleciał do Kijowa z pretensjami? W „New York Times” zasugerowano, że Zachód panicznie boi się eskalacji konfliktu, stąd amerykański zakaz związany z użyciem broni dalekiego zasięgu w cele na terytorium Federacji Rosyjskiej. Zachodnie rządy mają być zgodne co do tego – Ukraina obecnie nie może wejść do NATO, bo inaczej oznaczałoby to wciągnięcie Paktu w „największy konflikt lądowy w Europie od 1945 roku”.

Poparcie dla wsparcia Ukrainy?

Administracja Bidena – którą należy pochwalić za wcześniejszą postawę wobec Ukrainy – jest zakładnikiem amerykańskich sondaży. W badaniach opinii publicznej Instytutu Gallupa wyłania się obraz stosunku Amerykanów do wojny na Ukrainie. 41 proc. badanych uważa, że Ameryka „robi za dużo dla Ukrainy”. Zaledwie 25 proc. uważa, że Waszyngton robi za mało (co wobec internetowej histerii w USA przeciwko Ukrainie i tak jest niezłym wynikiem).

Nie do końca wiadomo dlaczego Zełenski akurat teraz ogłosił „Plan Zwycięstwa”. Jeżeli próbował wstrząsnąć sumieniem świata to naiwnością było sądzenie, że to się stanie. Aby odebrać głosy Donaldowi Trumpowi, Demokraci zaczęli dystansować się od pomocy Ukrainie. Polityczny klimat wobec walk nad Dnieprem stał się wyjątkowo niekorzystny. Zaskakująca jest także postawa samego Zełenskiego wobec Berlina, w którym wciąż dostrzega niegasnący niemiecki zapał do wsparcia Ukrainy. Problem w tym, że to tylko wizja Zełenskiego, a kroki kanclerza Olafa Scholza są upokarzające wobec Ukrainy.

Dopiero co Zełenski ogłosił, że w ramach spotkania ministrów obrony państw grupy G7, Kijów i Berlin zainicjowały porozumienie mające na celu wzmocnienie ukraińskiej obrony przeciwlotniczej. Świetnie, tylko to Niemcy miały rzekomo wyrosnąć na strategicznego partnera Ukrainy w 2023 roku. Wiadomym było, że układ Berlin-Kijów rychło skończy się zawodem. „Większość wcześniej zaakceptowanego sprzętu zostanie dostarczona, ale dodatkowe wnioski składane przez ministerstwo obrony, zgodnie z zaleceniem kanclerza Olafa Scholza, mają być odrzucane” – raportował w sierpniu 2024 roku „Frankfurter Allgemeine Zeitung”.

RFN sojusznikiem Ukrainy?

Nie po to Republika Federalna Niemiec zgadzała się nań i partycypowała w projekcie Nord Stream, by nagle zarzucać swoją „Ostpolitik”. Przypomnijmy, że ten projekt gazowy od początku dyskryminował państwo ukraińskie i umożliwił Kremlowi polityczne dokręcanie kurka – dosłownie, nad Dnieprem, próbując kolejnymi kryzysami gazowymi wywracać polityczny układ w Kijowie, który nie pasował Władimirowi Putinowi. Przecież to tzw. Formułą Steinmeira Berlin próbował „leczyć” Ukrainę, ale lekarstwo było gorsze od choroby, a gdyby ową Formułę „wypito” to Rosjanie wygraliby kampanię wojenną w 2022 roku.

Zełenski byłby dzisiaj politycznym uchodźcą, z emigracyjnym rządem – pewnie w Polsce, bo Niemcy nie po to inwestowali gospodarczo w Rosję, by ktoś im przeszkadzał. Ta cała seria geopolitycznych potworków rodem z Niemiec to tylko jeden z dowodów na intencje Berlina względem Ukrainy. Co stało się z Zełenskim na przełomie 2022 i 2023 roku, że stał się taki pro-niemiecki? Jeszcze w 2022 roku ukraiński przywódca grzmiał o Republice Federalnej Niemiec: „Nie należy próbować balansować między Ukrainą a relacjami z Rosją (…) Dlaczego kraj, który leży za oceanem jest nam teraz bliższy niż Niemcy? Ponieważ jest między nami mur, którego niektórzy nie widzą”.

Z nieznanych nam powodów Wołodymyr Zełenski z pozycji anglosasko-polskich okopał się w sojuszu z Niemcami i w nim konsekwentnie trwa. Być może przestraszył się wewnętrznej amerykańskiej polityki i liczył, że Berlin stanie się głównym donatorem militarnej pomocy w miejsce Waszyngtonu – rządzonego ewentualnie przez Trumpa. Tylko dlaczego niby Niemcy mieliby nagle zmieniać swoją politykę?

„Albo Ukraina będzie miała broń jądrową i będzie to nasza ochrona, albo powinniśmy mieć jakiś rodzaj sojuszu. Poza NATO, dzisiaj nie znamy żadnych skutecznych sojuszy” – stwierdził Wołodymy Zełenski. Wzburzyło to zachodnią opinię publiczną, choć Zełenski nie stwierdził nic kontrowersyjnego. Przypomnijmy, że u progu swej niepodległości Państwo Ukraińskie dysponowało trzecim arsenałem nuklearnym świata.

Rozbroiło się, a sygnatariuszem Memorandum Budapesztańskiego z 1994 roku, była Rosja, która wpierw gwarantowała integralność terytorialną Ukrainy z Krymem włącznie (sic!), a następnie dokonała rozbiorów tego kraju. Ukraina ma prawo czuć się oszukana w kwestiach nuklearnego arsenału. Syndrom porzucenia w historii przeżywało już Państwo Polskie, ale nie usprawiedliwia ono sięgania po absurdalne sojusze, jak ta niezachwiana wiara Zełenskiego w potęgę i lojalność Niemiec.

Ukraińska Nuklearwaffe

Czego nie może powiedzieć Scholz, w tym wyręczyła go niemiecka prasa. Julian Röpcke w „BILD-zie” straszy opinię publiczną ukraińską „Nuklearwaffe”. „Zaszokował obecnych dziennikarzy dramatycznym oświadczeniem” – pisze Röpcke. Notabene „BILD” powołując się na wysokiego rangą ukraińskiego urzędnika twierdzi, że Kijów może zbudować bombę atomową w ciągu kilku tygodni.

Jaki ma to geopolityczny wydźwięk tłumaczyć nie trzeba. Daje to tylko paliwo przeciwnikom wspierania Kijowa i pozycjonuje Ukrainę jako państwo na skraju desperacji, które sięga po rozwiązania rodem z Iranu czy KRLD. Sam „Plan Zwycięstwa” Ukrainy jest fuzją poprzedniego dziesięciopunktowego planu pokojowego Kijowa oraz nowych rozwiązań w postaci ukraińskich baz w Europie, jako odciążenia wojsk zachodnich, które miałyby trafić nad Dniepr. Zełenski chce ekwiwalentu siły odstraszania jaką daje broń atomowa – np. rakiet balistycznych. Ale z Zachodu płyną raczej głosy, by Ukraina… „używała dronów”.